Ik heb dit boek gratis gekregen in ruil voor een eerlijke review. Dit beïnvloedt mijn mening over het boek of de content van mijn review niet.

Honolulu King is een op ware feiten geïnspireerd verhaal over een Indische man, getekend door zijn oorlogsverleden. Wanneer hij een geheim opbiecht in de loge van de vrijmetselarij, stelt hij zijn broeders voor een groot dilemma. Mogen vrijmetselaars met hun geheimhoudingsplicht een misdaad verzwijgen?

Honolulu King

Vanaf 31 januari loop ik over mijn review van dit boek te denken, en stel het telkens uit.
Het verhaal word vertelt door een alwetende verteller. De cover is prachtig en word, zoals het hoort, ook duidelijk tijdens het lezen van het boek.

Wat ik van Honolulu King vind? Ik heb er gemengde gevoelens over.
Hardy Hardy lijkt een gemoedelijke man, die met een groepje mede muzikanten, inmiddels dikke vrienden, op hun oude succes lijken de Honolulu Kings teren.
Maar op bladzijde 13 is het al duidelijk dat hij niet zo gemoedelijk is.

De jap, een positief verhaal over de jap, lag uiterst gevoelig bij hem. Klanten die beweerden dat er ook goede jappen bij zaten hoorden de gemoedelijke Hardy opeens ingehouden briesen.

Nu zijn vrouw Christina in een verzorgingstehuis woont is Hardy zijn anker kwijt.
Het lijkt wel of hij steeds minder remmingen heeft, misschien ook een beginnende dementie? Ook is hij steeds vaker zijn sleutels kwijt.

Er is iets mis met zijn afweermechanisme. Nare herinneringen komen steeds vaker door groter wordende gaten.

In de periode dat zijn vrouw van hem afdreef, geestelijk, wende Hardy zich tot de vrijmetselarij. Hopend daar vastigheid te vinden. Maar het lijkt erop dat hij ook steeds verder afdrijft en steeds meer remmingen verliest.
Mijn indruk is dat hij gezien wil worden, hoe dan ook, als een slachtoffer, of hij nu de waarheid nu vertelt of niet.

Maar wat zit mij nu zo ongelooflijk dwars? En na lang nadenken, en na het boek nog een keer gelezen te hebben kan ik er mijn vinger opleggen.
Wat mij betreft bevat het verhaal een dubbele bodem.
Mijn onwetendheid betreffende de Bersiap, welke begon na de capitulatie van de Japanners steekt mij. Precies zoals er in het boek beschreven staat:

Ik weet van dat stuk geschiedenis helaas te weinig af. De Japanse bezetting is een groot zwart gat voor mij. Ik weet alleen dat alle Nederlanders in een kamp zaten en vreselijk hebben geleden.

Zoals ik al vermelde ben ik het boek voor een tweede keer gaan lezen, en trof dit me diep. De vergelijking van mensen uit Nederlands-Indië, die de Japanse bezetting mee hebben gemaakt, met de Joden uit de concentratiekampen troffen me als een mokerslag.

Het is echt schrijnend wat de bevolking tijdens de Japanse bezetting heeft meegemaakt. Ik had geen idee dat de mensenbuiten de jappenkampen het zo ontzettend slecht hadden. Dat stond niet in onze geschiedenisboekjes.
Ik herinner me van de middelbare school iets over Soekarno en Soeharto.

Wat ik van het boek vond? Samenvattend: het begint goed, heeft een vreselijk saai tussengedeelte en aan het einde is het weer spannend.
Wat het boek voor mij oké maakt: Het heeft mij aan het denken heeft gezet en het heeft mij wat geleerd.
En dat is wat een goed boek hoort te doen!

Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden