Niets en niemand

De intro van het boek triggerde me meteen. Wat zou ik doen in zo’n situatie?
*Laura bevind zich in Parijs, op het Charles de Gaulle vliegveld. Ze heeft al ingecheckt, als ze ontdekt dat haar recorder en aantekeningen nog in haar hotelkamer liggen. Door een stom toeval mist ze het vliegtuig wat vlak na de start neerstort.*
Vervolgens blijft ze besluiteloos zitten, starend naar de beeldschermen met beelden van de ramp en overdenkt haar leven.
Schijnbaar onbewust van een diepe snee in haar arm die hevig bloed.
Onmiddellijk kwam bij mij *Het Regent Zonnestralen* van Acda & de Munnk in me op.

De beste manier om de schrijfstijl te omschrijven is om het *van de hak op de tak spingen* te noemen.
Hier werkt dit voor mij, normaal gesproken hou ik er niet zo van, maar het hoort het bij het verhaal. Het komt er steeds meer door tot leven.
Verder stoorde ik me af en toe aan het taalgebruik , woorden als solipsisten en aoristus zeggen me niets.
Ik heb ze opgezocht. 😉

De cover kon me op het eerste zicht niet boeien, maar naarmate het verhaal vorderde ging ik er steeds meer in zien.
Je kan er echt van alles uit halen. net zoals uit het verhaal.
Het kan alle kanten op.

De drie voornaamste karakters zijn de kunstenaar Maxime, zijn vrouw Laura en hun zoon Steven.
Ze zijn verwikkelt in een vreemde van elkaar afhankelijke relatie.

Laura is als jong meisje uit Twente met de dominante en oudere Maxime getrouwd.
Nadat ze haar hele leven in dienst van de kunstenaar Maxime heeft gesteld heeft, wil deze geen kunstenaar meer zijn.
En stort haar wereld in.
Na veertig jaar vind hij het tijd om volwassen te worden en verantwoording te nemen.
Er was iets mis thuis,….
Wat kon haar de oorzaak schelen? Alles willen weten een stomme ambitie.
Laura lijkt zonder haar rol als kunstenaarsvrouw geen bestaan te hebben.
*Zelfs nu ik ben verongelukt ben ik anderen nog tot last, zelfs nu er geen ik meer is.*
*Vreemd ze wist niet eens wat haar zo had beschadigd*
Als ze erachter komt dat Maxime gewoon toegekeken heeft terwijl Steven in elkaar geschopt werd vlucht ze in blinde paniek het huis uit en vertrekt naar Parijs.
Waar ze Madeleine, een ex-vriendin van Steven voornamelijk over Steven interviewt.

Steven groeit op als een wereldvreemde buiten de maatschappij staand iemand. Van jongs af aan werd hem geleerd om zijn geluk (geld) delen met anderen.
Hij heeft geen papieren, bij zijn geboorte is niet eens aangifte gedaan.
Zijn vader maakt vreemde strenge regels, waar hij zich aan moet houden.
Regel 1 *Pijn te verdragen is de eerste en de belangrijkste les die een kind moet leren*
regel 2 *Hij zal nooit hoeven liegen*
Regel 3 *Hij zal zelf de consequenties van zijn stommiteiten dragen*
Regel 4 *Hij zal de kluis zijn waarin de beschaving bewaard blijft*
Regel 5 *Hij zal enkel royaal zijn aan wat hij liefheeft*
Regel 6 *Hij zal zichzelf genoeg zijn*
Als zijn vader *instort* en hem *zoontjeniksnut* noemt, stort zijn wereld in en ontwikkelt hij een alter-ego, Ninja X, een internet-identiteit, die is alles wat Steven niet is. Een nieuwe zoon voor een nieuwe vader.
Nadat Steven in Parijs in elkaar geschopt is, en gevaarlijk gewond raakt, laat hij zich niet eens behandelen.
Door de omslag van zijn vader van een *zich tegen de maatschappij afzettende kunstenaar* tot een *regeltjes volgende hotdogverkoper* raakt Steven zijn houvast kwijt en hunkert naar zijn vaders goedkeuring en liefde.
Hij besluit zijn kunstzinnige aspiraties op te geven en als zakenman door het leven te gaan om zijn vader te plezieren.
Steven is niet alleen een paspoortloos, maar ook een identiteitsloos mens.

Maxime was een wereldberoemde kunstenaar maar werkt nu voor de Hot Dog King.
Iedereen heeft een mening over hem en hij is daar helemaal klaar mee, hij heeft genoeg van die meningen.
Zijn laatste werk staat in Algiers, een vredestoren, wat hem vreselijk kwalijk genomen is door poltiek correcte kwezels.
Na Algiers valt er niets meer te verzinnen en heeft hij een creatieve blokkade. Hij ziet zijn kunstenaarscarriere als een doodlopende weg, en wil verantwoordelijkheid gaan dragen die hij altijd uit de weg gegaan is. Het is tijd om volwassen te worden, volgt een inburgeringscursus en wil vanaf nu alles volgens de regels doen.
Constructie, consumptie, destructie een proces in één beeld dat was zijn kunstenaarsmotto. Terwijl zijn zoon Steven in elkaar geschopt word , kijkt hij toe, en besluit : zo moest zijn kunstenaarsbestaan eindigen, met de verwoesting van zijn meest veeleisende, minst voltooide project. Zijn zoon Steven.

Als je loyaal bent aan dingen waarvan je niet kan houden, en die niet van jou houden. Dan is er niets meer aan.
Dan kan je er net zo goed mee stoppen.
De vraag is kiest Laura voor de liefde voor haar zoon en man?
Of kiest ze voor zichzelf?
Op de flaptekst staat : Ineens is alles weer mogelijk, maar ik waag dat te bewijfelen.
Laura bevind zich volgens mij in een Maxime Innes moment, het moment tussen heel en kapot.
Is de breuk tussen Maxime en Laura, tussen Steven en Laura, en tussen Steven en Maxime nog te herstellen?
Laura legt haar bestemming in de zweterige handen van de liefde.

Ik vind het een fascinerend boek, waarbij voor elke lezer een eigen interpretatie mogelijk is.
Gaat Laura naar huis, in het kader van thuis?
Of gaat ze naar huis, als in doodgaan?
En is de laaste blog van Ninja X Steven Innes, waarheid of fictie?
Wat mij weer uitnodigd om het boek nog eens te gaan lezen.

Deze boekbespreking is mijn eerste bijdrage voor de nieuwe bloggersleesclub ‘Een perfecte dag voor literatuur’
Alle bijdragen kan je hier vinden