Ik heb dit boek gratis gekregen in ruil voor een eerlijke review. Dit beïnvloedt mijn mening over het boek of de content van mijn review niet.

Angela is geen feestbeest, ze gaat zelden uit. Maar zoete mixdrankjes en likeur gaan er wel vlot in. De hele dag door verlangt ze naar drank. Haar ouders en docenten op school hebben niets in de gaten. En als niemand het merkt, dan maakt het toch niets uit? Angela speelt het slim en heeft zo haar trucjes om haar drankgebruik geheim te houden. Ze is ervan overtuigd dat ze gemakkelijk kan stoppen. Maar waarom zou ze? Ze voelt zich er goed door, zelfverzekerd en blij. Langzaam maar zeker echter neemt haar probleem als een sluipmoordenaar bezit van haar. Als Angela in een ambulance wordt afgevoerd met een alcoholvergiftiging, staat de wereld even stil.

Promille

Bij The Best of YA event 2014 met Kiera Cass was natuurlijk ook een goodiebag inbegrepen.
Een van de twee boeken was Promille door Helen Vreeswijk, die ik tijdens het event heb mogen ontmoeten en spreken.
Eindelijk, eindelijk tijd om dit boek te lezen.

Het boek lees je in een adem uit. Wat ik niet snap is dat de ouders het niet in de gaten hadden. Je ruikt en ziet het toch? Maar ja Helen Vreeswijk schrijft voor kinderen en hopelijk trekken die hier een les uit.

In het interview met Helen, vertelde ze dat ze zelf altijd een rolletje in haar eigen boek speelt!

Ja, in vrijwel elk boek. Daarvoor gebruik ik mijn meisjesnaam. En alles wat je leest over hoe het er op het politiebureau aan toegaat, met de tegenslagen en leuke dingen, dat is zoals het echt is. Ook mijn collega’s staan er met hun echte naam in. In het begin, toen ik net begon met schrijven, verbasterde ik hun namen, maar ze vonden het leuker om er met hun eigen naam in te staan!

Zo ook in dit boek, op bladzijde 56 :

U wilt naar binnen? Een vrouw van middelbare leeftijd stond achter hem en ze leek geamuseerd.
Mijn naam is Helen Resmann

Het word een sport, kijken waar ze verschijnt. Indrukwekkend vind ik de volgende quote, waar ze zichzelf, en de harde waarheid, niet ontziet.

Van Buren liet zich langzaam in een stoel zakken en liet zijn blik langs zijn teamleden dwalen. ‘Harrie heeft mij thuis gebeld.’ Hij laste een pauze in, waarschijnlijk omdat het nieuws hem zwaar viel. ‘Heleen heeft kanker.’ Een ijzige stilte vulde de kamer. Sera wilde overeind komen maar haar voeten weigerden dienst. ‘Borstkanker.’

Tot mijn schaamte moet ik toegeven dat dit het eerste boek van Helen was. De Kick staat al in de boekenkast en de rest ga ik ook lezen!
Ik zou zeggen : Goed voorbeeld doet volgen!