Laat ik beginnen met gewoon te bekennen dat ik een fan van Christopher Paolini ben. De Inheritance serie, te beginnen met Eragon heb ik verslonden. Eindelijk na jaren en jaren wachten verschenen er weer nieuwe boeken van zijn hand. Eerst De drietand, de heks en de draak en nu Slapen in een zee van sterren. Toen ontdekte dat ik deze boeken mocht lezen en recenseren kon ik mijn geluk niet op!
Slapen in een zee van sterren
Het boek is in zes delen verdeeld, met ook nog vier bijlagen. Het eerste deel heet Exogenesis.
Exogenesis is the hypothesis that life originated elsewhere in the universe and was spread to Earth. Wat ik, in het kader van dit boek, super gevonden vind.
Kira
Kira Navárez is Xenobiologe. Ze onderzoekt buitenaardse levensvormen; xeno’s. Samen met haar team onderzoekt ze of er leven op andere planeten mogelijk is. Kira heeft het goed voor elkaar. Het werk op de planeet Adra (Adrasteia) zit er zo goed als op en ze is ten huwelijk gevraagd door geoloog Alan. Samen willen ze uiteindelijk een toekomst op deze planeet opbouwen. Als Kira voor een laatste klus erop uitgestuurd word gaat er iets goed mis: ze valt in een diepe spleet en komt in een grot terecht.
Het was genoeg om te zien dat ze in een ronde grot bevond van zo’n tien meter doorsnee.
Nee, geen grot.
De grond was vlak. De muren waren glad . Het plafond was gewelfd als een koepel. En in het midden van de ruimte stond een … stalagmiet?
Toen drong het tot haar door. De waarheid was zo onwaarschijnlijk dat ze zichzelf niet eens had toegestaan de mogelijkheid te overwegen, hoe onmisbaar ze ook was.
De grot was geen grot. Het was een geconstrueerde ruimte.
Ondanks haar training en opleiding kon Kira zich niet inhouden en onderzoekt een stof in de holte van de stalagmiet. Vervolgens komt de stof in beweging en bedekt het grootste gedeelte van Kira’s lichaam.
Het stof sijpelde over haar wang en verder haar gezicht op. Ze krijste opnieuw, maar sloot toen snel haar mond, kneep haar keel dicht en hield haar adem in.
Haar hart voelde alsof het elk moment kon ontploffen.
Het stof stroomde over haar ogen als pootjes van duizend piepkleine insecten. Een ogenblik later bedekte het ook haar mond. En toen het gebeurde voelde de droge, wriemelende belasting in haar neusgaten precies zo afgrijselijk als ze zich had ingebeeld.
Gelukkig wordt Kira gered, vier weken later ontwaakt ze in de ziekenboeg. Terwijl ze nog herstellende is raakt ze in paniek en neemt de stof, de xeno, het over en doodt bijna al haar collega’s. Als ze hierna weer bijkomt is ze zo goed als totaal door een zwarte buitenlandse stof bedekt. De zwarte stof, oftewel het pak, wat Kira Het zachte mes noemt, schijnt Kira koste wat het kost te beschermen,
Hier begint de reis van Kira, en als lezer mag je meereizen en ga je langzamerhand begrijpen wat het doel van dit alles is.
Conclusie
Wauw wat een verhaal! Hoe ontzettend gaaf en detaillistisch beschreven. Dit smaakt absoluut naar meer!
