Zijn we aan het “Veramerikaniseren?”
Getriggerd door een log van Ruud Ketelaar, één kleur muisjes is genoeg! zit ik me af te vragen waarom ik een coach nodig zou hebben. Hierover verder filosoferend kom ik tot de conclusie dat dit in mijn geval zeer negatief zou uitpakken!
Zoals Ruud het perfekt onder woorden bracht: “Dat ik er nog ben, heb ik niet aan mijn lijf te danken, maar aan mijn hoofd.”
Wat verder twitterend (is dat eigenlijk al een werkwoord?) Kwam ik het volgende bericht tegen!

 
Begrijp me goed, NIETS ten nadele van de twitteraaster, maar ik vroeg me in de context van deze blog af, waarom IK een sessie met een “kundige in voeding” en een voedingsplan nodig zou hebben!
Immers ik weet onderhand toch donders goed wat wel en niet goed voor me is!
Dat dat wijntje af en toe prima is, maar niet elke week! En dat  een broodje kroket zaliggg is ,tja ……!
Ik krijg het idee dat we hier aan het “veramerikaansen” zijn, en overal hulp voor nodig hebben.
Stoppen met roken? Een coach!
Afvallen? Een coach!
Terwijl de grootste kracht vanbinnen zit! In jezelf!
Als je dan zo druk bezig bent met het luisteren naar coaches, ben je daar doof voor!
Op het moment dat je koorts krijgt zal je lichaam een strijd aan moeten gaan.
Hetzelfde geld voor je geest, op het moment dat je die fase overslaat ben je met een kunstmatige genezing bezig!
Maar als de koorts te lang aanhoud ga ik ook naar de dokter hoor!
Er is niets mis met hulp en hulp zoeken , krijgen en aanvaarden.
Ik krijg alleen de indruk dat ons tegenwoordig wijs gemaakt word dat we overal hulp voor nodig hebben.

:”Vergeet niet, het is de geheime kracht, diep in ons weggeborgen, die onze drijfveren stuurt; daar komt die overredende stem vandaan, daar ligt de kern van het leven, daar, zouden we zelfs kunnen zeggen, is de mens zichzelve.
Marcus Aurelius
Romeins keizer121-180