Hoewel mijn verwachtingen hooggespannen waren , begint het verhaal heel rustig. Te rustig naar mijn zin. Maar eer ik het in de gaten had, had het mij in zijn greep. Vooral het begin las wat mij betreft niet lekker weg. Maar al snel moet ik gewoon doorlezen, ik moet het weten. Leeft ze nog? Is ze gevaarlijk? Of zijn het grapjes? In het begin had ik medelijden met Tomomi (Vlinder) maar naarmate het verhaal vorderde ontwikkelde ik een afkeer jegens Vlinder.
Ze had genoeg van zichzelf,zin in iets anders , wil zichzelf opnieuw uitvinden. Als ze naar haar leven kijkt, naar alles wat er is gebeurd, zou ze het liefst willen dat het er allemaal niet was ik heb niets gedaan waar ik trots op ben. Ik wil met een schone lei beginnen.
Tijdens het lezen dringt de vraag op, is Vlinder werkelijk dood? Is het een griezelig complot? En Beatrice? Te mooi om waar te zijn? Is zij soms Vlinder? Naarmate het verhaal vorderde bekroop me een vreemd gevoel. Was ze een serie-moordenares? Is ze wel zo aardig? En waarom doe Ben blindelings alles wat ze aan hem vraagt? Ben Constable, iemand die zijn eigen moeder niet op straat herkent omdat hij aan Prosopagnosie lijdt.
Ik moest denken aan wat ik de laatste avond in het Bryant Park had geconstateerd: in het echte leven is geen ontknoping. Hoe ver ik ook reisde en hoeveel moeite ik ook zou doen om Vlinder te vinden, ik zou nooit tevreden zijn. Ze kon zeggen wat ze wilde, maar ik zou het toch niet begrijpen, er was niets wat het goed kon maken. Het verhaal was al afgelopen, hoe frustrerend dat ook was.
Het verhaal word vanuit de ik-persoon geschreven, de auteur Benjamin Constable, die dit verhaal vanuit zijn eigen beleving zag.
Als je nagaat dat dit de debuutroman van Benjamin Constable is, zet je dan maar schrap! Ik ben nu al benieuwd naar zijn volgende roman.
Deze boekbespreking is mijn bijdrage voor de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Lees ook wat andere bloggers over deze roman schreven
Lijkt me een boeiend verhaal maar ik ben toch meer van een verhaal dat zichzelf afspeelt in een game waarin je keuzes moet maken die van invloed zijn op het verhaal en dat maakt het net wat spannender!
Soms is het begin zeker doorbijten, maar dan openbaart zich opeens de spaning en dan is los laten erg lastig.
Zeker met een kopje koffie erbij 🙂 Hans
On Jan-17, Ben Constable wrote:
Dear everybody who wrote about my book,
Wow. What a day. My publisher told me you were going to review Three Lives and I saw a couple Tweets, so I was waiting to see what would happen.
And what happened is kind of incredible.
You all have such different opinions and have chosen different and original aspects for looking at the book.
I was supposed to be writing yesterday but instead spent the day reading everything you said and feeling proud and just bathing in the wonderful feeling that a story I wrote made you think and write and say things, good and bad, but always fascinating.
I think the idea of a book bloggers’ book club is an amazing idea. Carry on. Surely this is what the internet was invented for!!!
Thank you.