De verloren familie
Het verhaal is in drie delen beschreven. Hoofonderwerp is het leven na de Holocaust door overlevenden en hun familie en de problemen waar zij, als gevolg hiervan, mee te maken krijgen.
Peter
Het verhaal over Peter wordt beschreven rond 1985, waarbij 1985 het heden is en hij June voor het eerst ontmoet. Hij runt een goedlopend restaurant genaamd Masha’s wat vernoemd is naar zijn vrouw die tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met hun twee dochtertjes omgekomen is. Het is voor Peter onmogelijk om over hun, of over zijn ervaringen in het concentratiekamp te spreken, mede omdat hij zichzelf hier de schuld van geeft
Onbegrijpelijk vind ik het dat mensen die duidelijk aan een zwaar PTST syndroom lijden, die zoiets zwaars als een concentratielamp hebben meegemaakt, geen nazorg kregen. Peter is hier een duidelijk voorbeeld van:
Hij was drijfnat van het zweet onder zijn kokskleding, iets waar hij een gruwelijke hekel aan had. Hij merkte dat hij geen geduld had met zichzelf. het mocht dan logisch zijn, begrijpelijk zelfs, dat de stroomstoring zaken had opgerakeld die hij meet veel moeite probeerde te vergeten, maar hij moest zijn geest toch echt meer onder de duim zien te houden. Hij wilde, hij kón de krankzinnige periode die hij had doorgemaakt vlak nadat hij naar dit land was gekomen niet nog een keer aan. Toen was hij regelmatig zomaar uit het niets- als hij bijvoorbeeld een boterham aan het smeren, een hond aan het aaien of door het park aan het wandelen was- teruggeslingerd naar Auschwitz. Of naar Theresienstadt of Berlijn. Dat zou hij niet doen. Hij mocht niet toegeven aan deze herinneringen.
De onwetendheid en nieuwsgierigheid van zijn familie betreffende de concentratiekampen raakte mij zeer, maar juist dat maakte het verhaal geloofwaardig.
Nu had June het dus gezien, het brailleschrift van Peters vernedering en hulpeloosheid. Dan zou zo ze vast vragen hoe het geweest was. Dat wilden Amerikanen altijd weten, wat dat betreft waren het net kinderen; ze bedoelden het goed, maar waren onverzadigbaar nieuwsgierig. Hoe was het geweest?
June
Het gedeelte over June speelt rond 1975. Ze is vijfendertig en moeder van Elsbeth. Na het leven als model valt het haar zwaar om moeder en huisvrouw te zijn. Het is erg makkelijk om haar te veroordelen, toch moet ik toegeven dat ik respect en berip voor haar voel. Samenleven, getrouwd zijn met een overlever van het concentratiekamp, met iemand die niet kan praten over zijn gevoelens, die snoeihard werkt om maar niets te hoeven voelen , lijkt mij vreselijk. Zij voelt zich buitengesloten.
Wél erg was dat ze zich de laatste keer dat hij haar had aangekeken tijdens het vrijen niet kon herinneren. Was dat aan het begin van hun verkering? Het eerste jaar van hun huwelijk? Misschien was ze overdreven achterdochtig. Misschien dacht hij helemaal niet aan zijn vorige vrouw als hij liefde bedreef met zijn huidige. Misschien dwaalde hij door een of ander innerlijk landschap. Maar als June één ding zeker wist, dan was het dat zij daar nooit zou worden toegelaten.
Elsbeth
Dit laatste deel over Elsbeth, de dochter van Peter en June. Het begint in 1985 wanneer Elsbeth, Julian Wilton ontmoet. Een omstreden fotograaf die haar graag wil fotograferen. Elsbeth is dan zestien en ontdekt haar geheime wapen: overgeven. Zo ontwikkelt een eetstoornis. Arme Elsbeth gevangen tussen twee werelden, haar vader die haar Comfort Food geeft (Comfort Food is rustgevend en hartverwarmend) en haar moeder die model is geweest en ontzettend op haar voeding let.
Ellie? Wat is er aan de hand? Je moeder zegt dat je staat over te geven? O god, dacht Ellie. Niets aan de hand, pap. Ga maar weer lekker naar bed.
Ze zegt dat er niets aan de hand is, hoorde ze Peter tegen June zeggen.
Er is wél wat aan de hand, Pete, ik zei toch dat ze staat over te geven. Ze heeft zich volgepropt met al het eten uit de keuken en nu kotst ze dat weer uit. Toen ik model was zag ik dat overal om me heen.
Conclusie
Het is een goed, heftig boek, het is geen boek wat je in een ruk uitleest. Ik in ieder geval niet. Ik heb het boek meerdere malen weg moeten leggen om, wat ik gelezen had, even te laten bezinken. Daar kwamen nogal wat emoties los. Misschien omdat ik er eentje van de tweede generatie ben. Als je als auteur zulke emoties weet los te maken verdien je vijf steren.
