Het dorpje Happiness
Het dorpje Happiness wordt geschreven vanuit de perspectief van Willow Mckay en soms vanuit die van Andrew Harrington.
Willow
Zij komt net uit een verstikkende vier jarige relatie met Garry die een half jaar geleden op de klippen gelopen is. Om alle roddel en medelijden te ontlopen besluit zij om op stel en sprong voor een jaar naar Happiness te verhuizen.
Zij had een frisse start nodig en het dorpje Happiness leek haar de ideale plek om opnieuw te gaan beginnen. De illustraties bij de advertentie die ze over het kustplaatsje gezien had, waren prachtig geweest. Het dorpje lag aan de stralend blauwe kustlijn van Cornwall en zag er uitnodigend uit.
Maar ja zoals meestal als iets te mooi lijkt om waar te zijn ..
Het plaatsje is erg vervallen en grijs. En er wonen slechts zevenenveertig mensen. Van de honderstwaalf huizen in het dorp, zijn er vijfenzeventig (nog) onbewoond.
Maar Willow is een rasoptimist en laat zich niet zo snel uit het veld slaan, ze zit boordevol goede en leuke ideeën en het lijkt wel of haar (jarenlange onderdrukte) creativiteit explodeert.
Andrew
Andrew is de beheerder van het landgoed, waar Happiness ook onder valt. Hij is het manusje van alles. Hoewel het lijkt of hij totaal ingeburgerd is en hij er al jaren woont, woont hij er ook slechts enkele maanden.
Hij heeft een beperking waarvan hij liever niet wil dat de mensen het weten.
Heb je liever niet dat mensen het weten?
Hij schudde zijn hoofd.
Mijn beperking heeft mij in mijn jeugd alleen maar in de weg gezeten, dus zodra ik klaar was met mijn opleiding besloot ik het niemand meer te vertellen.
Conclusie
Vrijwel meteen spatten de vonken tussen Willow en Andrew er vanaf. Samen zetten ze hun schouders onder het project Happiness. Ze doen hun best om het toonbaar te maken voor de open dag en zo meer bewoners te lokken.
Ik heb genoten van dit verhaal en werd er vrolijk van. Het heeft dus precies gedaan wat een feelgood belooft.
