De vertrouweling
In een van mijn vorige Posts vertelde ik over High tea met Kate Morton Hierbij ontvingen wij ook dit boek De vertrouweling.
Op de cover zie je een fraai oud-engels landschap, wat je aan vroeger doet denken, en ik vreesde een plattelandsroman in handen te hebben. De eerste beeldende zinnen deden mijn vrees toenemen. Maar integendeel binnen 20 bladzijden wist ik: Ik wil dit boek lezen. Persoonlijk vind ik de cover het verhaal geen recht doen, als is hij mooi!
Het perspectief van het verhaal ligt bij de alleswetende verteller en wisselt soms van personage, van Laurel naar haar moeder Dorothy/Dolly, naar Vivien en naar Jimmy en natuurlijk hun persoonlijke geschiedenissen. De laatste driezijn zelfs aan elkaar verbonden.
Van 1961, het verjaardagfeestje …. naar 1941 ..
Kinderen hadden het verleden van hun ouders niet nodig, ergens kunnen ze het eigenlijk niet geloven, vinden ze het bijna gênant, als hun ouders het over hun vorig bestaan hebben.
De kracht van Kate Morton’s schrijven zit in het feit dat ze een schilderij verteld. Zo beeldend zoals ze de details beschrijft.
Versterkt door wat Kate mij zelf vertelde, hoe zij minitieus onderzoek doet naar de omgeving waar zij haar roman laat spelen. Dat vind je terug in haar schrijfstijl.
Landelijk Engeland, een boerderij ergens in de provincie, een zomerse dag begin jaren zestig. Een bescheiden huis: tot halverwege een houten beschieting, langzaam afbladerende witte verf aan de westkant en een clematis die langs het pleisterwerk omhoog klautert.
Een ingrijpende gebeurtenis op haar zestiende en het naderende overlijden van haar moeder Dorothy zetten Laurels leven op zijn kop. En ze gaat op zoek naar antwoorden. Voor Laurel de laatste kans op antwoorden. Zeker over die dag in 1961.
Het is een spannende familieroman waarin de familiegeschiedenis ontrafelt word, en met een totaal onverwacht einde. Hoewel ik het aan heel langzaam aan voelde komen.
Ik vind het een ontzettend leuk boek.
Kate: je wens is uitgekomen!
