Open brief aan Linda

Momenteel een beetje geagiteerd, ben ik. En dat heeft alles te maken met het begrip eenzaamheid, wat me stilletjes verweten wordt door de rest van de wereld. Geen man, ook geen vrouw trouwens, geen koters, wel twee feline vriendjes en een boel vooroordelen.

Ik had gedacht dat in de loop der tijden met alle echtscheidingen die these days rulen, veel mensen die voorlopig even genoeg hebben van partnerschappen en dus ook hun up wonen, die vooroordelen wel zouden verdwijnen. Integendeel. Men kijkt meewarig naar je alsof je zielig bent. Alsof er iets ontbreekt aan je sociale vaardigheden ook.

En dan die artikelen die in de pers naar voren komen :
Alleenstaanden of ‘eenzame’ mensen zouden vaker enge ziekten ten deel vallen.
Excuse me, ik ben kerngezond, behalve dan mijn oortjes die op batterijen lopen, en voel me kiplekker. Dank voor de interesse

Natuurlijk ben ik dan wel niet verliefd op mijn man, vrouw, kids. Die heb ik niet. En laat ‘ie fijn zijn. Ik heb en ken die strijd ermee ook niet, dat wil niet zeggen dat alles zaligmakend is. En dat ik niet verliefd kan zijn op het leven zelf. Natuurlijk ken ook ik mijn momenten waarop ik mijn verhaal wil delen. Verhalen die ik zelfs niet kwijt kan op m’n blog. Dat ik ‘s avonds alleen thuis kom en m’n belevenissen in het luchtledige los zou willen gooien, maar toch niet kwijt kan behalve aan mijn twee feline vriendjes die het gelukkig nooit oneens zijn met me.

Ik biecht wel op dat ik ooit die strijd met mezelf heb gehad, me wel eenzaam voelde, maar ik vraag me af of dat ligt aan de vragen die men stelde zoals wanneer ik eindelijk zou gaan trouwen en kids zou krijgen. Het wordt je stilletjes opgedrongen. Net zoals eenzaamheid net zo goed voor kan komen bij zelfs getrouwde setjes omdat men voortdurend langs elkaar heen leeft. Elkaar niet langer begrijpt. Althans niet de moeite neemt om begrip voor elkaar op te brengen. Ik kan wel stellen dat ik mezelf heb leren begrijpen, ook in de eenzaamheid.

Ik heb ervan geleerd dat juist in die eenzaamheid  je jezelf heel goed kunt leren kennen. Ook ik ervaar diepe dalen en hoge toppen. Momenteel ervaar ik meer zielsgeluk dan alle ellende die men zgn. aan je alleenzijn toedicht. Het is ooit een strijd geweest maar nu niet meer.
Immers, ook ik wilde geen oude vrijster worden. Het is dus gedeeltelijk een keus en gedeeltelijk zo gelopen. En met de hedendaagse trend en die kenmerkende groei van singles voel ik me allesbehalve een buitenstaander. Wél een trendsetter, overigens.
Hoe zie jij dat, als gesettelde vrouw, overigens?
Zo grappig, dat we dit contrast eens drastisch onder de loupe kunnen nemen.

Liefs,
Eenzame, maar wel zielsgelukkige
Irene

Dit is een open brief van Irene, van mightymusings en iblogbuddy.nl

Hoi Irene,

Voor ik je open brief ga beantwoorden, wil ik je eerst eventjes laten weten dat ik het ontzettend gaaff vond om met je te skypen!! Nog niet in het echte leven ontmoet, maar toch een beetje

Jeetje wat een onderwerp!
Een korte uitleg : Na een zwaar ongeluk ben ik ruim tien jaar solo door het leven gegaan.
Mijn keuze was niet bewust, maar noodgedwongen. Het verdriet en gemis was toendertijd zo groot, dat er geen ruimte voor een ander was. Wel had ik af en toe een vriendje, maar dichtbij liet ik die niet komen.

De eenzaamheid, als je het zo mag noemen, trof me altijd het zwaarst op Oudejaarsavond. Als iedereen eerst zijn partner in de armen valt en zoent .
Van vragen of meewarige blikken had ik toen geen last , wel van *medelijders* zoals ik ze noem! Mensen die kikken op het leed van een ander. En die het geweldig vinden om te kunnen zeggen : *Je weet wel, die Linda, dat kind met die littekens, krukken enzo, wel daar heb ik een hele avond mee gestapt*! FY!

Keihard heb ik indertijd voor mijn zelfstandigheid geknokt. Het was zo veilig om bij mijn ouders te blijven, maar ja, ik moest en zou alleen 200 kilometers verderop gaan wonen. Er zijn tijden geweest dat ik die kilometers wel op mijn knieën terug had willen kruipen. Zo bang en alleen voelde ik me soms.

Maar eenzaam? Nee dat niet. Als een warme deken, mijn familie en mijn vrienden.
Mijn strijd om mijn zelfstandigheid, die was eenzaam!

Wat een belachelijk artikel trouwens, persoonlijk vind ik dat er een groot verschil is tussen alleenstaande en eenzaamheid!

*Een alleenstaande (of “modern-Nederlands”: single) is iemand die geen partner heeft, alleen woont en in het eigen dagelijks onderhoud voorziet. Soms wordt ook wel het woord alleengaande gebruikt in verband met een eventuele negatieve lading die het woord alleenstaande kan hebben.*
*Eenzaamheid is het gevoel alleen te zijn, van geïsoleerd te zijn van ‘de anderen’. Onderzoekers omschrijven eenzaamheid als het ervaren verschil tussen gewenste en aanwezige contacten. Op deze definitie van De Jong-Gierveld is het meeste onderzoek naar het vóórkomen van eenzaamheid gebaseerd. Er wordt wel onderscheid gemaakt tussen sociale en emotionele eenzaamheid (Weiss) of tussen situationele en duurzame eenzaamheid (Stevens). Het is goed te beseffen dat eenzaamheid iets anders is dan sociaal isolement. Eenzaamheid is een gevoel, sociaal isolement een situatie. Anders gezegd: er is wezenlijk verschil tussen alleen zijn, en je alleen voelen*

In de jaren als single heb ik mezelf zeer goed leren kennen. Je moet het namelijk zelf maken, en mooie praatjes helpen dan niet. Uiteindelijk had ik het prima naar mijn zin, en was ik vastbesloten alleen te blijven. Laat ik toen net Henk tijdens een wintersportreis in Andorra ontmoeten!

Natuurlijk ben ik stapel op mijn maatje en mijn meiden. Maar soms, …………….
Whahaha tja dat hoort erbij, en een continue strijd? Nee zo zie ik dat niet, over het algemeen hebben we het hartstikke leuk. Maar er zijn momenten, dan staan de ramen bol!! En dat lijkt me natuurlijk.

Loneliness expresses the pain of being alone and solitude expresses the glory of being alone.
Paul Tillich

Liefs,
Linda