Inmiddels ben ik een van fan de Duincafé serie (Comfort Food Cafe) en las en recenseerde ik eerder Kerstmis in het Duincafé en Zomer in het duincafé.
Thuis in het Duincafé
Thuis in het Duincafé begint met een triest proloog: Zoë herleest een brief van de inmiddels overleden Kate, de moeder van Martha en beste vriendin van Zoë.
Inmiddels is het zes maanden geleden dat Kate overleden is en Zoë de voogdij over Martha heeft gekregen.
Het verhaal wordt vanuit het perspectief van Zoë in de ik vorm geschreven.
Zoë
Beide levens staan in één klap op hun kop, en zowel Martha als Zoë gaan op hun eigen manier met hun verdriet om. Zoë is bij Martha in huis getrokken. Martha is zestien jaar oud en gruwelijk aan het puberen. Je kan wel stellen dat ze enigzinsin in een negatieve spiraal terecht is gekomen.
Wanneer er een brief van de oude school van Martha komt, waarin duidelijk wordt gemaakt dat alle vakken die Martha wilde volgen volgeboekt waren, is de maat voor Zoë vol. Er volgt een drastische beslissing: Zoë besluit om zowel haar leven als dat van Martha drastisch te gaan veranderen. Ze zegt haar baan op en besluit om voor zes maanden naar Dorset te gaan, naar Budbury, om in the Rockery van Cherrie Moon te gaan wonen.
Martha doet alsof de omgeving haar niets interessert, maar ik merk dat ze alles registreert en in zich opneemt. Of ze het liefst zou overgeven of jubelen valt niet te zeggen. Haar gezicht is volkomen uitdrukkingsloos en verraadt geen enkele emote.
Ik probeer er niet bij stil te staan, en niet bang te zijn dat ik haar kapot heb gemaakt. Dat ik haar weerstand zo heb gebroken dat er niets van over is. Dat ik precies heb gedaan wat Kate niet wilde en haar in een keurslijf heb gedwongen waar ze niet in past.
Budbury, het Duincafé
De aankomst in Budbury is hilarisch. Zoë en Martha worden door de dorpelingen hartelijk ontvangen. Natuurlijk komen de oude bekenden, uit de vorige twee boeken, voorbij en ben ik weer thuis, thuis in het Duincafé.
Het ziet er allemaal gezellig, verzorgd en verwelkomend uit. En dat verwelkomend zou wel eens kunnen komen door het enorme spandoek aan de muur waarop in handgeschreven regenboogkleurige glitterletters WELKOM IN BUDBURY MARTHA EN ZOË! staat.
Het is moeilijk om het woord normaal te gebruiken als je oog in oog staat met Dracula, Frankenstein en de Mummy, die een hoepelwedstrijd aan het houden zijn
Wanneer Zoë, tijdens haar eerste bezoek aan het Duincafé, achterin het café de boekenplaken ontdekt, begint het bij haar te kriebelen om de boeken te ordenen.
Onder de spelletjes begint de magie, althans voor mij. Er staan rijen en rijen pockets -Danielle Steel, Jilly Cooper, Thomas Hardy, …
Voor een saaie oude boekenwurm als ik is het een paradijs.
En dan staat plots Martha’s mysterieuze en lang afwezige vader op de stoep …..
Conclusie
Ik heb gelachen en gehuild, voor mij waren de emoties vaak heel herkenbaar. In deze tijd zullen er weinig mensen rondlopen die niet in hun naaste kring, het leed dat borstkanker heet hebben meegemaakt. Ik vind het knap dat je in een feelgood roman dit onderwerp, en de daarmee verbonden rouwverwerking, verwerkt. De mensen weet te raken en toch een geweldige emotionele feelgood roman neerzet.
