Iedereen kan schilderen

Mijn hemel, wat een boek! Binnen enkele bladzijden grijpt het me bij de keel! Wat een beklemmende situatie. Opvallend vind ik hoe gelaten het gezin onder de absurditeiten van Hans is. Geen woede, geen geruzie, maar een houding van : het hoort erbij. Natuurlijk hoort het er niet bij. Alhoewel, als je de reacties van bijvoorbeeld Mia, de moeder, op Hans zijn acties leest…
Ik betrap mezelf erop dat ik ’s avonds in bed nog met het boek bezig ben en dank mijn ouders voor mijn gelukkige en gezellige jeugd.

Het lijkt of in het gezin, niemand *normaal* is. Iris zelf is ook niet vrij van de depressies, wat geen wonder is, eenentwintig jaar en zo opgroeien,

Ik beweeg me wel in de richting van ontmoetingen, maar ik kom er niet altijd aan. Ook al zegt Mia nog zo nadrukkelijk dat ze me zo graag ziet, niemand zal me écht missen. Je moet, om mee te doen aan het leven van alledag, een zeker geloof hebben in je toegevoegde waarde. Het is aangenaam om te geloven dat ik nodig ben, om er lustig op los te genieten, te nemen van anderen wat ik nodig heb. Maar ik begin me nu eerder te onttrekken aan evenementen, om te bewijzen dat ik gelijk heb over mij; ik voeg niets toe. Ik heb al gelijk gekregen door een tijdje niet naar college te gaan, en alles, precies zoals ik dacht, door ging zonder mij. Eerst was het een steekproef, maar al gauw drong de gedachte aan niet meer terug te keren zich op.

En dan komt De therapeute Yvonne van Ohlenfoerst om het hoekje kijken.Ze komt regelmatig in het boek voor en lijkt Hans wel te aanbidden, en na zes consulten is haar conclusie:

De woede-aanvallen van Hans worden veroorzaakt door onredelijk of ongeduldig gedrag van mijn moeder en andere leden van de familie.

Het lijkt een vrijbrief voor zijn gedrag! Ik merk na een aantal pagina’s dat ik me te pletter loop te ergeren aan Hans. En dat word alleen maar erger. Benauwend vind ik het feit dat het verhaal deels op waarheid is gebaseerd!
Waanzin in de Boekenweek! Is gekte een garantie voor een goed boek? Geen idee, maar al je nagaat dat dit het eerste boek is van Emma Curvers, wauw wat een debuut, ben ik benieuwd naar wat er hierna komt.

Persoonlijke noot:

De kinderen mogen in het weekend terugkomen op koude kamers waar inmiddels naaimachines staan

Ik beloof het : Ik zal geen naaimachine op jullie kamers zetten, koud zijn ze altijd 🙂

Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden

.