Ik heb dit boek gratis gekregen in ruil voor een eerlijke review. Dit beïnvloedt mijn mening over het boek of de content van mijn review niet.

Honderdduizenden Nederlanders schrijven gedichten. Maar wie leest ze? Ellen Deckwitz gelooft dat we wel willen maar niet kunnen. Het uitgeklede literatuuronderwijs heeft ons nooit geleerd hoe we een gedicht moeten lezen. En dus denken bijvoorbeeld we dat een gedicht alles mag betekenen. Of dat songteksten altijd poëzie zijn, terwijl de meeste weinig meer doen dan het alledaagse heden herkauwen.

Tijd om dat te veranderen. Poëzie is zo veel meer dan we denken: ze kan tegelijkertijd grappig én schrijnend zijn, ontroerend en ontluisterend. Acht regels kunnen de impact hebben van een natuurdocumentaire en actiefilm in één.

In vijfentwintig toegankelijke en geestige hoofdstukken, verluchtigd met speelse tekeningen van Jenna Arts, helpt Deckwitz ons op weg bij het begrijpen en waarderen van poëzie. Hoe moet je een gedicht lezen? En hoe vooral niet? En waar moet je beginnen? Olijven moet je leren lezen geneest Nederland van haar poëziedrempelvrees en maakt ons tot slimmere, rijkere en gelukkiger mensen.

Olijven moet je leren lezen

Getwijfeld heb ik over dit boek Olijven moet je leren lezen: wel of geen review?
Al op de eerste bladzijde vraagt de schrijfster zich af waarom er in Nederland en Vlaanderen relatief weinig poëzie word gelezen, ondanks het feit dat meer dan een miljoen Nederlanders en Vlamingen regelmatig op vrijwillige basis gedichten schrijft.

Wel wat mij betreft beantwoord ze deze vraag zelf:
Ze begint met een sneer naar het onderwijs:

En strikt genomen draagt het huidige literatuuronderwijs op de middelbare school daaraan bij. Het aantal uren Nederlands is de afgelopen jaren al drastisch afgenomen en de meeste lessen worden besteed aan tekstanalyse en brieven schrijven. De weinige tijd die overblijft voor literatuuronderricht wordt eerder aan proza dan aan verskunst besteed. Waardoor sommige jongeren soms nogal griezelige opvattingen hebben over poëzie.

Vervolgens schrijft ze:

Dat een gedicht alles mag betekenen wat je maar wil. Dat songteksten altijd poëzie zijn, hoewel de meeste een slappe herkauwing van common sense zijn.

Maar los van de talige ellende die Blöf voortbrengt, is het geen rare gedachte dat poëzie en songteksten veel met elkaar gemeen hebben.

Eigenlijk was ik hier al klaar met dit boek en deze schrijfster, maar er waren een paar grappige gedichten dus ik dacht: kom op, zet door.
Na een paar keer getracht opnieuw te beginnen, maar wat mij betreft pat de hooghartigheid en arrogantie er vanaf. Duidelijk dit is niet mijn ding. Ik heb dit boek aan de kant gelegd.