Kerstmis in het Duincafé
Het eerste hoofdstuk van Kerstmis in het Duincafé speelt in december 1987, december 1991 en december 2000. Hier wordt je vooral duidelijk gemaakt hoe en waarom Becca een bloedhekel aan Kerstmis heeft. Eerlijkheidshalve kan ik haar geen ongelijk geven.
De rest van het boek speelt in het heden. Becca heeft haar zus beloofd om de maand december in het Duincafé door te brengen.
Ik heb geen idee wanneer mijn ruggengraat precies operatief is verwijderd. Vermoedelijk was ik op dat moment dronken, en zeer waarschijnlijk ook stoned.
Wanneer het ook gebeurd is, en onder welke omstandigheden ook, ik ben ruggengraatloos geworden. Ontdaan van wervels. Ik kan niet voor mezelf opkomen. Ik kan geen weerstand bieden. Ik ben letterlijk niet in staat om nee te zeggen. Tegen mijn zus Laura tenminste.
Ik haat Kerstmis.
Maar ik hou nog meer van mijn zus.
Becca ontmoet Sam de Surfer, de man die haar zus Laura voor haar uitgezocht heeft. Samen hebben ze een hoop lol, maar of het wat gaat worden?
Even zou ik willen dat ik nog rookte. Het was altijd een uitstekend excuus om naar buiten te gaan -maar de nadelen van longkanker en longemfyseem maken het gewoon niet de moeite waard.
Dan voer ik een van mijn meer geschifte rituelen uit – ik haal een fictief pakje sigaretten uit mijn broekzak, gevolgd door een fictieve aansteker. £en fraaie zippo, want als j e dan toch een fictieve aansteker hebt, moet het wel een mooie zijn. Ik neem een fictieve Marlboro Light uit het pakje en plaats die tussen mijn lippen. Ik laat de aansteker ontvlammen en neem mijn eerste hemelse trekje. Daar sta ik dan, te doen alsof ik rook, als de gek die ik ben.
Voorzichtig bekijk ik de naderende figuur. Mannelijk. Lang. Blond. Verdraaid knap. En duidelijk geamuseerd.
Hé, zegt hij voor me stilstaand. Zou ik misschien zo’n fictieve sigaret van je mogen?
Sam – ik weet dat hij het is, want ik herken hem van de foto’s – neemt die beleefd van me aan, steekt hem tussen zijn lippen en wacht tot ik hem vuur geef.
Hij neemt een overdreven lange trek, en ik moet lachen. Hij is duidelijk net zo verknipt als ik. Eigenlijk was ik gestopt… zegt hij. Hij klinkt genietend en teleurgesteld tegelijk.
Conclusie
In de zomer heb ik met veel plezier Zomer in het duincafé, Comfort Food Cafe 1, gelezen. Ik kon bijna niet wachten om Kerstmis in het Duincafé. te gaan lezen. Mijn verwachtingen waren hoog gespannen. Wel die zijn, wat mij betreft, volkomen uitgekomen. Wat een heerlijk boek. Met een flinke dosis humor en natuurlijk een behoorlijke dosis romance. Net zoals het vorige boek heeft het mij ook nu weer ontroerd en aan het lachen gemaakt. Debbie Johnson heeft een zalige schrijfstijl die je meteen beetpakt en niet meer loslaat.
