Ik durf je niet te zeggen

Het verhaal begint met een ontzettend grappig proloog. Deze gaat over de eerste ontmoetingen van Josh en Hazel tijdens hun studietijd. Hoofdpersonages zijn Hazel en Josh en het verhaal wordt om en om door Hazel en Josh in de ik-vorm vertelt.

Zonder teveel te verklappen quote ik het volgende:

Voordat we beginnen, zijn er een paar dingen die je over me moet weten:

1. Ik ben zowel blut als lui, een vreselijke combinatie.
2. Op feestjes voel ik me nooit op mijn gemak, en in een poging om te ontspannen is de kans groot dat ik net zolang blijf drinken tot ik topless
ben.
3. Meestal vind ik dieren leuker dan mensen.
4. Je kunt ervan opaan dat ik in netelige situaties het ergste zeg of doe dat je maar kunt bedenken.

Als ik daaraan toevoeg dat ik ontzettend heb zitten lachen, lijkt me dat voldoende. In ieder geval: mijn belangstelling was gewekt, en dat is het hele verhaal zo gebleven.

Het verhaal

Het verhaal gaat na het proloog met de eerste ontmoetingen, zeven jaar later verder. Hazel is inmiddels basisschoollerares geworden.

Voor iedereen die me nog van de universiteit kent is het misschien een schok om te horen dat ik uiteindelijk basisschoollerares ben geworden en dat het nu mijn verantwoordelijkheid is om onze onbevangen, leergierige jeugd iets bij te brengen. Maar toch ben ik er behoorlijk goed in, al zeg ik het zelf. Ten eerste ben ik niet bang om mezelf voor schut te zetten. En ten tweede spreekt de manier van denken van achtjarigen me op een spiritueel niveau aan. Groep vijf is mijn favoriete groep; kinderen van acht zijn hilarisch.

Toeval bestaat niet wordt weleens beweerd en Hazel en Josh ontmoeten elkaar weer tijdens een barbecue bij haar vriendin Emily die notabene de zus van Josh blijkt te zijn! Ook deze ontmoeting is hilarisch!

Hazel is een geweldige spontane meid die gelukkig zichzelf durft te zijn. Daarvan is ze zichzelf bewust. Soms wel iets te. En Josh, Hij is het tegenovergestelde van Hazel.

Met een schuldbewust glimlachje duwt ze zich bij de eetbar weg. Oké, sorry. Ik doe weer eens te Hazelachtig.
Wat bedoel je daarmee?’ vraag ik. Dat je te Hazelachtig doet? Met een theedoek in haar hand draait ze zich om en haalt haar schouders op. Ik ben te praatgraag, te maf, te uitbundig te wispelturig, te gretig. Ze spreidt haar handen. Te Hazelachtig.
Die dingen is ze inderdaad allemaal, maar daarom vind ik haar juist zo leuk. Ze is helemaal zichzelf.

Conclusie

Ik durf je niet te zeggen is een heerlijk romantisch verhaal vol met humor en hilarische situaties dat heel vlot leest zonder al te voorspelbaar te zijn. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik nog nooit een boek van dit schrijversduo, welke achter Christina Lauren schuilgaat, heb gelezen. Hier gaat beslist verandering inkomen.