Ik heb dit boek gratis gekregen in ruil voor een eerlijke review. Dit beïnvloedt mijn mening over het boek of de content van mijn review niet.

Op Vlieland groeit Seije op bij haar alleenstaande moeder Fenna. Ze voelt zich buitenstaander op het kleine Waddeneiland, en alleen haar beste vriend Teun lijkt haar te bereiken en begrijpen. Uren struinen ze door de duinen; zilte lucht in de longen, blote voeten in het zand, en later ook de roes van net te veel drank en feestjes tot het ochtendgloren. Intussen lijkt Fenna te vergeten haar dochter op te voeden.

Na een ingrijpende gebeurtenis grijpt Seije de kans om het eiland te verlaten en in Edinburgh te gaan studeren. Haar groeiende ambitie en een nieuwe liefde voeren haar zelfs nog verder van het eiland, naar New York. Kan ze haar angsten en onzekerheden van zich afschudden nu haar wereld groter wordt? Hoe strak kan de boog staan voor hij knapt?

Seija lijkt een redelijk kansloos meisje. Ze word nauwelijks opgevoed door haar moeder, die meer geïnteresseerd lijkt in haar groentetuin en de drank. Alles was mis kan gaan gaat mis, zonder bijgestuurd te worden door haar moeder.

Een meisje als een jongetje, met een naam geschonken door een moeder die haar tong verloor in drank.

Hoe haal je een hond aan? Je negeert ‘m. Komt-ie vanzelf naar je toe

Arm kind, wat al snel een verkeerd zelfbeeld ontwikkelt, en een gebrek aan zelfvertrouwen heeft. En dat terwijl ze super intelligent is.

Ik besefte het niet maar op dat moment kreeg ik karakter, werd duidelijk wie ik was. Ik rook mijn kans. De enige kans die ik had. Er was iets waar ik goed in was. Beter dan de anderen. Liegen. Niemand had het door. Ze keken dwars door me heen. Ze zagen de leugens niet die ik achter mijn vel stopte.

Het lijkt wel alsof ze door het Vlieland te verlaten, ze haar zelfvertrouwen en geloof in zichzelf kwijtraakt. En terwijl Seija zichzelf verliest , raakt het verhaal mij kwijt, althans,….. zo lijkt het. Maar het blijft trekken. En ik zal en moet dit boek toch uitlezen. Als ze uiteindelijk op Vlieland terugkomt lijkt ze zichzelf te hervinden.

Als er niets van je word verwacht, behalve dat je je verzet tegen dat wat groter is dan jij, kruip je door de kieren van verwachting en ben je vrij.

Achteraf ben ik blij dat ik toch telkens weer ben gaan lezen, en heb ik een vaag vermoeden dat ik het in ieder gaval nog een keer ga lezen.

Deze boekbespreking is mijn bijdrage voor de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden