Dit boek is gebaseerd op een mytische verhalencollectie uit middeleeuws Wales: De Mabinogion. Deze verhalen vertellen over transformaties, magische ketels, betoveringen, hoofse liefde en verraad.
Tja toen ik dit in de inleiding las was ik helemaal om. Als ik ergens van hou dan is het van retellings!
De Vrouwe van Myrdin
Het verhaal wordt vertelt vanuit het perspectief Airys.
Vanaf de eerste bladzijde werd ik het verhaal ingetrokken. Het begint met veel actie en spanning. De kennismaking met Waldrun vind ik hilarisch.
Ik ben Waldrun, de gevreesde reus van Gwyneth! riep hij en zijn stem trilde van woede. Dit is mijn eiland. Jullie horen hier niet, dus verdwijn voordat ik mij gruwelijk op jullie wreek.
Ik trok een wenkbrauw op. Deze jongen zag er niet echt afschrikwekkend uit. Reus, zei ik spottend, maak dat de kat wijs.
…
lag het aan mij of werd hij groter? Ik legde mijn hand in zijn nek en merkte dat die breder begon te worden.
Airys, vroeg Shona, Hij groeit!
Daarnaast komt er van alles aanbod, van liefde tot verraad aan toe. Ook humor komt aan bod, meerdere keren betrapte ik mij erop dat ik zat te grinniken.
Nu weet Shona teminste dat we eraan komen, bromde Waldrun. Dat gekrijs van je reikt ver genoeg. Verder moet je hier niet teveel aan wennen. Dit ritje is eenmalig
Conclusie
Dit verhaal is niet helemaal mijn ding. De schrijfster raakte mij meerdere keren kwijt. Het had wat mij betreft wel een stuk spannender gemogen en eigenlijk had ik dat ook wel verwacht. Daarnaast heb ik het gevoel dat het voor een jong publiek geschreven is. Desondanks is het een leuk verhaal wat je in een ruk uitleest. Een veelbelovend debuut.
