Na de zesdelige serie met Erika Foster in de hoofdrol is het nu tijd voor een nieuw hoofdpersonage: Kate Marshall! Vierhonderd pagina’s om haar te leren kennen. Zou zij mij net zo weten te bekoren als Erika Foster?
Zonder Gezicht
Het verhaal begint met een proloog waar je recht overeind in je stoel gaat zitten! Het speelt zich op dat moment in het verleden af, herfst 1995, en neemt meerdere hoofdstukken in beslag. Het maakt duidelijk waarom Kate geen rechercheur meer is.
Vervolgens gaat het verhaal vijftien jaar later, september 2010, verder.
Kate
Kate is verhuist van Londen naar Thurlow Bay, wat aan de zuidkust van Engeland ligt. Ze is niet langer meer werkzaam als rechercheur, maar werkt nu als hoogleraar criminologie aan de Universiteit van Ashdeanc. Daarbij ze geholpen wordt door haar assistent Tristan Harper.
Ze heeft een veertienjarige zoon, Jake, die bij haar ouders woont.
Nadat de Nine Elms-zaak haar hele wereld op zijn kop had gezet, was haar drinkgedrag een heus probleem geworden -onder andere doordat ze daardoor niet altijd een goede verantwoordelijke moeder kon zijn.
Elke ochtend, weer of geen weer, ging ze zwemmen. Het gaf haar het gevoel dat ze leefde. Het was goed voor haar stemming, een uitstekend tegengif tegen de duisternis die ze in haar hart altijd meedroeg.
De ontmaskering van Peter Conway als de Kannibaal van Nine Elms had haar bijna het leven gekost, maar de nasleep ervan was nog verwoestender gebleken. De pers was achter haar seksuele relatie met hem gekomen, waarna dit feit zelfs een belangrijke rol in zijn proces had gespeeld. Vijftien jaar na dato had ze nog steeds het gevoel dat ze de brokstukken aan het opruimen was.
Ze is uit een diep dal gekropen en heeft met vallen en opstaan inmiddels een nieuw leven opgebouwd. Dan wordt ze gebeld door Alan Hexham, een forensisch patholoog. Een telefoontje wat haar zorgvuldig opgebouwde leventje op zijn kop zet.
Kate, heb jij het druk?
Nee. Is er iets aan de hand?
Ik zou graag willen dat je naar het mortuarium kwam … Ik heb behoefte aan een second opinion
Een second opinion? vroeg ze. Alan was normaal gesproken altijd erg opgewekt, maar vanavond klonk hij overstuur, geschokt haast.
Ja. Alsjeblieft, Kate. Ik kan jouw hulp en inzichten nu echt goed gebruiken.
Conclusie
.
Ik heb genoten van Zonder Gezicht Het is geschreven met fijne korte hoofdstukken, die we inmiddels wel als een kenmerk van de schrijfstijl van Robert Bryndza kunnen beschouwen. Spanning is volop aanwezig en het eindigt met een wending die ik niet helemaal aan heb zien komen. en Kate? Die heb ik inmiddels in mijn hart gesloten en ik zie uit naar een volgend boek met haar in de hoofdrol.
