Hazel werd drie jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Genoeg om een studie op te pakken en vooral niet als zieke behandeld te worden. Augustus, Gus, heeft kanker overleefd - ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn.

Hazel laat Gus kennismaken met haar lievelingsboek: An Imperial Affliction van Peter Van Houten, een roman over een ziek meisje, die midden in een zin eindigt. Samen besluiten ze op zoek te gaan naar Peter Van Houten om hem te vragen hoe het de personages vergaat nadat het boek is opgehouden. De tocht leidt hen naar Amsterdam, waar de schrijver als een kluizenaar leeft. Hij is in niets wat ze zich van hem hebben voorgesteld. En hun leven neemt een wending die ze zich niet hadden kunnen indenken.

'Ik bezing de tijd die versluiert en onthult, de tijd die je met de doden herenigt, de tijd die als water alles vernietigt wat hij voedt.'
Peter Van Houten, An Imperial Affliction(less)

Een weeffout in onze sterren

Dit boek is me aangeraden door mijn dochters, en terecht!!! Het doet me denken aan Love Story. Natuurlijk is het een dramatisch verhaal, maar het is zo vreselijk goed geschreven, met een gezonde dosis humor. Het ene moment zat ik vreselijk sentimenteel te zijn, het volgende moment zat ik te grinniken om een cynische komische opmerking.Het is het gewoon een goed boek wat je uit moet lezen!

*Je gaat er pas aan dood als je ze aansteekt,* zei hij terwijl mijn moeder voor ons stopte. *En ik heb er nog nooit eentje aangestoken. Het is een metafoor, snap je : je stopt dat ding wat je dood kan maken gewoon tussen je tanden, maar je geeft het niet de macht je te doden.

Hazel Grace, zou ik, met mijn beperkte intellectuele capaciteiten, een brief kunnen verzinnen van Peter van Houten met zinnen als “onze triomfaal gedigitaliseerde contemporaniteit?”

Ik ben net, net… Ik ben net een granaat, mam. Ik ben net een granaat en er komt een moment dat ik ontplof en ik wil het aantal slachtoffers graag tot een minimum beperken.

En pas nu ik van een granaat hield, begreep ik hoe dom het van mij was geweest om anderen te proberen te behoeden voor mijn eigen dreigende versplintering

Het mag duidelijk zijn, ik heb het niet drooggehouden, ondertussen terugdenkend aan Iris, die tijdens het lezen van het boek bij mij uit kwam huilen.

httpv://youtu.be/C171KIXE4gM

httpv://youtu.be/ZPzJGnEeb80