Ik heb dit boek gratis gekregen in ruil voor een eerlijke review. Dit beïnvloedt mijn mening over het boek of de content van mijn review niet.

Met zijn scherpe blik en humor schrijft de Nederlandse Parijzenaar Wilfred de Bruijn over het land waar hij steeds meer van houdt: Frankrijk. Het staat elk jaar weer met stip op nummer één op het lijstje van populaire vakantielanden. Zon, rust, prachtig landschap, lekker eten, wijn – het bourgondische leven trekt. Maar klopt dit beeld van ons droomland Frankrijk wel? Wat weten we eigenlijk echt van Frankrijk?

Frankrijk en de rest van de wereld maakten kennis met De Bruijn toen hij een foto van zijn gemolesteerde gezicht op Facebook had gezet nadat hij en zijn vriend op straat waren mishandeld. In de media-optredens die volgden, viel hij op door zijn welbespraaktheid, humor, zelfrelativering en grote kennis van Frankrijk.

In Op zoek naar mijn Frankrijk neemt De Bruijn ons mee achter de schermen van het Franse land, achter de façades. Hij ontrafelt naar aanleiding van zijn ervaringen en zijn verbazing over de gewoontes en mores in Frankrijk de ziel van het land. Maar ook nadat hij achter de voordeur heeft gekeken, neemt zijn liefde voor Frankrijk alleen maar toe.

Het Voorval

Natuurlijk moet iedereen bij de naam Wilfred de Bruijn denken aan het voorval waarbij hij en zijn vriend Olivier geschopt en gestompt werden omdat ze arm in arm liepen. Wie een en confronterend verhaal over de Parijse samenleving en haar houding tegenover andersdenkenden verwacht komt van een koude kermis thuis. Wel begint het boek met het voorval, en sluit hij het er ook mee af.

Toen besefte ik nog niet dat ik de tijd tot deze gebeurtenis, die maar een paar minuten duurde, ervóór zou gaan noemen en de tijd vanaf het bijkomen in de ambulance erna zou gaan heten.
Erna zou niet per se een klaagzang zijn op wat mij was overkomen, een terugverlangen naar ervoor. Daar ben ik volgens mijn vrienden te vrolijk en te optimistisch van aard voor, te veel een blij ei, te weinig geneigd de slachtofferrol op me te nemen. Maar dat deze ellende me tot een soort held zou maken, iemand die gebeld zou worden door de vrouw van de Franse president, die hand in hand zou lopen met de burgemeester van Parijs, zich liet troosten in de armen van Gerdi verbeet, regelmatig aan zou mogen schuiven bij De Wereld Draait Door en een serie documentaires zou mogen presenteren voor de VPRO, dát had ik nooit gedacht.

Op zoek naar mijn Frankrijk

In de rest van het boek probeert hij, met een nuchtere, humoristische en cynische blik de achtergronden van de Franse cultuur en hun gewoonten te ontrafelen. Hij kan hier tot op detail op ingaan. Zo beleef je zijn wandeling van zijn woning tot aan zijn kantoor bijna visueel. Zijn liefde voor de stad spat van het papier af. Tijdens deze wandeling legt uit hoe het komt dat alles wat nu Frankrijk kenmerkt, aan het einde van de negentiende eeuw besloten is. Dit is een wandeling van welgeteld dertien bladzijden. Vervolgens legt hij zijn vinger op de zere plek als hij het over inburgeren heeft. Hij gebruikt zelfs de aanslag op het satirische tijdschrift Charlie Hebdo om uit proberen te leggen hoe het zover heeft kunnen komen met de daders. Terwijl ze toch in Frankrijk geboren en getogen zijn.

Slot

Het einde van het verhaal is gewijd aan de rechtszaak tegen de verdachten. Olivier doet daar een geweldige uitspraak:

Ik heb me een tijdje gevoeld alsof we vernederd waren, alsof wij ons als laffe honden hadden laten slaan. Maar ik weet nu dat jullie laf zijn geweest. De dapperheid ligt bij ons, omdat wij onszelf durven te zijn.

Conclusie

Met Op zoek naar mijn Frankrijk ben ik duidelijk buiten mijn comfortzone gegaan, maar daar heb ik geen spijt van. Als halve francofiel vind ik een aantal zaken zeer herkenbaar. Al met al heb ik er het nodige van opgestoken. Het siert Wilfred dat hij niet alleen de positieve kanten belicht, maar het beestje bij het naam noemt, en ook de negatieve kanten benoemd.