Ik heb dit boek gratis gekregen in ruil voor een eerlijke review. Dit beïnvloedt mijn mening over het boek of de content van mijn review niet.

Een fotografe gaat op pad om een reportage te maken over overlevenden van de brand die decennia geleden diepe wonden heeft geslagen in het collectieve geheugen van de bewoners: de grote brand van Matheson. In het Canadese woud treft ze een paar zonderlinge en vrijheidslievende outcasts. Ze zijn aanvankelijk wantrouwig, maar al snel besluiten ze de fotografe te helpen, een beslissing die ongewild hun bestaan danig overhoop haalt.

En dan, plotseling, is daar Marie Desneige, een raadselachtige tachtigjarige met sneeuwwit haar die ternauwernood is ontsnapt uit het verzorgingstehuis. Tegen alle verwachting in eist de liefde zijn plaats op.

Het regende vogels neemt je mee naar het diepste hart van het Canadese woud, waar het woord vrijheid z’n volle betekenis krijgt.

Het Regende Vogels

Het verhaal begint met een fotografe die door haar fascinatie voor de grote brand van Matheson in 1916 ergens diep in Canada in het woud terecht komt, op zoek naar de mysterieuze Ted Boychuck, een van de laaste overlevende van deze ramp. Deze is echter overleden. Wie zal zijn verhaal kunnen vertellen? De twee mannen die er nog wel wonen zijn te jong en weten niets van dit verhaal. Immers Ted sprak nauwelijks.

Vol verwachting ben ik aan dit boek begonnen, ik had er hoge verwachtingen van. De beschrijving van het boek maakten herinneringen wakker aan de boeken van Martin Gray.
Namelijk aan : Uit naam van al de mijnen en vooral Na de nacht het leven.
De pijn en de wanhoop uit deze boeken raken me nog steeds.

Dat dit een heel ander verhaal is werd me al snel duidelijk. Het kon me maar niet grijpen, het lezen koste me moeite. Maar toen eenmaal Marie-Desneige ten tonele kwam was ik om!

Het is een mooi verhaal, over mensen die in alle vrijheid leven en voor elkaar zorgen. En over een verhaal wat uiteindelijk toch verteld word?
Over leven naast de dood en dat kunnen accepteren, en daardoor bewuster kunnen leven.

Hij legde uit dat het busje een medicijn bevatte, een laatste redmiddel.
Er zijn hier geen dokters en geen ziekenhuizen, zei hij, en er zijn grenzen aan wat een mens verdragen kan. Niemand hier wil graag dood, haaste hij zich eraan toe te voegen, maar niemand wil graag een leven wat niet de zijn leven is.
En dat, zei hij wijzend op het blikje, dat geeft een zonsondergang waarde wanneer je botten pijn doen, dat geeft levenslust omdat je weet dat je kunt kiezen. De vrijheid om te leven of te sterven, een beter middel om te maken dat je kiest voor het leven is er niet.

Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden