Vrees Me

Het eerste wat me opvalt in het verhaal is de schrijfstijl.
In het begin keek ik er heel even vreemd tegenaan, maar al snel had ik in de gaten hoe het werkte.
De manier van schrijven is gewoon de manier van denken van Juliette en dus vaak chaotisch.
Wat ze denkt word in doorgestreepte tekst gedrukt en wat ze werkelijk zegt als normale tekst. Daarnaast worden sommige zinnen of woorden wel 3 keer herhaald. Precies zoals we zelf ook denken.

Plotseling begin ik te denken dat dit verschijnsel misschien een einddatum heeft. Een klok die twaalf slaat. Een koets die in een pompoen verandert.
De mogelijkheid om hem kwijt te raken.
De mogelijkheid om hem kwijt te raken.
De mogelijkheid om hem kwijt te raken.

Hoe lang moet jij hier zitten? vraagt hij uiteindelijk.
Voor eeuwig Ik weet het niet.

Ik hou van deze schrijfstijl, vind het verfrissend en leuk.

Jeetje wat een verhaal en wat een sterke meid! Ondanks alles, ondanks een liefdeloze jeugd, zo begaan met anderen kunnen zijn en zo sterk!

Ik wil dit niet. Ik wil dit leven niet.
Ik wil voor niemand iets zijn behalve voor mezelf. Ik wil mijn eigen keuzes maken en ik heb nooit een monster willen zijn

Ik geloof niet dat ik je eerder heb horen lachen.
Hij heeft zo akelig gelijk dat ik alleen kan reageren met de waarheid.
Lachen doe je als je leeft. Ik heb nooit echt geleefd.

Tahereh Mafi heeft met Vrees me een ontzettend gaaf boek geschreven in een waanzinnig leuke stijl! En ja ik ben VERSLAAFD en ja ik MOET de rest van de serie ook gaan lezen. Momenteel ben ik bezig in Verwoest Me. En Breek me en Vertrouw me staan op mijn verlanglijst!