Het leven van de jonge boerenzoon Eragon verandert van de ene dag op de andere als hij in het woud een raadselachtige blauwe steen vindt. Wanneer de steen zijn geheim prijsgeeft - ingeluid door barsten in het oppervlak is de sprakeloze Eragon getuige van de geboorte van een drakenjong. Tussen Eragon en de jonge draak, Saphira, ontstaat een hechte band. Maar de vondst van de steen is niet onopgemerkt gebleven...

Wat een leuk boek! Aangeraden door mijn meiden, stond het al een tijdje op me te wachten. Moet je nagaan mijn jongste was 11 toen ze het kocht! En moeders lees Eragon, terwijl dochterlief inmiddels 18 is. Het boek leest lekker vlot, de gebeurtenissen volgen elkaar in een snel tempo op, wat er natuurlijk aan meewerkt.

In de meeste verhalen worden draken als boosaardige wezens neergezet. Het eerste wat me opvalt is dat ze in dit boek als magische intelligente meelevende wezens neergezet worden. Al na 50 bladzijden merk ik dat ik *verliefd* ben op een draak. Zowel Eragon als Saphira ontwikkelen zich in een rap tempo. Alsof ze door elkaar gestimuleerd worden. Het plezier in hun samenzijn spat regelmatig van de bladzijden af! Ze maken veel avonturen met elkaar mee, en ontmoeten reuze interessante figuren.

Allemachtig! Dat was geweldig! riep Eragon.
Ja zei Saphira uitgelaten. Het is alleen wel jammer dat je niet langer je adem in kan houden.

Het is een leuk verhaal en natuurlijk ga ik de rest van de serie ook lezen! Wat het boek nu zo aantrekkelijk maakte? Wel het is goed en geloofwaardig geschreven ;). Het is geen zoet sprookje en regelmatig spat de spanning van de bladzijden af!

Geen jager aan de hemel zou zijn leven moeten eindigen als prooi zei ze (Saphira) tegen Eragon. Het is beter te sterven op de wind dan gedrukt tegen de aarde