Ik heb dit boek gratis gekregen in ruil voor een eerlijke review. Dit beïnvloedt mijn mening over het boek of de content van mijn review niet.

Als de 14-jarige Adam tegen zijn wil naar een serie bijeenkomsten voor jongeren met een dwangneurose wordt gestuurd, verwacht hij niet daar halsoverkop verliefd te worden. Maar zodra hij de iets oudere Robyn ziet, is hij sprakeloos. Adam raakt vastbesloten om Robyn te leren kennen, te helpen en te beschermen. Dat is nog niet zo makkelijk voor een tienerjongen met ruziënde gescheiden ouders en een lastig stiefbroertje - om over zijn eigen dwangneurose nog maar te zwijgen. Teresa Toten weet met liefde en humor een onvergetelijke held neer te zetten die, ondanks de obstakels die hij zelf moet overwinnen, vol overgave anderen in zijn hart sluit.

De onverwachte held van kamer 13B

Wat vind ik het moeilijk om over dit boek een review te schrijven!
Waarom? Omdat het boek slecht is? Nee absoluut niet!!
Is dit het beste Young-Adult boek wat ik tot nu toe gelezen heb? Nee ook niet!
Maar het is een goed boek, en het weet me regelmatig te ontroeren en misschien is dat het nu juist.

Op het moment dat de deur openging ademde de jongen in. Het leek alsof hij het wist. Het meisje kwam de kamer in en een tel later was hij verloren.

De veertienjarige Adam zit in praatgroep voor ‘adolescenten met een obsessief-compulsieve stoornis’. Naarmate het verhaal vordert word het steeds duidelijker in wat voor een situatie hij zich bevind, en hoe moeilijk dat voor hem is. Hij voelt zich verantwoordelijk voor iedereen om zich heen en denkt dat hij ze kan en moet beschermen met zijn dwangneuroses.

Maar voor haar moest Adam sterk zijn. Robin had een sterke verdediger, beschermer, strijder nodig…., iemand die veel meer was dan hij. En toch kon en zou hij dat voor haar worden, en ook voor zijn moeder en voor Moppie.

Ontroerend dat hij als veertienjarige denkt voor alles en iedereen verantwoordelijk te zijn.
Als Adam op een bepaald moment door zijn dwangneurose zijn eigen huis niet meer in kan, vangt een buurvrouw hem liefdevol op. Ze laat hem weten dat ze weliswaar oud is maar dat haar niet veel ontgaat en neemt hem in haar armen. En geeft hem advies :
Soms is het zelfs nodig om de mensen van wie je houd pijn te doen.

Een van de ontroerende scenes uit het boek, en ik moest echt even slikken.
En als een boek dat met je kan doen, wel dan is het gewoon een goed boek!!

Terwijl hij zo voortploeterde herinnerde hij zich de woorden van mevrouw Polanski, Het is tijd om te gaan. Dat is het allermoeilijkst van volwassen worden – weten wanneer je moet gaan.

Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden