Omhulde stad
Omhulde stad gaat verder waar deel 1, De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine stopte. Het begint zelfs met dezelfde foto waarmee deel 1 mee eindigde. En het verhaal (zo lijkt het) gaat achter de punt verder.
Over de foto’s wil ik nog even wat kwijt: Moet je nagaan dat deze boeken zijn ontstaan door vintage snapshots. (het soort dat je in losse stapels op de meeste rommelmarkten kunt vinden)
Gelukkig kon ik na het eerste deel meteen door, en eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat dit absoluut geen straf was. De spanning spat van de bladzijden af, het is dat ik wat sociale verplichtingen had, anders had ik het verhaal in één ruk uitgelezen.
Er moet er afscheid genomen, gevlucht worden van het eiland Cairnholm.
Ik nam ook in stilte afscheid van een plek die me voorgoed veranderd had – en de plek die voor altijd de herinnering en het mysterie van mijn grootvader zou bewaren, meer dan om het even welk kerkhof. Hij en dat eiland waren onlosmakelijk met elkaar verbonden, en ik vroeg me af of ik, nu ze beide weg waren, ooit helemaal zou begrijpen wat er met me gebeurd was: hoe ik veranderd was, steeds aan het veranderen was. Ik was naar het eiland gekomen om het mysterie van mijn grootvader op te lossen, en had onderweg mijn eigen mysterie ontdekt.
Natuurlijk heeft Jacob twijfels over zijn nieuwe gave, en over zijn verblijf bij de Bijzondere Kinderen.
Maar eigenlijk had ik al een keuze gemaakt toen ik ermee instemde met deze bijzondere kinderen mee te gaan, op weg naar het onbekende. Em als ik in de stoffige krochten van mijn binnenste groef, wist ik dat het niet klopte dat ik hier niet om gevraagd had. Als kind droomde ik al van dit soort avonturen.
De belofte die in deel een zat is absoluut ingelost, meer dan zou ik zeggen. Ik hou van de humor die er in dit boek zit, van de spanning, van de foto’s en van de ontluikende liefde en van de avonturen die ze meemaken. Het was allemaal veel te snel voorbij!
Een troost: deel drie: Bibliotheek der zielen. is onlangs uitgekomen. Ik kan niet wachten.
