Ik lig op mijn rug, en ….. kijk  ??
Kijk ik? Zie ik?
Af en toe dringt er wat tot me door…
Ja, mijn vader!! Hij zit bij me!
“Het word niets meer!! Beter om de stekker er uit te trekken!”
Het word niets meer??? Huh? Dat zullen we nog wel eens zien!!
Mijn vader schopt de arts letterlijk de kamer uit!
Gaat weer naast me zitten en huilt…
Dagen , weken, misschien maanden later,
Ik wil leven! Ik wil praten, ik wil lopen, ik wil, ik wil …..
Ik wens …………..
Ja, wat wens ik?
Betere ouders kan ik me niet wensen, zij kregen me in stukjes en beetjes terug .
Maar ze stonden en staan nog altijd klaar, om me te motiveren, om me te steunen , en om me (als ik het toeliet) overeind te helpen!
Maar hadden ook de kracht om me weer los te laten, toen dat voor mij beter was.
Ik wens te lopen, te praten en te leven?
Wel met behulp van velen, hard ploeteren en een lange revalidatie kan ik mededelen dat DAT zeer goed gelukt is!
Leven? Leven doe ik ELKE dag, zoals iedereen, met elke nieuwe ademhaling!
Maar met een heerlijk gezin om me heen, werk naar mijn zin, en een aantal diehard vrienden om me heen, kan ik wel zeggen ik leef deze wens nog steeds!
 
 
#WOT Write On Thursday. Dat is waar #WOT voor staat.
Een initiatief van Karin Ramaker.
Iedere donderdag presenteert zij een woord waarmee ik – net als vele andere bloggers – aan de slag ga voor een blog.
Deze week is het woord “Wens”.