En nooit was iets gelogen

Bij de inleiding van het boek een regel :

Zijn bekentenis opent Juanita niet alleen de ogen voor het echte verhaal van Pepe’s jeugd tijdens de wrede Spaanse dictatuur, maar dwingt haar ook naar haar eigen verleden te kijken.

Eigenlijk is dat wat me bijgebleven van dit boek : De wrede Spaanse dictatuur. Een dictatuur waarin de tegenstanders van Franco nauwelijks werk konden vinden, waarin de tegenstanders vervolgd en vermoord werden, waarin de kinderen van de tegenstanders niet naar school mochten en vaak niets te eten hadden.

En zelfs in Nederland, waar Pepe en Juanita terechtkomen, zijn ze niet veilig en worden ze nog in de gaten gehouden.
Nederland was een van de eerste landen die het regime van Franco erkende.

Het was waar wat Pepe beweerde, die avond in het ziekenhuis. Zelfs in Nederland hielden ze ons in de gaten: de ambassade, het consulaat, priesters die voor het regime werkten, de Spaanse staatsvakbond.

Pepe komt in het klooster terecht, daar krijgt hij een opleiding, maar daarnaast worden de jongens door de broeders misbruikt!
Op het moment dat de overste de broeder betrapt terwijl hij Pepe misbruikt, word Pepe natuurlijk als *schuldige* beticht en uit het klooster verwijderd.

De levensverhalen van Pepe en Juanita hebben me gegrepen, ieder met hun eigen drama. Want als je er niet bijhoort, tegen Franco bent, dan was je je leven niet zeker. Ook als kind niet.
Mij deed het denken aan de gesprekken in het weekend aan de ontbijttafel in mijn ouderlijke huis. Veel heel veel is er over de Spaanse revolutie en Franco gesproken. Onbegrijpelijk vond ik het dat Nederland Spanje erkende.

Ik heb het boek gelezen en nog een keer gelezen, het heeft beslist indruk op me gemaakt. Zowel de verhalen van Pepe en Juanita waren ronduit fascinerend. Kortom: Een aanrader.

Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden