Een vrouw op 1000°

Wat een verhaal! Een reis door (haar) honderjarige geschiedenis. Raadselachtig, aangrijpend, verslavend en af en toe komisch. Een contact-arme eenzame kettingrokende vrouw die de na haar ervaringen in de 2e WO en de dood van haar dochtertje, geen liefde meer te geven heeft. Haar mannen geeft ze de bons door een taxi te bellen!

Haar geschiedenis leid ons van het vooroorlogse IJsland naar Duitsland en het bezette Denemarken ten tijden van de 2e WO en vervolgens na het naoorlogse Argentinië en weer terug naar IJsland. Het verhaal is pakkend geschreven met oog voor details (soms wel heel veel details en neigt dan naar langdradig) Maar het verhaal blijft pakken.

Arm kind, als elf jarige alleen in Duitsland ten tijden van de 2e WO! Van haar elfde tot haar zestiende zwerft ze alleen in het door oorlog geteisterde Europa rond. Zwaar getraumatiseerd, mishandeld en verkracht komt ze hieruit. Natuurlijk was er toen nog geen War Child!

In een oorlog ben je altijd alleen en ik geloof eerlijk gezegd dat die eenzaamheid mijn leven heeft gevormd; ik word altijd een beetje misselijk bij de gedachte dat men ernaar streeft na zijn leven weer met dezelfde mensen samen te wonen.

Ze was overal op de verkeerde plek. Voor Ase was ik te Deens. Op school was ik te Duits. Maar voor iedereen was ik te IJslands. Ik was altijd verkeerd. Zo is het mijn hele leven geweest. Na de oorlog in Argentinië dachten ze dat ik Duits was en keken ze me met scheve ogen aan. In Duitsland kwamen ze erachter dat ik in Argentinië had gewoond en keken ze me met scheve ogen aan. Thuis was ik een nazi, in Amerika een communist en in de Sovjet-Unie werd ik beschuldigd van z8kapitalistisch gedrag*. In IJsland was ik te bereisd, voor mijn reizen te IJslands. Op de Bessaplek was ik niet chic genoeg terwijl ze me in Bolungerbaai voor *primadonna* uitscholden. Voor vrouwen dronk ik als een kerel, voor kerels als een del. In de liefde was ik te hongerig en in het huwelijk had ik geen trek. Ik paste verdomme nooit ergens in en was voortdurend opzoek naar een nieuw feestje. Ik was een eeuwige zwerfster. Zo begon mijn vlucht, mijn levenslange, aanhoudende vlucht. In september 1940 op de lagere school in de Zilverstraat.

Ik heb beter verdiend. Verdomme! Ik heb zoveel beter verdiend. Ik dacht dat ik ten minste in mijn eigen bed zou mogen sterven, zelfs in aanwezigheid van degenen die *mijn naaste familie* werden genoemd

De geschiedenis van de mensheid is niets anders dan een ratelslanglange aaneenschakeling van krankzinnige gebeurtenissen, die geen barst met het leven te doen hebben, maar slechts een vorm van buitensporige mannenwaanzin zijn, die vrouwen van allen tijden eindeloos over zich heen moesten laten gaan.

Persoonlijk vond ik de hoofdpersoon niet aardig, maar naarmate het boek vordert begrijp ik volkomen hoe ze zo is geworden. Heel cynisch met een flinke doses zelfspot, zichzelf niet (meer) bloot kunnen geven.

Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden