Ik heb dit boek gratis gekregen in ruil voor een eerlijke review. Dit beïnvloedt mijn mening over het boek of de content van mijn review niet.

Op een koude winterdag krijgt James Dillard telefoon van Monica, redacteur bij een literaire uitgeverij, met het verzoek of hij een boek wil schrijven. Kort daarvoor is de relatie met zijn grote geliefde stukgelopen, en behalve het verslinden van grote hoeveelheden literatuur en dure Franse kazen, heeft James weinig omhanden. Hij besluit daarom op Monica's verzoek in te gaan. Misschien is dit zijn kans om eindelijk iemand te worden

Een zeer herkenbaar geval van *luddevudde*, daar begint IJstijd mee. Ik voelde meteen sympathie voor de hoofdpersoon James Dillard. Maar al op pagina 21 bekruipt me het gevoel : Man! herpak jezelf, en zit niet zo te zeuren! Al kabbelend gaat het verhaal verder terwijl James zichzelf in zijn zelfmedelijden rondwentelt. Enige vorm van spanning is in het boek ver te zoeken.

Door het kijken naar beweging kun je beweging ervaren

Het zal voor de het grootste deel van de wereldbevolking wel fantastisch zijn als ze zich nergens zorgen over hoeven te maken, maar ik voel me er leeg en droevig door, want het is waar : er is ook niets waar ik me zorgen over zou moeten maken

James is een besluitloze, lege man. Opgegroeid in overdaad. Overdaad in alles behalve persoonlijke aandacht van zijn ouders. Ergens heb je met hem te doen, maar aan de andere kant bekruipt me de neiging om hem een schop onder zijn …. te verkopen.

Ik weet het ook niet met jou, zegt ze. Je bent een rare. Alsof je een verrassingei bent waar geen verrassing in zit

En toch houd het verhaal je vast, je blijft lezen omdat je wilt weten, …..

Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden