Het Voorval
Natuurlijk moet iedereen bij de naam Wilfred de Bruijn denken aan het voorval waarbij hij en zijn vriend Olivier geschopt en gestompt werden omdat ze arm in arm liepen. Wie een en confronterend verhaal over de Parijse samenleving en haar houding tegenover andersdenkenden verwacht komt van een koude kermis thuis. Wel begint het boek met het voorval, en sluit hij het er ook mee af.
Toen besefte ik nog niet dat ik de tijd tot deze gebeurtenis, die maar een paar minuten duurde, ervóór zou gaan noemen en de tijd vanaf het bijkomen in de ambulance erna zou gaan heten.
Erna zou niet per se een klaagzang zijn op wat mij was overkomen, een terugverlangen naar ervoor. Daar ben ik volgens mijn vrienden te vrolijk en te optimistisch van aard voor, te veel een blij ei, te weinig geneigd de slachtofferrol op me te nemen. Maar dat deze ellende me tot een soort held zou maken, iemand die gebeld zou worden door de vrouw van de Franse president, die hand in hand zou lopen met de burgemeester van Parijs, zich liet troosten in de armen van Gerdi verbeet, regelmatig aan zou mogen schuiven bij De Wereld Draait Door en een serie documentaires zou mogen presenteren voor de VPRO, dát had ik nooit gedacht.
Op zoek naar mijn Frankrijk
In de rest van het boek probeert hij, met een nuchtere, humoristische en cynische blik de achtergronden van de Franse cultuur en hun gewoonten te ontrafelen. Hij kan hier tot op detail op ingaan. Zo beleef je zijn wandeling van zijn woning tot aan zijn kantoor bijna visueel. Zijn liefde voor de stad spat van het papier af. Tijdens deze wandeling legt uit hoe het komt dat alles wat nu Frankrijk kenmerkt, aan het einde van de negentiende eeuw besloten is. Dit is een wandeling van welgeteld dertien bladzijden. Vervolgens legt hij zijn vinger op de zere plek als hij het over inburgeren heeft. Hij gebruikt zelfs de aanslag op het satirische tijdschrift Charlie Hebdo om uit proberen te leggen hoe het zover heeft kunnen komen met de daders. Terwijl ze toch in Frankrijk geboren en getogen zijn.
Slot
Het einde van het verhaal is gewijd aan de rechtszaak tegen de verdachten. Olivier doet daar een geweldige uitspraak:
Ik heb me een tijdje gevoeld alsof we vernederd waren, alsof wij ons als laffe honden hadden laten slaan. Maar ik weet nu dat jullie laf zijn geweest. De dapperheid ligt bij ons, omdat wij onszelf durven te zijn.
Conclusie
Met Op zoek naar mijn Frankrijk ben ik duidelijk buiten mijn comfortzone gegaan, maar daar heb ik geen spijt van. Als halve francofiel vind ik een aantal zaken zeer herkenbaar. Al met al heb ik er het nodige van opgestoken. Het siert Wilfred dat hij niet alleen de positieve kanten belicht, maar het beestje bij het naam noemt, en ook de negatieve kanten benoemd.
Merkwaardig, het lijkt wel of ik een ander boek gelezen heb dan jij, Linda. Ik lees wel liefde voor Frankrijk, maar ook veel typisch ‘stadse’ opvattingen over het land en zijn bewoners. Dat was al zo in de TV serie en dat is in het boek niet wezenlijk verschillend.
Mijn ervaring met ‘Fransen’ is anders. Net zomin als je Nederlanders van noord tot zuid over één kam kunt scheren, kan dat met ‘Fransen’ ook niet. Alle generaliseringen lopen stuk op hun hoeveelheid en diversiteit. Ik kom al, ja en daar belanden we op een zeker moment in ons leven, vijftig jaar in Frankrijk, in het hele land en specifiek de laatste 35 jaar in Normandië. Let wel, het hart van Normandië, niet de overlopen kust. Ik maak mensen mee in hun dagelijks leven, werk, winkelen, kinderen naar school brengen en halen, sociale activiteiten. In het gebied waar wij zitten is ‘what you see is what you get.’ Geen dubbele agenda, geen ingewikkeld gedoe. Oprechte belangstelling, pogingen tot contact, vriendschap, zelfs. Toen wij in december op een feest meldden dat we voortaan grotendeels in ons geliefde vakantiehuis gingen wonen waren de reacties positief tot “je suis fier que vous venez habiter ici!” I Ik ben er trots op dat jullie hier bij ons komen wonen!) Is dat niet verschrikkelijk lief? Zijn misschien ‘de Fransen’ buiten de grote steden net als in NL ‘buiten de grote steden’ vriendelijke, emfatische, ondernemende, lieve mensen? En hoe erg het is dat ik me vaak zo kan schamen voor medelanders in dit mooie land? In mijn boek ‘Natuurlijk Normandië’ beschrijf ik in columns hoe ik mijn verblijf in de regio ervaar. Vroeger, nu en ook in de nabije toekomst, als we daar permanenter gaan verblijven. Let wel, Wilfreds boek licht een tipje van de sluier op, maar niet meer dan dat. Kijk rond op het platteland, vind de initiatieven, de veerkracht, de joie de vivre!
Dank je wel voor je mening.
Gelukkig kunnen en mogen onze meningen verschillen