Too Late
Het verhaal wordt om en om vertelt door Sloan, Carter en Asa in de ik-persoon.
Sloan heeft een relatie met Asa, een drugscrimineel. Nou ja een relatie, zij is in feite zijn bezit. Asa is een engerd, hij gaat aan de lopende band vreemd en vind dat heel normaal. Sloan moet dat niet in haar hoofd halen want dan zijn de rapen gaar.
Het begin zet mij meteen op scherp als Sloan tegen haar zin wakker wordt gemaakt.
Asa, mompel ik geïrriteerd. Ga van me af.
Hij drukt zijn gewicht tegen me aan, opnieuw en opnieuw, zijn stoppels prikken in mijn wang. Ik ben bijna klaar, schat, hijgt hij in mijn nek.
Ik doe een poging mijn handen onder die van hem weg te trekken, maar hij houdt ze alleen maar steviger vast, als een herinnering aan het feit dat ik niets meer ben dan een gevangene in mijn eigen bed, en dat hij de bewaker van de slaapkamer is.
Asa weet precies hoe hij ervoor moet zorgen dat ik me voel alsof mijn lichaam aan hem toebehoort. Hij doet daar nooit gemeen of dwingend over; hij is gewoon aanhankelijk en ik vind dat heel vervelend. Zoals nu.
Zes uur in de fucking ochtend.
Na een zware nacht valt Sloan tijdens college in slaap en zo ontmoet ze Carter die hetzelfde college volgt.
Sloan blijft ondanks alles bij Asa omdat hij de kosten van haar zieke broertje Stephen betaald. Asa heeft helaas alle touwtjes in handen en Sloan weet dat.
Ik huilde om het feit dat ik toesta wat hij me aandoet. Ik huilde om het feit dat ik het gevoel heb geen andere keus te hebben. Ik huilde om het feit dat ik nog steeds bij hem blijf, ondanks de persoon die hij is geworden. Ik huilde om het feit dat ik geen uitweg zie, hoe graag ik ook weg wil. Ik huilde om het feit dat ik me nog steeds zorgen maak als hij niet thuiskomt, hoe slecht hij ook is. Ik huilde omdat ik me realiseerde dat het niet uitmaakt wie hij is, want een deel van mij is nog steeds verliefd op hem, omdat ik niet anders weet.
Conclusie
Dit boek leest als een rit in een achtbaan. Ik werd van de ene emotie naar de andere geslingerd. Het knappe is, dat ondanks alle afschuw die ik voor Asa voel, er toch enige sympathie voor hem ontstaat. Door de schrijfstijl, de wisselende ik-vorm, ga je deels begrijpt hoe hij zo geworden is. Van afkeer naar medelijden. Colleen Hoover had mij met dit verhaal, zeker qua emoties, in een wurggreep. Wat een thriller is Too late.
