De zes levens van Sophie

Na het lezen van dit boek, heb ik het weggelegd en het eerst een paar dagen *moeten* laten bezinken. Ik kon zelfs niet aan een ander boek beginnen!

Had ik dit einde / plot verwacht? Nee absoluut niet. Vind ik het een goed en spannend boek? Ja op het einde wel, als alles duidelijk begint te worden. Wat mij stoorde is dat het verhaal per hoofdstuk wisselt van periode. Het switcht van New York 2014 naar Bachte 1996. En dan naar de periodes van Agatha Christie, Virginia Woolf en Barbara Follet. Het kost mij moeite.

Je weet wat er gaat gebeuren, Sophie verdwijnt, en continu vraag je je af, wanneer, en hoe. En wat weet Hannah?
Ik heb moeite met het verhaal, het leest moeizaam. Terwijl ik graag wil weten wat er gebeuren gaat. Telkens leg ik het boek weg, om er na een poosje toch weer in te beginnen.

Hannah kan geen rust vinden , na een op het oog *perfect* leven in Manhattan, vlucht ze naar Bushwick. Geeft haar baan en luxeleven op en wil een boek gaan schrijven. Wat niet zo goed van de grond komt.

Omdat ik afstand moest, wil ze zeggen, minstens een rivier tussen toen en nu. Ik kon niet anders, het verhuizen was meer een vlucht dan bestemming.

 

[spoiler]Sophie en Hannah, zo jong als ze waren hadden een lesbische relatie.
Arme Sophie, wat een vreselijk leven, een moeder die er is, maar er niet is. Een vader? Die er ook niet is. En als hij er is misbruikt hij Sophie.

Als Sophie en Hannah betrapt worden gaat Sophie van ellende neer een leraar die natuurlijk meer van haar wil. Ze runt alles zelf, boodschappen eten en denkt : nog even dit is niet mijn leven. En ziet het leven van Hannah als perfect. [/spoiler]

Wat zij voelt, lopend tussen de mensen, is haar eigen verdriet, niet dat van de meisjes. Van dit meisje. De witte mars is geen strijd voor gerechtigheid, maar een lawine van persoonlijk leed, verpakt in grote witte zakken en op straat gezet.

Mooie Hannah maakt alles beter. Alsof wat daar gebeurd is kan worden opgeruimd.

Het is absoluut een goed verhaal, met zoals ik al eerder geschreven heb, een wending die ik absoluut niet aan heb zien komen, en die eigenlijk eigenlijk alles verklaart! Een compliment voor Sarah Meuleman omdat ze me totaal op het verkeerde been heeft gezet! Persoonlijk had ik meer van en over Agatha Christie, Virginia Woolf en Barbara Follet verwacht.

Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden