Ik wist het al
Het verhaal is in de ik-vorm geschreven en wordt door de hoofdpersoon, Kate, verteld. Inmiddels is het twaalf jaar geleden dat haar man Patrick is overleden. Kate vindt dat ze blij moet zijn met het huwelijksaanzoek van Dan en dat ze verder moet met haar leven.
Ik heb geleerd: bij twijfel niet doen en vanaf het begin heb ik dat Kate willen toeschreeuwen.
Onze vrienden applaudisseren en het voelt alsof de tijd stilstaat terwijl ik naar de perfecte solitaire diamant van Tiffany kijk. Een fractie van een seconde is de enige gedachte die door me heen gaat dat deze verschilt – te zeer verschilt – van de verlovingsring waarmee Patrick een aanzoek deed. Dan voel ik me ontzettend schuldig. Ik zou nu helemaal niet aan Patrick moeten denken. Wat is er met me aan de hand? Ik zou moeten bedenken of ik ja tegen Dan kan zeggen zonder dat ik hem het nieuws van de dokter heb verteld. Maar ja, ik kan geen nee zeggen met al die mensen erbij.
Kate heeft een hechte band met Joan, de moeder van Patrick.
Pats moeder lijkt me aardig, mompelt hij terwijl onze vrienden er ook bijkomen en in paartjes op de muziek wiegen.
Patrick, verbeter ik hem. Dan heeft de irritante gewoonte mijn man bij een bijnaam te noemen die hij nooit heeft gehad. En ja, ze is geweldig. Ik heb mazzel dat ze in mijn leven is.
Zeker, zegt hij. Hij zwijgt en voegt eraan toe: je bent dus van plan contact met haar te blijven houden?
Conclusie
De manier hoe Kate, met vallen en opstaan, uiteindelijk de regie over haar leven zelf weer in handen neemt vind ik bewonderenswaardig en zeer herkenbaar. De strijd die ze met zichzelf voert en de beslissingen die ze uiteindelijk neem zijn niet gemakkelijk. Het lijkt uiteindelijk een voorspelbaar verhaal te worden. Maar door de onverwachte plot weet Kristin Harmel mij blij te verrassen.
Favoriete quote
Ik wist al voordat ik jou ontmoette dat het voorbestemd was dat ik de jouwe zou worden.
