Schoppenvrouw
Wat een zwart boek, Schoppenvrouw door Mensje van Keulen..
Een verhaal van honderdvierenveertig bladzijden, die wat mij betreft ook vierhonderdvierenveertig bladzijden had mogen zijn. Spanning alom.
Het verhaal word vertelt door Paula, als een belevend ik-perspectief.
Direct op de eerste pagina is al duidelijk dat er niet veel vreugde (romantiek) in haar huwelijk met Oscar is.
Hij sloeg zijn servet open en legde het hoog op zijn schoot, een gewoonte die hij nergens nalaat, zelf niet als er alleen een dun papieren servet voorhanden is.
Voor zijn doen at hij snel, maar wel beschaafd, zoals hij alles beschaafd doet.
Verzwijgen. Ook ik ben daar goed in. Oscar en ik maken geen ruzie, gaan wrijvingen uit de weg, iets wat het verzwijgen eenvoudiger heeft gemaakt. Kan Emmy’s misdaad daar nog bij?
Het heden en verleden van Paula wisselen zich af, en na een zware vernedering in haar jeugd raakt ze zwaar beschadigd. Het lijkt wel of ze geen plezier in het leven meer kan hebben. Als vervolgens blijkt dat het lot zich weer tegen haar keert, lijkt het of de vloek van de Schoppenvrouw alsnog uitkomt.
Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden
