Spaans Bloed
Spaans Bloed is een intrigerend verhaal, het wordt vanuit twee perspectieven vertelt.
Vanuit Livia en haar tante Pilar. Het verhaal van Pilar wordt als een lange biecht verteld,
Snel is het duidelijk dat er iets vreselijks gebeurd is, maar hoe en wat, dat …
Het Verhaal
Het verhaal begon wat mij betreft wat warrig, het duurde even eer ik alles in de gaten had, en voordat het mij te pakken had.
Ik moet toegeven, regelmatig dwaalden mijn gedachten af, misschien kwam dat ook wel door de ellenlange biecht van Pilar, en alle verwijzingen naar het geloof. Het verhaal kabbelt door en zwakt af en toe af.
Wel bleef ik nieuwsgierig naar de ontwikkelingen rond Livia, dat daar een hele boel mee aan de hand was mag klip en klaar zijn. En dat is ook de reden dat ik door bleef lezen.
De Hoofdpersonen
Vind ik de hoofdpersonen sympathiek?
Pilar absoluut niet. Ik vind haar een achterbakse …., die door middel van het geloof zalig en zonder zorgen wil sterven.
Het allerergste vind ik de scene dat Pilar zogenaamd op zoek is naar Livia, haar ziet en snel en ongezien weer verdwijnt!
Livia is aardig maar erg naïef en ja ik vind haar sympathiek. Ik hou van haar overlevingsdrang.
Ik had uit pure overlevingsdrang een complot met mezelf gesmeed. Ik was ontsnapt aan mijn demonen en leefde een leven waar velen van droomden. Maar hier in Valesquar realiseerde ik me dat het een farce was, dat ik mezelf al die jaren voor de gek had gehouden, dat ik een dubbelleven leidde en hoe ik ook mijn best deed, de angsten lieten zich niet verjagen. In die zin had Anna gelijk. Ik moest mijn verleden onder ogen zien.
Conclusie
Ondanks mijn irritatie over alle verwijzingen naar het geloof, had dit volgens mij bewust een doel.
Alleen heiligt het doel in dit geval niet de middelen.
Uiteindelijk heeft het verhaal mij wel getroffen, en eerlijkheidshalve moet ik toegeven: op meerdere vlakken.
Wat mij ontzettend getroffen heeft is hoe de Gitano’s, lees zigeuners, nog steeds onjuist behandeld worden.
Laat staan een homofiele Gitano.
Dat terwijl het Franco tijdperk al enige tijd voorbij is.
Dat de schrijfster mij daarmee raakt zegt ook wel weer voldoende.
Het geheugen van het hart zeeft slechte herinneringen weg en maakt goede mooier.
Dat stelt ons in staat om met het verleden te leven.
Marquez
