Ik heb dit boek gratis gekregen in ruil voor een eerlijke review. Dit beïnvloedt mijn mening over het boek of de content van mijn review niet.

Wat als je nog maar één kans had? Eén kans om een brief achter te laten voor degene van wie je houdt? Wat zou je schrijven? Tijdens haar nachtdiensten schrijft verpleegkundige Stella brieven voor haar patiënten. Daarin vertellen ze aan hun geliefden over hun gedachten, hun gevoelens, en over hun laatste wens. Soms staan er praktische tips in - hoe werkt een wasmachine? - en soms ouderlijk advies - hoe word je een goede vader? Stella belooft dat ze de brieven pas na hun dood zal versturen. Maar dan breekt ze die belofte: er is één brief waarvan ze vindt dat ze die op tijd moet posten, om iemand een laatste kans te geven op verzoening en een goede afloop...

Twintig regels liefde

Wat een geweldig boek!
Twintig regels liefde door Rowan Coleman is een boek wat sporen achterlaat. Ik ga niet beweren dat het vlot leest, en ga ook niet zeggen dat het zo uit was.
Bij mij verliep het was anders. Het is een verhaal wat binnenkomt en wat ik regelmatig aan de kant moest leggen om het even te laten bezinken.

Het verhaal beschrijft zeven dagen en nachten in en om het Marie Francis Hospice en Revalidatiecentum, en de de hoofdpersonen zijn Hope, Stella en Hugh. Ieder met hun eigen indrukwekkende verhaal.
Stella met de liefde van haar leven Vincent, die lichamelijk en geestelijk verminkt van een missie is teruggekomen.
Hope, die aan taaislijmziekte lijdt, en haar allerbeste vriend Ben waarmee ze van jongs af aan rode ballpointverwanten is.
En Hugh die zijn moeder Grace vind.

En tussen door losse indrukwekkende afscheidsbrieven die Stella voor patienten op hun verzoek schrijft. En welke na hun dood bezorgd worden.

Het is echt niet alleen maar kommer en kwel, ik heb regelmatig zitten lachen.

Beste Malcom Sedgewick,
We zijn zestien jaar lang buren van elkaar geweest, en ik wilde u dit graag zeggen: u bent een irritante, pompeuze zak. Ik heb elk beleefd gesprekje verafschuwd dat ik met u heb moeten voeren over uw bespottelijke pogingen om uw heg in vorm te snoeien, die overigens meer op een penis lijkt dan een op een trein.
Met vriendelijke groet,
dhr David Davidson (van nummer 22)

Het is een verhaal wat je raakt, waar je over nadenkt en wat je qua emotie meeneemt van verdriet naar een lach.
Absoluut de moeite waard om te lezen.