Ik heb dit boek gratis gekregen in ruil voor een eerlijke review. Dit beïnvloedt mijn mening over het boek of de content van mijn review niet.

Na twee jaar spoorloos te zijn geweest, keert Judith terug naar Roswell Station. Beschadigd als ze is kan ze niemand vertellen wat zij heeft doorstaan. De mensen in het broeierige kolonistenstadje – onder wie haar eigen moeder – lijken trouwens niet eens te wíllen horen wat er met haar is gebeurd. Opgesloten in haar stilte en door iedereen gemeden, leeft Judith haar treurige leven, terwijl ze haar zielenroerselen in een interne monoloog toevertrouwt aan haar onbereikbare jeugdliefde Lucas. Dan breekt het onvermijdelijke moment aan waarop Judith besluit voor zichzelf op te komen en de waarheid boven tafel te krijgen.

Wat een boek! In no time had het verhaal me te pakken, en leefde ik intens met Judith mee. Was er nu niemand die voor haar op kwam? Die haar steunde? In plaats van te zeggen dat ze vervloekt is? Al snel drong het tot me door dar het om een streng gelovige gemeenschap draaide. Wat een vreselijke gemeenschap, en wat een dapper kind!

Wie helpt mij? Waarom neemt iedereen aan dat ik als beschadigde koopwaar elk recht op geluk heb verbeurd? Dat ik niets verwacht, geen ambities of verlangens koester?

Vreemd, dat mijn lijf en onschuld het heilige bezit van het dorp zijn geworden, maar dat ze voor mij geen medelijden kunnen opbrengen. Alsof hun onrecht is aangedaan en niet mij.

Dit boek zette mij volkomen op het verkeerde been. Ik hou van plotjes verzinnen en had het al helemaal in mijn hoofd. De wending die het verhaal aan het einde nam, heb ik niet aan zien komen! Het is een goed boek. Of *het* het beste Young Adult boek van 2013 is? Wat mij betreft niet. Maar dat doet niets af aan het verhaal. Pfew, ik heb lijd momenteel zelfs aan een *bookhangover* zoals dat door mijn dochter genoemd word 😉

Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden