De Gevallen Koning

Het boek begint met een proloog, waarin kort teruggeblikt wordt op De Wrede Prins, wat mij direct weer duidelijk maakt dat Jude weigert om bang te zijn. En dat terwijl ze daar alle redenen voor heeft.
Het verhaal wordt geschreven vanuit het perspectief van Jude.

De moordenaar van haar ouders was nu haar pleegvader. Madoc, de generaal van de opperkoning, die haar wilde leren hoe ze te snel kon rijden en hoe ze tot de dood kon vechten. Het deed er niet toe hoe hard ze naar hem uithaalde, daar moest hij alleen maar om lachen. Haar woede beviel hem. Pit noemde hij het. Zij vond het ook beter om boos te zijn, beter dan zich ervan bewust te zijn dat ze een sterveling tussen monsters was.

Jude

Jude is hofmeester van Cardan, terwijl ze in het echt de touwtjes in handen heeft. Uit alle macht probeert ze alle ballen in de lucht te houden.
[spoiler]Het is vijf maanden geleden dat Jude de macht heeft gegrepen in Elfhame.
Er zijn vijf maanden verstreken sinds ik Cardan heb gedwongen de troon van Elfhame te bestijgen als mijn koninklijke marionet, vijf maanden sinds ik mijn familie heb verraden, sinds mijn zus mijn kleine broertje naar het rijk der stervelingen heeft gebracht, weg van de kroon die hij had kunnen dragen, sinds ik het zwaard met Madoc heb gekruist.
Vijf maanden sinds ik langer dan een paar uur achter elkaar heb geslapen.[/spoiler]

Cardan

Cardan neemt het ervan, hij is de nieuwe koning en laat al het werk aan Jude over. Althans …. daar lijkt het op.

De nieuwe opperkoning van Faerie hangt ontspannen op zijn troon, met zijn kroon brutaal schuin op zijn hoofd. Zijn lange bloedrode mantel die schurkachtig aandoet is op zijn schouders bevestigd en veegt over de vloer. Een oorbel schittert bij het topje van een puntoor. Zware ringen glinsteren bij zijn knokkels. Zijn meest opzichtige versiering is echter zijn zachte, ontrevreden mond. Daardoor ziet hij eruit als de eikel die hij is.

Conclusie

Ik hou van deze serie! In het begin, met De Wrede Prins, had ik even moeite. Maar nu absoluut niet meer. Wat een geweldige boek! De plottwist heeft mij verrast, door de titel van deel drie had ik dat kunnen verwachten, en toch ..

Aangezien acht april deel drie: De Verbannen Koningin uikomt was het de hoogste tijd dat deze recensie online kwam. Daarnaast hoef ik niet lang te wachten om het einde van deze geweldige Elfhame-trilogie te lezen!
De vormgeving van het boek is prachtig! Net zoals bij De Wrede Prins heeft uitgeverij De Boekerij echt alles uit de kast gehaald. Om iets de noemen: de omslag is prachtig. En dan moet de rest nog komen! Het is een gebonden editie met zilveren boekblok. Dan is er ook nog gouden kleur op snee. Elk hoofdstuk begint met prachtig getekende decoratie. En als kers op de taart zitten er prachtige schutbladillustraties in die gemaakt zijn door StarbitCreations.

Foto credit: De Boekerij

Ik hou van de schrijfstijl van Lis Lucassen. Eerder las ik van haar Grenzeloos, Genadeloos, en de novelles Gestrand en Misverstand in Milaan (Misverstand #0.5)

Misverstand in de middle of nowhere

Hoofdpersonen zijn Dorothee en Wes. Het verhaal wordt vanuit het perspectief van Dorothee (Door) en Wes in de ik-vorm geschreven.

Door

Het verhaal begint met een proloog, waardoor Het Misverstand op humoristische wijze duidelijk wordt gemaakt. Ze slaat een vermeende inbreker met een hockeystick neer. Vervolgens begint het boek vijf dagen eerder, als ze verneemt dat haar opa Boaz, die in de Achterhoek woonde, is overleden. Vroeger waren Door en haar opa heel close, nadat haar vader overleden is zijn Door en haar moeder van hem vervreemd. Door is tot zijn erfgenaam benoemd, mits ze aan een aantal voorwaarden voldoet.

1 De erfgenaam ontvangt de erfenis niet eerder dan dat zij dertig dagen onafgebroken in de woning aan de Vordenseweg 28 heeft verbleven.
2 Het is die dertig dagen niet toegestaan iets aan de woning, de garage of op het erf te veranderen of te verwijderen.
3 De termijn van dertig dagen gaat in uiterlijk vier weken nadat de erflater is overleden.

Voor Door lijkt het alsof ze in een rollercoaster beland is: haar vriend Ivar vertrekt naar Amerika, zonder haar, en laat haar alleen achter in Amsterdam. De huur kan ze alleen niet opbrengen en ze trekt weer bij haar moeder in. Als klap op de vuurpijl hebben ze op haar werk vergeten haar op de hoogte te brengen van het feit dat er een faillissement aangevraagd is en ze dus werkeloos is. Vervolgens blijkt haar moeder heeft een nieuwe vriend te hebben die toevallig een vacature heeft en Door zo een duwtje richting de Achterhoek geeft.

Het was leuk je te ontmoeten, Sjors. En bedankt voor het aanbod, maar ik ben de komende maand helaas niet in de gelegenheid om de vacature voor administratief medewerker te vervullen.
Ik sta op het punt om af te reizen naar het oosten. Iets met een erfenis.

Wes

Na een hele slechte jeugd heeft Boaz, de opa van Door, Wes in huis genomen.

Laten we het erop houden dat ik een tijdje van het ene tehuis naar het andere ben. gegaan, tot ik op mijn zeventiende besloot weg te lopen. Om een lang verhaal kort te maken: ik brak in bij Boaz in de garage en heb daar een paar nachten geslapen. Boaz had me direct al betrapt, maar heeft me eerst een paar dagen gelaten, net gedaan alsof hij niet doorhad dat er iedere avond rond half twaalf een verwaarloosde puber zijn garage in sloop. Na drie nachten maakte hij me de volgende ochtend wakker en zei dat ik kon komen ontbijten als ik zin had, maar dat ik dan wel naar het huis moest komen. En dat het ontbijt de belangrijkste maaltijd van de dag was en dat ik wel gek zou zijn om het te laten schieten.

Conclusie

Het is een heerlijke feelgoed waarin je je af en toe in sprookjesland waant.
De korte hoofdstukken houden je aandacht bij het verhaal, je moet en zal verder lezen. Wat ik in mijn geval ook gebeurd is.
Ondanks het heerlijke hoge feelgood gehalte kan je uit het verhaal enkele lessen trekken. Om een voorbeeld te geven: wacht niet te lang om degene waar je van houd te bezoeken want het kan zo te laat zijn.

Ik ben benieuwd naar Misverstand deel 2 : Misverstand in de urban jungle, waarin het verhaal van Amelia verteld wordt.

Bestemming geluk

Hoofdpersonen zijn Melanie en Alex. Het verhaal wordt ook uit beide perspectieven verteld.

Melanie

Het boek begint hilarisch, Melanie staat op het punt van trouwen en word rond gecommandeerd door een weddingplanner van dragonder formaat.

Positie fotograaf één trap linksonder, check. Fotograaf twee trap rechtsonder, check. Muziek, drie minuten.
Visagist, laatste check up, twee minuten. Assistentie, vader van de bruid, startpositie trap rechtsboven, check. Assistentie bruidegom, startpositie zaal, trap linksonder twee minuten, check. Getuige bruid, startpositie zaal, eerste rij stoel drie, een minuut. Getuige bruid!

Papa zwijgt. Maar zijn stem in mijn hoofd herhaalt wat hij zo vaak heeft gezegd: bij twijfel niet doen.
Een moment lang, het lijkt wel een eeuwigheid, kijken we elkaar aan, onder steeds luider wordend gefluister in de zaal. Dan draaien we ons tegelijkertijd om en bestijgen de trap, arm in arm zoals we gekomen zijn. Bij de deur van de kleedkamer klemt Alix zich hulpeloos vast aan haar draaiboek. Dit staat daar niet in.

Nadat Melanie op het laatste moment haar huwelijk met Duke heeft gecanceld moet zij nu de draad van haar leven weer oppakken. Haar werk in haar juwelierswinkel geeft haar rust. Gelukkig maar want ze zal de schulden van de bruiloft moeten betalen. Tijdens haar werk ontmoet ze Alex.
Ze heeft veel steun van haar vriendin Olivia en haar zus Cecile.

Alex

Alex is afgestudeerd in geschiedenis en werkte vroeger als journalist in Wit-Rusland, Vijftien jaar geleden is hij naar Nederland gevlucht.

Dit is mijn martelschrift. Ik heb het al tijden niet meer in mijn handen gehad.
Je martelschrift?
Een scheve lach verschijnt op zijn gezicht. Ooit schreef ik veel. Columns. Artikelen voor in de krant. Gedichtjes. Eigenlijk schreef ik alles van me af. Ik ben niet zo’n prater, schrijvenging me veel gemakkelijker af. Nu lukt het niet meer. Ik heb het zo vaak geprobeerd, het lukt me gewoon niet.

Conclusie

Ik heb genoten, Bestemming geluk is een verhaal over keuzes maken en om vooral niet met flow mee te gaan. En vooral niet dingen te doen omdat je denkt dat je dat moet doen.
Het is een verhaal van twee totaal verschillende personages. Aline van Wijnen heeft de haast schrijnende tegenstellingen, tussen een Nederlandse vrouw die met een zilveren lepel in de mond geboren is en de vluchteling uit Wit_Rusland, bijna pijnlijk beschreven. Een eye-opener.
Juist omdat Melanie en Alex zo totaal verschillen is het interessant om over hun verschillende visie te lezen.
Ik vond het zo grappig om een verwijzing naar Wendy Brokers en haar boek De laatste halte te lezen.

Storm and Fury

Storm and Fury is het eerste deel van de Harbinger-serie van Jennifer L. Armentrout. Het is een spin-off van de eerder verschenen Dark Elements-serie bestaande uit Witheet, Steenkoud en Ademloos.
Wanneer je van plan bent om beide series te gaan lezen zou ik je aanraden om eerst de Dark Elements te lezen voor je aan Harbringer begint. Je (her)kent veel personages en daarnaast bevat Storm and Fury spoilers over de Dark Elements.

Hoofpersonen in Storm and Fury zijn Trinity en Zayne (ja die!) Het boek wordt vanuit het perspectief van Trinity, in de ik-vorm, geschreven

Trinity

Trinity is achttien jaar en woont in een afgelegen ommuurde vesting bij de Wachters van de Potomac Highlands. Deze wachters beschermen Tinity en houden haar voor de rest van de wereld verborgen, al heeft het gros van de Wachters daar geen flauw benul van.
Ze kan spoken en geesten zien en er ook mee praten. Deze gave is onderdeel van een heel groot geheim, welke langzaam maar zeker onthult wordt.
Zij heeft een menselijke kant van haar moeder (met ook de slechte genen van die familie: ze lijdt aan een oogziekte en wordt langzaam maar zeker blind) en een niet-menselijke kant van haar vader.
Als de clan van Zayne om hulp vraagt besluit Trinity om met hun mee om ze te helpen.

Trinity is een wapen, en wat voor problemen jullie in DC ook hebben, ze kan jullie helpen. Maar zijn jullie bereid om haar te helpen?

Zayne

Zayne is een oude bekende uit de Dark Elements serie. Hij is lid van de clan uit Washington DC en komt samen met Nicolai en Dez bij de clan van Trinity op bezoek. Trinity staat de bespreking af te luisteren vanachter een gordijn als plots zonder waarschuwing Zayne, als enige, haar waarneemt.

Ik trok een ontstemd gezicht en voelde mijn vingers tintelen rond het gordijn toen Zayne opeens en schijnbaar zonder reden een stap naar achteren deed, zijn hoofd omdraaide en ….
Recht naar de plek waar ik stond.
Er … Er gebeurde iets.
Ik zag dat zijn lippen geluidloos woorden vormden.
Ik zie je

Conclusie

Ik heb genoten! Wat een heerlijk emotioneel boek.
Huisspook Kruimel vind ik een grappige personage en de verschijning van oude bekenden Roth, Layla en Cayman voegen wat mij betreft beslist veel toe.
Ik vind het geweldig dat Zayne zijn eigen verhaal heeft gekregen! Daarnaast eindigt het verhaal op zo’n manier dat je wel door wilt lezen en je bijna niet wachten op het volgende boek Rage and Ruin. Welke 28 april verwacht wordt. Leuk feit: is er net een cover reveal geweest van Harbringer deel drie: Grace and Glory, welke hopelijk ergens in de zomer van 2021 uit gaat komen.
 
Het intro van Storm and Fury krijgt een beladen betekenis als je beseft dat Jennifer L. Armentrout haar eigen oogziekte in het verhaal heeft verwerkt.
Voor jou, lezer, en voor de sterren die ik nog steeds kan zien.

Mijn complimenten aan Uitgeverij Zomer & Keuning voor de geweldige vormgeving van het boek. De cover is waanzinnig, door de metallic cover komen de bliksemschichten duidelijk naar voren en de turquoise gekleurde pagina randen maken het plaatje compleet. Dit is een limited edition: alleen de eerste druk ziet er zo uit.

Laat ik beginnen met gewoon te bekennen dat ik een fan van Christopher Paolini ben. De Inheritance serie, te beginnen met Eragon heb ik verslonden. Eindelijk na jaren en jaren wachten verschenen er weer nieuwe boeken van zijn hand. Eerst De drietand, de heks en de draak en nu Slapen in een zee van sterren. Toen ontdekte dat ik deze boeken mocht lezen en recenseren kon ik mijn geluk niet op!

Slapen in een zee van sterren

Het boek is in zes delen verdeeld, met ook nog vier bijlagen. Het eerste deel heet Exogenesis.
Exogenesis is the hypothesis that life originated elsewhere in the universe and was spread to Earth. Wat ik, in het kader van dit boek, super gevonden vind.

Kira

Kira Navárez is Xenobiologe. Ze onderzoekt buitenaardse levensvormen; xeno’s. Samen met haar team onderzoekt ze of er leven op andere planeten mogelijk is. Kira heeft het goed voor elkaar. Het werk op de planeet Adra (Adrasteia) zit er zo goed als op en ze is ten huwelijk gevraagd door geoloog Alan. Samen willen ze uiteindelijk een toekomst op deze planeet opbouwen. Als Kira voor een laatste klus erop uitgestuurd word gaat er iets goed mis: ze valt in een diepe spleet en komt in een grot terecht.

Het was genoeg om te zien dat ze in een ronde grot bevond van zo’n tien meter doorsnee.
Nee, geen grot.
De grond was vlak. De muren waren glad . Het plafond was gewelfd als een koepel. En in het midden van de ruimte stond een … stalagmiet?
Toen drong het tot haar door. De waarheid was zo onwaarschijnlijk dat ze zichzelf niet eens had toegestaan de mogelijkheid te overwegen, hoe onmisbaar ze ook was.
De grot was geen grot. Het was een geconstrueerde ruimte.

Ondanks haar training en opleiding kon Kira zich niet inhouden en onderzoekt een stof in de holte van de stalagmiet. Vervolgens komt de stof in beweging en bedekt het grootste gedeelte van Kira’s lichaam.

Het stof sijpelde over haar wang en verder haar gezicht op. Ze krijste opnieuw, maar sloot toen snel haar mond, kneep haar keel dicht en hield haar adem in.
Haar hart voelde alsof het elk moment kon ontploffen.
Het stof stroomde over haar ogen als pootjes van duizend piepkleine insecten. Een ogenblik later bedekte het ook haar mond. En toen het gebeurde voelde de droge, wriemelende belasting in haar neusgaten precies zo afgrijselijk als ze zich had ingebeeld.

