Een kerstcadeau van het duincafé
Opnieuw keren we terug naar Budbury, Dorset, voor het vijfde deel van de Comfort Food Cafe serie. Het voelt als thuiskomen.
Eerder las ik Zomer in het duincafé, Kerstmis in het Duincafé, Thuis in het Duincafé en Zonnige dagen in het Duincafé.
Deze boeken zijn goed los van elkaar te lezen. Al moet ik toegeven dat het herkennen en weer lezen over eerdere hoofdpersonages, bij mij wel als een feestje overkwam.
Een kerstcadeau van het duincafé
Hoofpersonage is Katie Seddon, een stille teruggetrokken vrouw. Ze is een verpleegster en werkt parttime in de apotheek. Zij heeft de nodige bagage in haar rugzak zitten, wat onder andere de oorzaak is van haar teruggetrokkenheid.
De eerste regels van het boek zijn al indrukwekkend, en maken mij al veel duidelijk.
Mijn naam is Katie Seddon. Ik ben zeven jaar en ik ben van plan weg te lopen.
Dit is de eerste keer, maar het zal niet de laatste keer zijn.
Tegen de tijd dat ik in de twintig ben deel ik mijn eigen ruimte en mijn eigen plek en heb ik niet veel rust meer. Ik ben ook absoluut, honderd procent zeker, niet meer alleen.
Sterker nog, de derde keer dat ik wegloop ben ik een volwassen vrouw met een baby van zes maanden, een baan, een huurflat en een vriend die nooit echt vader wilde worden.
Die keer loop ik voorgoed weg. Die keer loop ik weg vanwege de zoveelste slaande ruzie – met Jason, mijn vriend.
Katie is inmiddels moeder van Saul en weggevlucht uit, alweer, een geweldadige relatie. Nu woont ze, al twee jaar, in en rijtjeshuis in het centum van Budbury. Buiten Budbury staat Het Duincafé, waar Katie en Saul met open armen ontvangen werden. Het Duincafé voelt inmiddels voor beide als een tweede thuis, een thuis waar altijd taart is.
Vroeger dacht ze dat ze alleen onafhankelijk en veilig zijn wanneer ze alleen was. Nu is ze, voorzichtig, met een aantal mensen bevriend.
En dan is er Van! Een aardige man die toevallig ook nog eens enorm sexy is. Katie vind hem leuk, erg leuk en dat is volgens haar een groot probleem.
In een sprookjeswereld zou dat toch prachtig zijn? Ik zou mijn verhuizing en nieuwe leven in Dorset compleet maken met een nieuwe relatie. We zouden nog lang en gelukkig leven, in een roze kasteel op een heuvel, omringd door eenhoorns en regenbogen. Met een glinsterende strik om alles heen.
Maar dit is de echte wereld. Mijn wereld. En in mijn wereld heb ik alleen relaties meegemaakt die goed beginnen en heel slecht aflopen. Ik ben vastbesloten dat dat mij – en Saul – niet nog een keer zal gebeuren, en de beste manier om dat te voorkomen lijkt me om nooit meer aan een relatie te beginnen.
Conclusie
Een kerstcadeau van het duincafé is een boek dat je ten alle tijden kan lezen, het is niet persé een kerstverhaal. Al zou je dat, gezien de titel, eigenlijk wel verwachten. In Het Duincafé worden mensen opgevangen die een beetje stuk zijn. Ze hoeven niet te veranderen, maar mogen zichzelf zijn en worden, onder andere, getroost met veel liefde en voedsel.
Ik vind het knap dat Holly Martin elke keer weer een best zwaar onderwerp behandeld in haar Feelgood boeken, zonder dat dat iets te kort doet aan het Feelgood-gevoel.
