Lieve Linda,
Klinkt een beetje als… euhm… tja, Lieve Mona, maarrrrr…. zo liggen de verhoudingen absoluut niet tussen ons. 😉 Ik weet ook niet meer hoe het gekomen is dat we elkaar begonnen te volgen op Twitter. Ik weet wel, dat ik als ik je voorbij zie scheuren op Twitter in de spaarzame momenten die je moet hebben als fulltime pedicure, moeder, vrouw en slaafje van haar huisdieren. 🙂 Meer dan eens, want ik weet dat je méér doet dan dat, vraag ik me af hoe je dat alles bekokstooft. En dan train je ook nog in het zwemmen. Tjonge.
Ik zie dan een vrouw voor me met een vriendelijk gezicht, zwemvliezen en bovenal keurig verzorgde nagelriemen. Die om iedereen wel een warme arm wil slaan en louter goede bedoelingen heeft. Om gek van jaloezie te worden.
Ik heb heel wat teruggelezen op je blog. En ’t maffe is dat je je daarbij een beeld vormt van jou. Waar ik met gemak ook geheel naast kan zitten, want een blog is ook maar net dat. Een blog. Daar kun je kwijt wat je kwijt wilt, en niets meer dan dat.
Mijn vraag aan jou is: Hoe ben je weer opgekrabbeld sinds dat ongeluk en je ziekte? Kreeg je veel steun? Of heb je dat met je eigen spontane veerkracht voor elkaar weten te boksen? En helpt die innerlijke kracht je in je huidige leven nog steeds? Komen mensen graag op jouw schouders uithuilen? Want ik stel me zo voor dat een pedicure eigenlijk min of meer een psychologe cq maatschappelijk werkster is die nog steeds binnen de lijntjes kleurend anderen in het gareel weet te houden.
En waar wil jij dan zijn over een jaartje of tien? Ga je altijd door met dit werk of ben je van plan om als het eventjes kan te gaan rentenieren samen met je man? Om dan de wereldse bergtoppen te beklimmen en eindelijk van het leven te gaan genieten.
Je moet er maar aan wennen dat ik graag de vragen stel. En dat jij mag uitweiden. Zoveel als je wilt. Graag zelfs, want ik weet zeker dat men jouw antwoorden graag zal lezen…
Hartelijke groet,
Irene alias de @PixelPrinses


Hoi Irene,
Grappig dat we allebei niet meer weten hoe, wanneer en waarom we elkaar zijn gaan volgen! Wel weet ik dat ik regelmatig gestrekt achter mijn toetsenbord lig van het lachen 🙂 Ach en daar gaat het toch om? Een lach en een traan?
Wat een vragen meis! Wat een vragen! Ik weet niet hoever ik kom, met het beantwoorden ervan. Want je komt wel heel dichtbij!
Over mijn gezicht hoef je je niet al te veel af te vragen, want na lang aarzelen heb ik me aardig bloot gegeven met mijn avatar 🙂 en natuurlijk met de fotos op mijn prive-blog. Wat betreft vriendelijk, tja daar kan ik zelf slecht over beoordelen, wel staat mijn deur en hart meestal wijd open. Maar er zijn grenzen! En als je het lef hebt om die met olifantpoten te overschrijden mhuhahahaha
Whaha hoe kom je op de zwemvliezen 🙂 Tja die heb ik alleen tijdens bepaalde trainingen voor de vlinderslag aan! Zaliggg je vliegt dan met alle gemak door het water. Al zitten zwemvliesjes wel in de familie.
Sjips en dan die verzorgde nagelriemen, keep on dreaming, wish I had the time for it!!
En laten we het vooral even over die warme arm hebben …. You’re bloody right! Ook een van mijn grote gebreken. Ik stink er altijd in! Lol, zo erg is het niet, maar ik voel snel het verdriet van een ander.
En dan die goede bedoelingen. ja die zijn er absoluut!! Hahaha word weleens niet zo gezien maar ja that’s life!
Typisch vind ik het dat je gekscherend zegt om gek van jaloezie te worden! Dat overkomt me wel vaker, en dan alleen wat betreft de goede zaken. Blijkbaar ziet men alleen die. Er is nu nooit iemand die zegt: Jee ik wilde dat ik dat ongeluk en het hele proces erna had meegemaakt! Vreemd he.. Ik denk dat dat oa komt omdat ik me heel goed kan verstoppen. Als het ff niet zo goed met me gaat, dan sluit de kring ,gezin, en mijn wereld word dan heel klein, en als het weer beter gaat tataaaaaa!
Hoe ben ik opgekrabbeld na mijn ongeluk en ziekte? Jeminee Irene dat allemaal in één zin? En dat terwijl ik pas recent, na een figuurlijke schop onder mijn kont, voorzichtig hierover ben gaan schrijven?
Geen idee ! Waanzinnig veel geluk. De stekker werd er niet uitgehaald, in mijn kop hoorde ik: *gaat niks meer worden* en ik weet nog dat ik dacht (heel eng, want ik was in een comateuze toestand) : Dat Zullen We Nog Wel Eens Zien!! Dat plus een stel waanzinnige ouders die zich kapot hebben gevochten voor me. En niet against all odds. maar zeer realistisch. Stekker eruit? Oke maar …. Niet te snel.
En niet te vergeten de rest van ons gezin, en vrienden, veel vrienden. Uit alle hoeken en gaten kwamen ze te voorschijn, en het vreemde is : het waren niet eens de vrienden die ik verwacht had. Ik heb heel lang in het ziekenhuis gelegen. Mijn ouders woonden daar ruim 200 km vandaan, en toch kan ik me niet heugen dat ik één bezoekuur alleen gelegen heb! Inmiddels is het al ruim vijfendertig jaar geleden! Ik kwam mezelf op heel jonge leeftijd wel heel hard tegen! Boem!
Achteraf kan ik wel zeggen dat ik er ,deels, vreselijk sterk door geworden ben. Maar, ik vraag me ook wel eens af waarom men daar niet doorheen prikt! Al gebeurt dat wel door mensen die dichtbij me staan. Blijkbaar verwacht men dat je altijd sterk en wijs bent, want zonder gene worden me vaak de vreselijkste verhalen verteld!
Over een jaar of tien, hoop ik dat mijn meiden afgestudeerd en uitgevlogen zijn. En dat we allemaal gezond zijn. Waarschijnlijk kan je ons dan ergens in een camper terug vinden 😉 . En genieten van het leven? Dat probeer ik elke dag te doen!!

Family is not an important thing, it’s everything.
Michael J. Fox