Gelukkig wordt Kira gered, vier weken later ontwaakt ze in de ziekenboeg. Terwijl ze nog herstellende is raakt ze in paniek en neemt de stof, de xeno, het over en doodt bijna al haar collega’s. Als ze hierna weer bijkomt is ze zo goed als totaal door een zwarte buitenlandse stof bedekt. De zwarte stof, oftewel het pak, wat Kira Het zachte mes noemt, schijnt Kira koste wat het kost te beschermen,
Hier begint de reis van Kira, en als lezer mag je meereizen en ga je langzamerhand begrijpen wat het doel van dit alles is.

Conclusie

Wauw wat een verhaal! Hoe ontzettend gaaf en detaillistisch beschreven. Dit smaakt absoluut naar meer!

Inmiddels heb ik de nodige boeken van Marina Folkers met plezier gelezen, en was ik reuze benieuwd naar Ik hou je vast.

Ik hou je vast

Ik hou je vast is geschreven vanuit het perspectief van Millie en van Ethan.
In hun jeugd waren deze twee heel close en begon er zelfs wat moois te ontluiken.
Plots was dit, zonder opgaaf van reden voorbij.

Millie

Wat Millie betreft is, tot op heden, de reden van de verwijdering tussen Ethan en haar een raadsel.

Al die vragen. Ze werd er nu al gek van. Waarom kon het niet voor de verandering luid en duidelijk zijn? Waarom was hij niet gewoon de Ethan die hij vroeger was en van wie ze hoopte dat hij er nog was?

Ethan

Er is iets raadselachtigs, met Ethan aan de hand.

Ethan haaste zich naar zijn kantoor, maar de gang scheen nog nooit zo lang. Eindelijk bereikte hij zijn kantoor, sloot de deur en leunde er tegenaan. Met trillende handen wreef hij over zijn gezicht. Dit leek wel een nachtmerrie. Vreemd genoeg was het niet Millie aan wie hij dacht, maar iemand aan wie hij helemaal niet wilde denken. De bekende paniek greep hem bij de keel en flitsen uit het verleden verschenen voor zijn geestesoog. Wankelend liep hij naar zijn bureau en leunde daar voorovergebogen met beide handen op. Niet nu. Niet nu.

Conclusie

Marina Folkers behandeld een zeer gevoelig onderwerp op een respectvolle manier. Ze weet waar ze over schrijft en het geeft het verhaal een mooi en geloofwaardig einde. De mix van Feelgood en het serieuze van een best zwaar onderwerp is precies goed gedoseerd.

Yess, weer een boek aan de hand van Chinouk. Ben benieuwd of ze mij deze keer net zo weet te raken als de andere keren. Zoals bijvoorbeeld met Dubbelleven.

Je hebt één nieuwe volger

Je hebt één nieuwe volger wordt geschreven vanuit het perspectief van Sterre, Liz en ?

Ik verlaat de app waarin ik alles en iedereen in de gaten kan houden en leun achterover in de hoek van de bank.
Domme influencers bang maken – check.

Vier influencers,(Sterre, Liz, Romy en Brenda) worden uitgenodigd voor een promoreis naar Turkije. Het is de bedoeling dat zij zeven dagen verslag doen van het plaatsje Oba en vooral van de boerderij van de familie Semaran.
Liz is een ervaren influencer en vlogt op Instagram en Romy is haar fotograaf en Brenda is een reisblogger.

Sterre

Voor Sterre is dit haar eerste promoreis. Zij heeft een You Tubekanaal, en is nog niet zo lang bezig als vlogger. Liz helpt haar een handje door haat op Instagram te taggen en haar volgersaantal groeit enorm.
Er gebeuren vreemde dingen, accu’s die leeg zijn terwijl ze net geladen zijn, Reservebatterijen die verdwijnen en op vreemde plekken opduiken. Daarnaast krijgen ze langzaam maar zeker het gevoel dat ze bespied worden.

