Ik heb dit boek gratis gekregen in ruil voor een eerlijke review. Dit beïnvloedt mijn mening over het boek of de content van mijn review niet.

De franciscaan Peter Pex wordt naar ‘het slechtste dorp van Nederland’ Veenhuizen gestuurd, waar eerder geen enkele pastoor het heeft kunnen uithouden. Hij komt er in 1936 in dienst van de rijkswerkinrichtingen. Vol vuur begint hij aan zijn taak en probeert tegelijkertijd het hiërarchisch georganiseerde justitiedorp te doorgronden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog belandt hij samen met zijn huishoudster in het verzet. Ze krijgen een geheime liefdesrelatie, die steeds ingrijpender en gecompliceerder wordt. Hollands Siberië vertelt over de opkomst en ondergang van een man die alleen ’s nachts zichzelf kan zijn.

In eerste instantie boeit het verhaal van pastoor Peter Pex me, zijn twijfels, zijn proberen om een lege plaats in te vullen. Namelijk die van zijn oudere overleden broer die zelfs dezelfde naam droeg! En zijn strijd daarmee.

Zijn nieuwe positie vereiste een zekere waardigheid. Die speelde hij. Sinds hij in Veenhuizen was benoemd, bekroop hem het gevoel dat hij vanbinnen steeds minder rooms werd, terwijl hij van buiten juist meer moest doen alsof hij het was. Met ieder onderdeel van het habijt dat hij ’s avonds uittrok, werd hij in grotere mate zichzelf.

Zijn gestorven broer had degene moeten worden die hij nu voorgaf te zijn. Zijn leven lang had hij zich overdag zijn broer gevoeld en pas ’s nachts zichzelf.

Wat ik erg knap vind is dat je door de ogen van Peter de menselijkheid van een pastoor ziet. Met al zijn twijfels, fouten en strubbelingen. Het toestaan van homoseksuele relaties zodat ze zich niet aan de misdienaars zouden vergrijpen. Zelfs de misstanden in de roomse kerk komen aan bod.

Twee jonge franciscanen die genegenheid bij elkaar zochten, het kon hem niet meer schokken. De menselijke neiging tot paarvorming komt voort uit een fundamenteel verlangen, dacht hij. Verbieden zou kunnen leiden tot latere explosies.

Na een aantal hoofdstukken gaat het *speelse gedrag* van de pastoor en de huishoudster me tegen staan. Het gaat op een Bouquet-reeks romannetje lijken. Het koste me moeite om het boek uit te lezen, het werd mij een beetje te voorspelbaar.

Als historisch literair boek heeft het me geboeid. Ik wist het niet! Veenhuizen, een strafkolonie, afgesloten van de rest van Nederland. Met mijn ouders bespreek ik het boek en de geschiedenis van Veenhuizen. Ow ja, klopt! Maar waarom wist ik het dan niet? Na de oorlog komen er veel NSB-ers, politiek gevangenen genoemd, en Duitse oorlogsmisdadigers. Tegenwoordig zitten ongeveer 1.000 gedetineerden vast in de Veenhuizer gevangenissen Norgerhaven, Esserheem en Groot Bankenbosch. Sinds 1981 is er vrije toegang tot het dorp. Voor die tijd was het dorp verboden voor niet-gevangenispersoneel.

Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden