De Graces
Er word weleens gezegd: alle begin is moeilijk. Wel mijn start met De Graces door Laure Eve was traag. Ik merkte zelfs dat ik het telkens weglegde, kwam dat misschien omdat mij iets stoorde?
De manier waarop River Page, de hoofdpersoon, zich koste wat kost, probeert bij de familie Grace betrokken te worden vind ik uitermate berekenend.
Ik voelde meteen dat ik dat niet had moeten zeggen. Nou ja, iedereen heeft zo zijn eigen reden toch? zei ik toen dus maar snel.
Niemand laat zijn ware aard zien, beaamde Summer en mijn hart maakte een opgewonden angstig sprongetje.
Maar het was te vroeg om die troef al uit te spelen.
En toch, toch heb ik het gevoel dat ik haar beter wil leren kennen, dat ze een geheim heeft. Het duurde alleen zo lang!
Aanvankelijk dacht ik dat de verhuizing naar deze stad een straf was voor wat ik had gedaan.
Dat was wel het stomste, meest voor de hand liggende wat ik had kunnen doen, en ik haatte mezelf er ook om. Elk meisje met ogen in haar hoofd was verliefd op Fenrin. Maar ik was niet zo’n wauwelend, kwebbelend wicht dat heel bestudeerd haar haar naar achteren zwaaide en van die dikke, zoetige lipgloss ophad. Diep van binnen, waar niemand het kon zien, brandde onophoudelijk mijn kern, gitzwart en fel.
Conclusie
De cover vind ik waanzinnig!
Verder hink ik op twee gedachten wat dit boek betreft.
Het heeft absoluut geen verpletterende indruk op mij gemaakt. maar wel mijn nieuwsgierigheid geprikkeld.
Ik geef het de voordeel van de twijfel en wacht het volgende boek af.
Voorlopig vind ik het een overhypet boek.