Ik ga even naar onze kamer. Ik ben een reserve accu kwijt.
Op het bed ligt hij niet. Ik kijk onder mijn kussen, onder de lakens, op het nachtkastje. Misschien op het kastje waarop de tv staat?
Nergens.
Ik trek een la open en nog een. Hebbes. Terwijl ik terugloop naar mijn bed, bedenk ik dat dat zeker niet de plek is waar ik de accu heb neergelegd. Ik heb de la nog niet één keer open gehad.

Conclusie

Chinouk heeft weer een top boek afgeleverd, ik hou van plotjes verzinnen en ben er redelijk goed in. Maar mijn gedachten vlogen van links naar rechts en mijn verdenkingen ook. De spanning bouwt zich langzaam maar zeker op en blijft zich maar opbouwen. En niet te vergeten het einde, dat heb ik niet zien aankomen. Een aanrader dus.

Na de zesdelige serie met Erika Foster in de hoofdrol is het nu tijd voor een nieuw hoofdpersonage: Kate Marshall! Vierhonderd pagina’s om haar te leren kennen. Zou zij mij net zo weten te bekoren als Erika Foster?

Zonder Gezicht

Het verhaal begint met een proloog waar je recht overeind in je stoel gaat zitten! Het speelt zich op dat moment in het verleden af, herfst 1995, en neemt meerdere hoofdstukken in beslag. Het maakt duidelijk waarom Kate geen rechercheur meer is.
Vervolgens gaat het verhaal vijftien jaar later, september 2010, verder.

Kate

Kate is verhuist van Londen naar Thurlow Bay, wat aan de zuidkust van Engeland ligt. Ze is niet langer meer werkzaam als rechercheur, maar werkt nu als hoogleraar criminologie aan de Universiteit van Ashdeanc. Daarbij ze geholpen wordt door haar assistent Tristan Harper.
Ze heeft een veertienjarige zoon, Jake, die bij haar ouders woont.

Nadat de Nine Elms-zaak haar hele wereld op zijn kop had gezet, was haar drinkgedrag een heus probleem geworden -onder andere doordat ze daardoor niet altijd een goede verantwoordelijke moeder kon zijn.

Elke ochtend, weer of geen weer, ging ze zwemmen. Het gaf haar het gevoel dat ze leefde. Het was goed voor haar stemming, een uitstekend tegengif tegen de duisternis die ze in haar hart altijd meedroeg.
De ontmaskering van Peter Conway als de Kannibaal van Nine Elms had haar bijna het leven gekost, maar de nasleep ervan was nog verwoestender gebleken. De pers was achter haar seksuele relatie met hem gekomen, waarna dit feit zelfs een belangrijke rol in zijn proces had gespeeld. Vijftien jaar na dato had ze nog steeds het gevoel dat ze de brokstukken aan het opruimen was.

Ze is uit een diep dal gekropen en heeft met vallen en opstaan inmiddels een nieuw leven opgebouwd. Dan wordt ze gebeld door Alan Hexham, een forensisch patholoog. Een telefoontje wat haar zorgvuldig opgebouwde leventje op zijn kop zet.

Kate, heb jij het druk?
Nee. Is er iets aan de hand?
Ik zou graag willen dat je naar het mortuarium kwam … Ik heb behoefte aan een second opinion
Een second opinion? vroeg ze. Alan was normaal gesproken altijd erg opgewekt, maar vanavond klonk hij overstuur, geschokt haast.
Ja. Alsjeblieft, Kate. Ik kan jouw hulp en inzichten nu echt goed gebruiken.

Conclusie

.
Ik heb genoten van Zonder Gezicht Het is geschreven met fijne korte hoofdstukken, die we inmiddels wel als een kenmerk van de schrijfstijl van Robert Bryndza kunnen beschouwen. Spanning is volop aanwezig en het eindigt met een wending die ik niet helemaal aan heb zien komen. en Kate? Die heb ik inmiddels in mijn hart gesloten en ik zie uit naar een volgend boek met haar in de hoofdrol.