Achtergelaten is het tweede deel van De Oneindigheidstrilogie, persoonlijk vind ik het raadzaam om ze niet los van elkaar te lezen.
Dit verhaal gaat over Jonka, een personage die in deel 1, Zwarte lieveling wel genoemd is en waar ik heel benieuwd naar ben.
Achtergelaten
Het verhaal begint meteen goed, maar niet heus. Jonka, bijna negen, wordt door Bak, haar stiefvader, uit huis geplaatst. Thuis werden Jonka en haar zus Saskia met regelmaat geestelijk en lichamelijk mishandeld door hem.
Ze wist alleen dat het ver weg was. En dat haar moeder het niet leuk vond. Dat kon ze heus wel zien. Ze was dan wel akkoord gegaan, maar misschien wilde haar moeder helemaal niet dat ze werd weggestuurd naar dit kindertehuis voor moeilijk opvoedbare kinderen. Een kindertehuis waar ze met harde hand wat discipline zouden bijbrengen. En waar ze zou afvallen. Bak had er triomfantelijk bij gekeken toen hij het vertelde, en haar moeder had weer gehuild.
Ik merk bij mezelf een ongelooflijke afkeer en boosheid richting de stiefvader, maar het allerergste vind ik dat haar moeder haar laat barsten,. Natuurlijk heeft zij ook problemen, maar de allereerste taak van een moeder is om voor haar kinderen een veilige leefomgeving te creëren. Bij Jonka gaat het steeds meer knagen dat haar moeder haar gewoon heeft laten vertrekken.
Conclusie
Mooi vanaf de zijkant mee te maken hoe Jonka van een klein negenjarig angstig meisje veranderd in een stoere zelfstandige vrouw. Gaandeweg zie je het verzet in haar groeien. Ondanks de vele tegenslagen. Ik ga niet zeggen dat ik van het boek genoten heb, maar het raakte mij wel. Het tussen wal en schip vallen, de mishandeling constateren en er verder niets aan doen! Vreselijk. Het verhaal loopt als een trein. Een compliment voor Susanne Koster voor het overbrengen van de emoties.
