leesclub strijenvrijdag 28 oktober 2011
Sprakeloos – Tom Lanoye
Het boek roept grote tegenstellingen op:
– vreselijk boek
– word later wel wat beter (moeite met het begin)
– doorzetten, daarna leest het als een speer
– moeilijke woorden
– mooi boek gestopt in een hoop geouwehoer
– goed, je ziet het voor je als een film
Het boek roept irritaties op : begin eens te schrijven …..
Tom Lanoye waarschuwt de lezer dat Sprakeloos een roman is die geen roman genoemd mag worden,”
Omdat hij een deugdelijke kop mankeert” en geen “schone krulstaart en ordentelijk middenstuk”heeft
“Less is more”,” als er 10 termen bestaan voor een en hetzelfde verschijnsel, waarom zou uitgerekend iemand zoals ik er dan slechts eentje gebruiken ipv 10?”
En is gekozen door de beschrijving van de leesclub, anders waren we er waarschijnlijk niet aan begonnen
Thema “de gewoonheid van het leven” is dit een goed onderwerp voor literatuur?
– roept de vraag op … wat is gewoon?
– gaan niet veel, zo niet bijna alle boeken over “het gewone leven?”
Is dit thema goed uitgewerkt in Sprakeloos?
– chaotisch geschreeuw
– de rode draad word gemist
-je krijgt een goed beeld van het “vlaamse leven”
Andere titels voor het boek:
-Opkomst en ondergang van het leven van Josée
-Machteloos
-Herinneringen aan Josée
De roman heeft geen climax …. ,
-niet gemist:
het aftakelingsproces is voldoende
climax is het ziek worden
vele climaxen, worden in stukjes afgewerkt
-gemist:
boek kon me niet boeien
afknapper: geen roman
De 2 muzikale motto’s:
-het eerste is uit: Non, je ne regrette rien van Edith Piaf
“Nie le bien,quón m’a fait, ni le mal, tout ça m’est bien égal!
verhouding moeder zoon?
– het tweede is uit Rapture van Anthony and the Johnsons
“Falling falling down in silence to the ground”
het sterfproces van de moeder?
Een symbool dat ons opgevallen is :
-kapot
vader moet straffen van moeder en kiest een reed gelijmd (dus al kapot) bordje om mee te slaan
het kapot gaan van het lichaam : beroerte
Josée word gelezen als een bestaand iemand
Wij hadden eigenlijk interesse in de andere zoons en zus
Er worden aardig wat pagina’s aan de vader van Roger, Noë gewijd, dit om mss wel duidelijk te maken dat Josée een dominant figuur is, en de vader een “slappeling”die hier niet tegen in brengt, en hoe zo Roger gevormd word
In Sprakeloos komen vooral de moeder en de verteller aan het bos, en niet de andere kinderen …
-mss om redenen van privacy
-het is zijn waarheid : ieder ervaart alles anders
-schrijver is vol van zichzelf (arrogant) trekt alle aandacht naar zichzelf toe
Sommige dialogen hebben een toneelstijl , ons lijkt het meer een uitgebreide beschrijving van een uitgebreid gesprek.
Taal is een ruggengraat va de ze roman
-kunst: beschrijven wat je ziet
-missen van een rode draad
-gebruikt wel heel veel woorden
-erg lange zinnen : verliezen van de aandacht
-barokke, brede gebaren, doet zichzelf geweld aan, moet beter
Less is less, more is more, de een vind het een prachtig boek ,terwijl een ander denkt less plzzzz !
De verteller benadrukte al vroeg dat het beschrevene echt gebeurd was, of we dat geloven? Fictie!!!
elk boek is fictie.
de beschrijving de “dance macabre” van josée en haar man, tijdens het krijgen van de beroerte is als erg ontroerend ervaren.
door anderen werd het boek als zeer onintressant ervaren.
De situatie van Josée (na de beroerte) word als schrijnend ervaren, al word er soms wel geglimlacht (mensen nadoen)
Er is begrip voor de verteller , dat hij spijt heeft over het feit dat zij moeder nog 2 jaar na de beroerte doorgeleefd heeft.
sommige scenes worden als te intiem ervaren :
-het verzorgen van de huisbazin
-volgescheten luiers
het lezen over ouder worden,geheugenverlies en overlijdenhebben we als triest ervaren.
Het kan ons allemaal overkomen.