Een zeer herkenbaar geval van *luddevudde*, daar begint IJstijd mee. Ik voelde meteen sympathie voor de hoofdpersoon James Dillard. Maar al op pagina 21 bekruipt me het gevoel : Man! herpak jezelf, en zit niet zo te zeuren! Al kabbelend gaat het verhaal verder terwijl James zichzelf in zijn zelfmedelijden rondwentelt. Enige vorm van spanning is in het boek ver te zoeken.
Door het kijken naar beweging kun je beweging ervaren
Het zal voor de het grootste deel van de wereldbevolking wel fantastisch zijn als ze zich nergens zorgen over hoeven te maken, maar ik voel me er leeg en droevig door, want het is waar : er is ook niets waar ik me zorgen over zou moeten maken
James is een besluitloze, lege man. Opgegroeid in overdaad. Overdaad in alles behalve persoonlijke aandacht van zijn ouders. Ergens heb je met hem te doen, maar aan de andere kant bekruipt me de neiging om hem een schop onder zijn …. te verkopen.
Ik weet het ook niet met jou, zegt ze. Je bent een rare. Alsof je een verrassingei bent waar geen verrassing in zit
En toch houd het verhaal je vast, je blijft lezen omdat je wilt weten, …..
Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden
Krijg het al koud bij de eerste zin.
Dan te bedenken dat het vandaag een mooie dag was en morgen is het 1 maart de meteorologische lente. Hans
Liefdesverdriet is toch niet het onderwerp waar ik de dag mee wil beginnen… 😉
Love As always
Di Mario
Ik denk dat het enigszins herkenbaar is omdat elk mens wel zijn best doet, maar eigenlijk wel beter zou kunnen.
En dat spreekt aan, herkenbaarheid.
Hmmm luddevudde. altijd lastig daar wil je niet te veel last van hebben 🙂
Hallo beste bloggers. Bedankt voor het lezen van mijn boek en voor jullie (zeer wisselende) blogs over IJstijd.
Het was leuk, soms onaangenaam, maar bovenal leerzaam om te lezen.
Hartelijke groet, Maartje