Een herkenbaar verhaal, al vind ik persoonlijk een aantal zaken zwaar overdreven. Maar desalniettemin kon ik me soms in Mascha vinden. Haar onzekerheden over haar moederschap, het op het schoolplein rondkijken en andere moeders veel leuker vinden. En het dagelijkse leven met internet en Facebook .

Het is een zeer vlot lezend boek, eer je het in de gaten hebt is het uit.
In een zucht komt er veel leed langs. De dood speelt een overheersende rol in het boek.

Dood. het woord waarvan de volgorde van de letters omkeerbaar is, maar dat juist het meest onomkeerbare uitdrukt.

Zoals ik al schreef : Voor je het in de gaten hebt is het boek uit. Jammer. Maar dan begint het na te werken. Mascha kan niet kiezen, tussen haar man en haar *minnaar* tussen losbandig en het moederschap. Persoonlijk vind ik Mascha erg egoïstisch. Het lijkt wel of alles alleen om haar en haar verdriet draait. En daar zijn niet alleen haar man, maar ook haar kinderen de dupe van.

Soms lijkt het alsof we allemaal onze moeder binnen in ons dragen. Dag voor dag pelt ze binnenuit, traag maar vasthoudend, laagje voor laagje weg, om uiteindelijk te voorschijn te komen: koekoek, hier ben ik, je moeder. Ik ben het, jij bent het, je bent je eigen moeder of je wilt of niet.

Vreselijk om je moeder te verliezen, maar herpak jezelf! Ik betrapte mezelf erop dat ik dat telkens dacht. Word volwassen en ben ervoor je kinderen! De plotselinge verdwijning van haar moeder toen ze acht was, jeetje natuurlijk heeft dat impact. Maar of dat nu een vrijbrief is?
In ieder geval : Een boek wat me zo aan het denken zet, en me zo bezig houd is voor mij een geslaagd boek!

Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden