Het onzichtbare leven van Addie LaRue
Het verhaal speelt zich af tussen 1698 en 2014 met Addie Larue als hoofdpersonage.
Addie
Adeline(Addie) LaRue is ontevreden met haar benauwde leventje in het dorpje Villon, ze wil meer, ze wil weg en hoopt dat via een van de oude goden te kunnen regelen. Ondanks de waarschuwing van een oude vriendin:
Je moet je nederig opstellen. Je moet ze een geschenk aanbieden. Iets wat waardevol voor je is. En je moet voorzichtig zijn met wat je van ze vraagt.
Daar denkt Adeline even over na. Is dat alles?
Estelles gezicht betrekt. De oude goden zijn misschien groot, maar ze zijn niet vriendelijk en barmhartig. Ze zijn wispelturig, grillig, als maanlicht op het water of schimmen in een storm. Als je ze toch per se wilt aanroepen moet je oppassen: je moet uitkijken waar je om vraagt, bereid zijn om de prijs te betalen. En hoe wanhopig of ellendig je je ook voelt, je moet nooit bidden tot de goden die pas na het donker antwoord geven.
Wanneer Adeline gedwongen wordt te trouwen, loopt ze op het allerlaatste moment weg. Ze vlucht de bossen in en roept de goden aan. Ze smeekt ze om meer tijd en een leven in vrijheid. Zich niet realiserend dat het inmiddels al donker is. Haar wens gaat in vervulling, maar tegen een vreselijke prijs. Addie zal eeuwig leven, en is gedoemd te worden vergeten door iedereen die ze ontmoet. Zelfs haar ouders vergeten hun dochter op slag en jagen haar hun huis uit.
Jij maakte een fout, zegt de duisternis, die de laatste afstand tussen hen tweeën overbrugt.
Weet je het niet meer, Adeline? Hij fluistert nu. Je was zo onbezonnen, zo brutaal, je struikelde over je woorden alsof het boomwortels waren. Ratelde maar door over alle dingen die je niet wilde.
Je vroeg om een eeuwigheid en ik zei nee. Je smeekte en bad, en toen, weet je nog wat je toen zei? En wanneer hij verder spreekt, is zijn stem nog steeds zijn stem, maar ze hoort ook haar eigen echo.
Neem mijn leven dan als ik er klaar mee ben. Je mag mijn ziel hebben als ik die niet meer hoef.
Inmiddels weet Addie maar al te goed dat het in sprookjes wemelt van domme mensen die domme dingen doen, dat het waarschuwende verhalen zijn over goden en monsters en hebberige stervelingen die teveel willen en vervolgens niet snappen wat ze zijn kwijtgeraakt.
Het dringt pas tot ze door als ze de prijs al betaald hebben, en dan is het te laat om het terug te krijgen.
Addie leeft ondertussen al ruim driehonderd jaar, driehonderd jaar in vrijheid en vergetelheid. Immers zodra er een deur achter haar sluit wordt zij vergeten. Maar Addie blijft haar grenzen opzoeken, zij is een ongelooflijk sterke vrouw en ongemerkt weet zij toch haar sporen achter te laten.
Wat ze nodig heeft zijn verhalen.
Verhalen zijn een manier om je kern in stand te houden om herinnerd te worden. En om te vergeten.
Verhalen heb je in vele vormen: in houtskool en in muziek, in schilderijen, gedichten en films. En boeken.
Boeken, heeft ze ontdekt, zijn een manier om duizend levens te leiden – of om kracht te vinden in een heel lang leven
Conclusie
Het duurde even. Het verhaal kon mij niet meteen pakken. Naast het feit dat het een prachtig boek is, blijkt het ook een geweldig verhaal te zijn. Jawel, ongemerkt ging Het onzichtbare leven van Addie LaRue onder mijn huid zitten en moest en zou ik doorlezen. Het is een verhaal over kracht, doorzettingsvermogen en een zoektocht naar liefde. Een geweldig verhaal wat mij niet meer losliet.
Tot slot een groot compliment voor Uitgeverij de Boekerij voor de prachtige vormgeving van dit prachtige boek!
