Ica
Laat ik beginnen door te zeggen dat ik geen fan ben van Connie Palmen, schandalig misschien, maar ik heb niet één boek van haar uitgelezen.
De verheerlijking van Ica, cq Connie Palmen, in de eerste zestig bladzijden van het boek, staan me zwaar tegen. Nadine beweert wel dat ze geen fan van van Ica maar ik zou niet weten hoe je haar anders zou moeten noemen. Geobsedeerd?
Opnieuw de cover bestuderend staat er: Een roman over bewondering en obsessie
31 juli ben ik in het boek begonnen en 14 september had ik het eindelijk uit. Dit feit zegt wat mij betreft voldoende. Zeker als je nagaat dat ik een gigantische stapel met *nog te lezen boeken* heb.
Meerdere keren heb ik op het punt gestaan om het boek weg te leggen, maar iets weerhield me daar toch van. Misschien het feit, dat toen ik met de bloggersleesclub ‘Een perfecte dag voor literatuur‘ begon, ik met mezelf heb afgesproken om uit mijn comfortzone te komen. En dus niet alleen *mijn* soort van boeken te gaan lezen.
De cover trok meteen mijn aandacht. Ik vind het een mooie intrigerende cover. Ik hou van de Griekse mythologie en de verbinding met Icarus is dan ook snel gelegd.
Het verhaal word geschreven uit Nadines oogpunt. Met tussendoor kleine passages van *het koor*, welke tussen de bedrijven opduikt om finesses te delen en die de taak heeft om het moraliserende commentaar van de toeschouwer te verwoorden.
Wanneer Ica aan het einde van het boek achter de waarheid komt, als ze ontdekt dat Nadine een boek over haar aan het schrijven is, fluistert ze alleen maar : It better be good
Wat mij betreft is dat niet gelukt, maar het is absoluut geen slecht verhaal. En het zit zeker goed in elkaar, maar mijn aandacht kon het niet vasthouden.
Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden
