Het verhaal word vanuit drie gezichtspunten verteld, die van Etta, haar man Otto en van Russell, een vriend.
Is Etta onderweg naar haar laatste reis? Lijd ze aan alzheimer? Ze heeft in haar jaszak een blaadje waarop staat :

Jij, Etta Gloria Kinnick, Deerdale Farm. 83 in augustus

Duidelijk is dat haar herinneringen vervagen, samenvloeien met die van Otto.

Een paar maanden eerder werd ze ’s nachts gaandeweg Otto’s dromen in gesleept in plaats van haar eigen. Ze werd helemaal opgeslokt en stond dan in het water, in een lange broek, op een grijs strand, aan alle kanten omringd door schreeuwende mannen, tot haar knieën in bloed.
Ze probeerde zo te slapen dat geen enkel stukje van haar een stukje van hem raakte, zodat zijn herinneringen nergens een punt van contact vonden om de hare binnen te sluipen.

Hij schreef over de marsen, het zingen de bivakken, de ochtend, het water, het oor, het water, Owen, het water, het water, het water.

Ik heb het boek met heel veel plezier gelezen. Waarom ik het nu zo moeilijk vind om een review te schrijven? Geen idee. Maar wat ik wel weet is dat ik het een geweldig boek vind!

Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden