Drie vrienden, een huis en een klusjesman

Wat een ontzettend leuk en onverwachts verhaal: Drie vrienden, een huis en een klusjesman.
Terwijl ik eigenlijk totaal iets anders verwachtte. Meer iets als een typisch chiclit-verhaal. In plaats daarvan kreeg ik een vlot lopend verhaal, met de nodige dosis humor, een vleug van romantiek en zelfs enige spanning. Het is een boek wat je niet snel weglegt.

Ik heb ik het boek met veel plezier gelezen, hoewel ik me vanaf het begin af aan irriteerde aan haar relatie met Ewald, welke onlosmakelijk verbonden lijkt te zijn met haar moeder. Een moeder die zich meer als een bemoeizieke schoonmoeder gedraagt dan als een moeder.

Met mam. Waar ben jij mee bezig? Je bent er niet om achttien jaar lief en leed te vieren, je meld tussen neus en lippen dat je het weekend niet thuiskomt omdat je gaat verhuizen. Ewald is echt héél ongelukkig.

Ik ben zwaar teleurgesteld in jou.
Mam, ik was niet gelukkig.
Wat is dat toch met jullie generatie en dat zoeken naar geluk?
Er is niets mis met Ewald, er is iets mis met jou.

Gelukkig stopt Noor met “de ideale dochter” te zijn, en kiest voor zichzelf en haar werk. Werk waar ze trouwens heel goed in is, een besef wat langzaam maar zeker tot haar door begint te dringen. En of dat nou aan de afstand tussen haar en Ewald ligt?
Haar doel word: Gelukkig worden in Amsterdam.

Ik neem een koffie op het overdekte terras van een kleine brasserie. het is koud voor de tijd van het jaar. De natuur heeft haar draai nog niet kunnen vinden. net zoals het mij moeite kost om mijn comfortabele jas van zekerheid uit te trekken.

Favoriete scene:
Sorry, Selfie time
Vol verbazing kijk ik toe hoe ze razendsnel haar haren modeleert, het glas wijn aan haar getuite lippen ze en een foto van zichzelf maakt.
Doe ik elke dag om klokslag tien over één.
Maar waarom …
Waarom? dat moet je je nooit afvragen, Noor. Waarom niet?