Ciao Sicilia

Het verhaal wordt om en om vertelt door een aantal personages; Anne, Benny en Umberto. Hoofdpersonage in Ciao Sicilia is Anne.
Het begint met een brief die door Anne, gepost wordt. Dit gebaar maakt het definitief, ze kan nu niet meer terug. Ze zal alles in Nederland achter moeten laten. Ook haar beste vriend Daan en zijn banketbakkerij. Ze vertrekt met een hoop geld van haar man Benny

Ze hangt haar jas aan een haakje, zet haar handtas zorgvuldig in een hoek van de bakkerij en doet haar schort voor. Deze plek is haar toevluchtsoord geworden, een plek waar ze altijd welkom is.
Vanaf hun middelbare school waren ze een drie-eenheid: Daan, Christiaan en zijzelf. Altijd samen. Tot haar broer besloot een tussenjaar te nemen na zijn middelbare school. De dag voordat hij zou vertrekken, verongelukte hij- Soms denkt ze dat zijn ongeluk haar in de armen van de zelfverzekerde Benny heeft geduwd. Alles was ineens anders. Haar vader ging nog meer drinken, haar moeder stortte zich volledig op het verzorgen van iedereen om haar heen en zijzelf raakte haar anker kwijt.

Na een aantal avonturen en omzwervingen komt ze incognito als Sophie in het stadje Modica op Sicilië aan. Zij probeert hier haar draai te vinden, wat haar redelijk lukt. Helaas is niet alles wat het lijkt in dit plaatsje en moet je zeker niet iedereen vertrouwen.

Conclusie

Na Chateau de Provence is het tijd voor de volgende Ik vertrek: Ciao Sicilia
Het boek heeft een prachtige cover. Deze geeft de sfeer goed weer. Je waant je meteen in het zuiden.
Marelle Boersma heeft een fijn en spannend verhaal neergezet, hier en daar een tikje ongeloofwaardig, maar ach je moet hem gewoon uit lezen!

Deze recensie wijkt af van mijn normale recensies.
Daar mijn dochters en ik alle drie fan van Christopher Paolini zijn hebben wij besloten om De drietand, de heks en de draak te bespreken door middel van vragen die wij aan elkaar hebben gesteld.

Deze bespreking kan spoilers bevatten.

Vragen voor Linda:

Aan het einde van het boek leren we dat er een nieuw draken ei is uitgekomen. Dit zette mij aan het denken: kwam een draken ei niet alleen uit als een draak zijn rijder vond? Dus wie en van welk ras is de nieuwe rijder.

Pfoe dat is een goede vraag: één van de elfen misschien. Die waren er volgens mij bij, maar deze vraag wordt helaas niet in dit boek beantwoord, diep in mijn hart zou ik het Essie gunnen. Dit meisje heeft mij geraakt. Misschien Elva? Ik blijf het ontzettend spannend vinden en kan niet wachten op het vervolg, wat van mij best een langer verhaal mag zijn.

Eragon heeft sinds het begin van zijn verhaal een aardige ontwikkeling doorgemaakt. Van doodnormale boerenjongen, tot drakenrijder, tot de sleutel tot succes van het verzet, en nu heeft hij de taak op zich genomen om te zorgen voor de volgende generaties drakenrijders. Wat vind je van de ontwikkeling die Eragon als persoon heeft doorgemaakt tijdens zijn hele reis?

Het is een positieve ontwikkeling, Eragon wordt volwassener en accepteert de taken die hij moet volbrengen, wat niet wil zeggen dat dit zonder slag of stoot gaat. Zeker als je nagaat dat hij de nieuwe drakenrijder(s) moet opleiden. Ik denk dat het hij nu precies daar is waar hij moet zijn om aan deze taak te voldoen.

Het is inmiddels een tijdje geleden dat we de originele boeken hebben gelezen. Vond je het makkelijk om terug in deze wereld te duiken?

Vanaf de eerste pagina zat ik in het verhaal, geen moment, geen enkel moment had ik van huh? Ik zat direct in en wilde meer en meer te weten komen.
Jammer vind dat ik het dat het zo’n kort verhaal was. Maar er komen meer boeken aan dus …..

Er zijn nieuwe boeken aangekondigd, over wie denk je dat het volgende boek zal gaan?

Ik hoop dat het volgende boek over Murtagh gaat, en dat Essie hier ook een rol inspeelt. Logischer wijze zal het over de nieuwe draken en hun eventuele rijders gaan.

Vragen voor Iris

Het is jaren geleden sinds het laatste boek in deze serie uitkwam. Had je er moeite mee toen je weer in deze wereld dook?

Misschien in het begin een beetje, maar toen ik de eerste paar pagina’s erop had zitten klikte het verhaal en voelde het alsof ik thuis kwam! Ik zou de hele serie wel graag weer helemaal opnieuw willen lezen!

Urgals zijn wezens die waarde hechten aan fysieke kracht en geweld. Het verhaal dat ze aan Eragon vertellen gaat over een vrouwelijke urgal. Wraak is een van haar grootste beweegredenen, maar ze laat dit langzaam gaan en accepteert wat er in het verleden is gebeurd. Wat vond je hiervan?

Ik vond het een prachtig verhaal met een belangrijke boodschap. Ik vind wel dat dit niet de enige karakteristiek is van de urgal cultuur, naar mijn mening speelt eer ook een grote rol. Voor een kort verhaal vond ik dat het een grote karakter groei liet zien, wat ik altijd enorm kan waarderen!

Aan het einde van het boek leren we dat een nieuw drakenei is uitgekomen. Dit zette me aan het denken, een drakenei komt toch alleen uit als het zijn rijder vindt? Dus, wie en van welk ras zou de nieuwe rijder zijn?

Oh, dat kan! Al denk ik me ook te herinneren dat er in het verleden draken waren die geen rijders hadden. Als er wel een nieuwe rijder is, is er geen manier om te weten wie en van welk ras hij of zij is, aangezien ze allemaal in gelijke aantallen aanwezig zijn!

Ik heb de indruk dat Eragon niet zo gelukkig is, de administratieve taken bijvoorbeeld, die vallen hem zwaar. Ik heb sterk de indruk dat de verhalen hem helpen hem om alles weer in een ander perspectief te zien en hem helpen te ontspannen. Hoe hebben jullie dit ervaren?

Ik denk dat de verandering in omgeving en omstandigheden hem ook zwaar vallen. Door de boeken heen leert hij om te gaan met oorlog, en dat is alles wat hij kent. Het is een flinke verandering om ineens niet meer voor je leven hoeven te vechten. Daarnaast heeft hij ook enorm veel verantwoordelijkheden waar hij mee om moet leren gaan.

Vragen voor Merel

Over wie vond je het leukst om over te lezen? Welk personage vond je het leukst om weer terug te zien? En welk personage vond je het meest interessant?

Ik vond het heerlijk om weer over Eragon en Saphira te lezen. Ik ben opgegroeid met Eragon en Saphira, en eerlijk gezegd zou ik alles lezen waar deze twee in voorkomen. Maar naast deze twee was Murtagh een karakter waar ik altijd erg geïnteresseerd in was. Al die tijd, sinds Inheritance, heb ik me afgevraagd hoe het met hem ging, en waar hij zou eindigen in het leven. Zou hij rust vinden of niet? `Zou hij zichzelf kunnen vergeven en gelukkig kunnen zijn? Zodra er een mysterieuze vreemdeling werd beschreven had ik meteen het gevoel dat dit Murtagh moest zijn! Ik was super gelukkig toen ik inderdaad gelijk blek te hebben! Dus ik denk dat Murtagh toch wel mijn favoriete personage was om weer over te kunnen lezen.
Ik was blij om… EragonSaphiraMurtagh terug te zien! Het is één woord, en dus telt het als één personage toch? 😛
En voor het nieuwe personage.. Ik vond Essie erg interessant om over te lezen. Ze is een mini badass! Ik hoop dat we haar in de volgende boeken ergens nog eens tegen komen.

Vergeleken met de Inheritance Cycle, wat vond je van dit boek? Vond je het goed passen bij de eerdere boeken?

Moeilijke vraag dit! Dit boek heeft me eraan herinnerd wat voor goede schrijver Christopher Paolini is, en maakte me nostalgisch voor een re-read. Ik vind het atijd moeilijker om short stories te lezen, omdat je personages niet ziet groeien en een wereld niet ziet opbouwen, maar het boek was zo uit!

Aan het einde van het boek leren we dat er een nieuw draken ei is uitgekomen. Dit zette mij aan het denken: kwam een draken ei niet alleen uit als een draak zijn rijder vond? Dus wie en van welk ras is de nieuwe rijder.

Ja inderdaad! Dat vroeg ik me ook direct af! Het zou dus iemand moeten zijn die al in Mount Agnor was! Bovendien is er al een mens en een elf als drakenrijder, dus om de balans te houden zou het eerder een dwerg of urgal moeten zijn. Maar, laten we eerlijk zijn, het zijn drakeneieren die uitkomen, ze zouden het persoon kunnen kiezen die naar de beste snack ruikt en we zouden het nooit weten.

Ik heb de indruk dat Eragon niet zo gelukkig is, de administratieve taken bijvoorbeeld, die vallen hem zwaar. Ik heb sterk de indruk dat de verhalen hem helpen hem om alles weer in een ander perspectief te zien en hem helpen te ontspannen. Hoe hebben jullie dit ervaren?

Ik denk niet zozeer dat hij ongelukkig is. Het is meer dat hij teveel focust op de taken die hij nog moet uitvoeren en niet genoeg kijkt naar wat hij al volbracht heeft (wat echt onwijs veel is!). Ik denk ook niet dat we moeten vergeten wat hij allemaal heeft doorgemaakt. Hij zat in een situatie waar hij constant moest presteren, en alles op zijn schouders lag. Nu is de situatie plots anders, maar nog altijd trekt hij zich alles aan. Hij weegt heel zwaar aan alles wat hij nog moet doen, niets gaat snel genoeg. De verhalen geven hem enerzijds een afleiding en leren hem denk ik anderzijds ook dat er altijd dingen zullen zijn die nog gedaan moeten worden, en hij de wereld niet perfect zal krijgen.

Too Late

Het verhaal wordt om en om vertelt door Sloan, Carter en Asa in de ik-persoon.
Sloan heeft een relatie met Asa, een drugscrimineel. Nou ja een relatie, zij is in feite zijn bezit. Asa is een engerd, hij gaat aan de lopende band vreemd en vind dat heel normaal. Sloan moet dat niet in haar hoofd halen want dan zijn de rapen gaar.
Het begin zet mij meteen op scherp als Sloan tegen haar zin wakker wordt gemaakt.

Asa, mompel ik geïrriteerd. Ga van me af.
Hij drukt zijn gewicht tegen me aan, opnieuw en opnieuw, zijn stoppels prikken in mijn wang. Ik ben bijna klaar, schat, hijgt hij in mijn nek.
Ik doe een poging mijn handen onder die van hem weg te trekken, maar hij houdt ze alleen maar steviger vast, als een herinnering aan het feit dat ik niets meer ben dan een gevangene in mijn eigen bed, en dat hij de bewaker van de slaapkamer is.
Asa weet precies hoe hij ervoor moet zorgen dat ik me voel alsof mijn lichaam aan hem toebehoort. Hij doet daar nooit gemeen of dwingend over; hij is gewoon aanhankelijk en ik vind dat heel vervelend. Zoals nu.
Zes uur in de fucking ochtend.

Na een zware nacht valt Sloan tijdens college in slaap en zo ontmoet ze Carter die hetzelfde college volgt.
Sloan blijft ondanks alles bij Asa omdat hij de kosten van haar zieke broertje Stephen betaald. Asa heeft helaas alle touwtjes in handen en Sloan weet dat.

Ik huilde om het feit dat ik toesta wat hij me aandoet. Ik huilde om het feit dat ik het gevoel heb geen andere keus te hebben. Ik huilde om het feit dat ik nog steeds bij hem blijf, ondanks de persoon die hij is geworden. Ik huilde om het feit dat ik geen uitweg zie, hoe graag ik ook weg wil. Ik huilde om het feit dat ik me nog steeds zorgen maak als hij niet thuiskomt, hoe slecht hij ook is. Ik huilde omdat ik me realiseerde dat het niet uitmaakt wie hij is, want een deel van mij is nog steeds verliefd op hem, omdat ik niet anders weet.

Conclusie

Dit boek leest als een rit in een achtbaan. Ik werd van de ene emotie naar de andere geslingerd. Het knappe is, dat ondanks alle afschuw die ik voor Asa voel, er toch enige sympathie voor hem ontstaat. Door de schrijfstijl, de wisselende ik-vorm, ga je deels begrijpt hoe hij zo geworden is. Van afkeer naar medelijden. Colleen Hoover had mij met dit verhaal, zeker qua emoties, in een wurggreep. Wat een thriller is Too late.

Lef

Lef van Erna Barth is een Young Adult thriller die lekker weg leest. Het verhaal begint terwijl een jongen op het politiebureau zit tijdens een verhoor. Hem wordt gevraagd wat zijn naam is …

Een naam. Vanochtend had ik er een. Weliswaar een verkeerde, niet de mijne maar toch. Mijn handen beginnen weer te trillen. Ik klem ze stevig in elkaar. Wat moet ik zeggen?
De man kijkt me dwingend aan.
Ik sluit mijn ogen. Er schiet een woord door mijn hoofd. Lef. Noem mij maar Lef.
De rechercheur trekt zijn wenkbrauw op.
Omdat dit een van de weinige dingen is die ik nog weet, antwoord ik. Ik heb het, en ik heb het nodig. Lef.

En dan begint er een spannend verhaal met een moeder die wel of niet echt is. Een ziekenhuis waarvan de deuren en ramen op slot zitten. En dat is nog maar het topje van de ijsberg. In een rap tempo ontwikkelt het verhaal zich. En hoe!

Conclusie

Ik heb genoten van dit boek. Wat mij betreft had het best langer mogen duren, om meer en meer te weten komen. Maar ach dat is muggenzifterij.
Ik vind dat hier een veelbelovend debuut is neergezet wat smaakt naar meer!

Ik moet eerlijk bekennen dat ik de eerste twee delen (nog) niet gelezen heb. Maar na het lezen van dit boek heb ik ze op mijn leeslijst geplaatst! Je kan dit boek prima los lezen.

Leugens & Lattes

Het verhaal wordt vertelt vanuit verschillende perspectieven namelijk die van Emily, Miriam en Karolina.
Emily leeft met Miles. Miriam met Paul en hun tweeling in Greenwich en Karolina is getrouwd met een senator, Graham en zijn zoon Harry.

Emily heeft haar weg gevonden in haar werk als troubleshooter, oftewel image consultant, voor bekendheden.
Karolina is een ex top model, getrouwd met een senator en is nu stiefmoeder van Harry.
Miriam heeft haar baan, als partner in een van de belangrijkste advocaten firma’s opgegeven om met haar man en kinderen naar Greenwich te verhuizen.

Karolina komt in de problemen, en via Miriam komt zij in contact met Emily, die haar imago gaat verzorgen.
Ik hou van de onderlinge relatie tussen deze drie dames. Ze accepteren elkaar volkomen zoals ze zijn en houden elkaar in evenwicht.

Conclusie

Ik heb af en toe met open mond zitten lezen, en zitten lachen, onder andere over de vagina operaties. Ik vind het een ontzettend grappig verhaal vol met schandalen, drama en humor. Het boek leest ontzettend vlot weg, ik had het in no-time uit en was heerlijke vakantievoer.

Door de eerste bladzijde (hoofdstuk een: de advertentie) en het respons hierop (de sollicitatiebrief van Laura Walker, hoofdstuk twee) heb je het gevoel dat je al middenin het verhaal zit en de personage Laura al door en door kent. Ontzettend knap van Debbie Johnson dat ze je zo direct het verhaal intrekt.

Zomer in het duincafé

Hoofdpersonage is Laura Walker, een vijfendertigjarige vrouw die op twintigjarige leeftijd met haar jeugdliefde David getrouwd is. Ze vormen een gelukkig gezinnetje met hun twee kinderen tot David verongelukt. Met veel pijn en moeite weet Laura te overleven, en daarmee is ook alles gezegd.
Ze besluit te solliciteren als kok in het strandcafé. En wordt aangenomen. Ze vertrekt voor zes weken, met haar beide kinderen, Lizzie en Nate, en hun hond Jimbo naar Dorset.

Ondanks het grote verdriet heb ik regelmatig zitten lachen om bepaalde situaties:

Toen ik ermee bezig was, leek het volkomen logische, maar nu de man aan een strak ingeklemde vuilniszak staat te trekken, begin ik er spijt van te krijgen.Ik krijg nog meer spijt als hij er ten slotte grommend van inspanning in slaagt de vuilniszak los te trekken en er een prop van mijn vaal gewassen ondergoed als een kogel uit een slipjeskanon door de lucht vliegt en zich vervolgens om ons heen verstrooit.Een van mijn onderbroeken blijft hangen aan de autoantenne en een andere wordt opgevangen door Nate, die hem met
een kreet van afkeer op de grond gooit.
‘Nou,’ zegt de Lange Donkere Behulpzame Vent. ‘Ik ben Matt, trouwens. Aangezien een van je beha’s om mijn hoofd gewikkeld zit, lijkt dit me een goed moment om me voor te stellen’

Het Duincafé

Het Duincafé werkt louterend voor Laura en haar kinderen,

Ik geniet enorm van mijn tijd in Dorset. Ik maak nieuwe vrienden, ontwikkel nieuwe vaardigheden en doe ervaring op die bij mijn terugkeer naar de echte wereld en solliciteren in Manchester goed zullen staan op mijn cv. De kinderen vermaken zich met van alles en nog wat, hebben sinds hun aankomst niet één keer ‘ik verveel me’ gezegd en blaken van gezondheid doordat ze zoveel buiten zijn. 2elfs Jimbo heeft het naar zin – als hij wakker is, tenminste

Conclusie

Ik heb genoten van dit boek. Het is een zalige feelgoodroman die precies doet wat het moet doen. Ik heb het tijdens mijn vakantie gelezen en het heeft mij ontroerd en aan het lachen gemaakt: je mag rustig stellen dat het mij geraakt heeft. Het is een hoopvol verhaal over een krachtige vrouw, die door de juiste , niet pamperende omgeving, haar eigen krachten herontdekt.

Enigma. Het geheim van de kraken

Het is een interessant gegeven: Britt, een vijftienjarig meisje woont op Titan, de grootste maan van planeet Saturnus. Tezamen ande vrouwen en met robots, de Turing.

Vaag wordt er verwezen naar een lopend conflict tussen de mensen en de Turing:

Wat er op Aarde gebeurt, kan niet op Titan. Daar zorgen de Turing wel voor. Die regelen het evenwicht. Hier is geen Machine, die alles organiseert. Hier leven vrije mensen, die met de Turing samenwerken. De mensen op Aarde hebben ook Turing, maar wantrouwen hen. Daarom zijn er problemen geweest, tussen mensen en Turing. Omdat op Aarde de Turing door mensen beschouwd werden als werktuigen van de Machine.

Gaandeweg wordt duidelijk dat Britt gebruikt/misbruikt wordt om contact met de Kraken te leggen. Om zo hun geheim te achterhalen en de Turing te helpen om naar de sterren te reizen.

Wat ze niet begrijpt, is dat Django haar – en andere mensen- meeneemt om op de Kraken te jagen. Dat is op de een of andere manier niet logisch.
Er is iets anders wat Britt vermoedt. Dat de Turing veel van hun kennis niet met mensen delen. Dat de Turing heel wat kennis bezitten die ze voor zichzelf houden.

Conclusie

Het is lang geleden dat ik zoveel moeite had om een recensie te schrijven. Persoonlijk wijt ik het aan de schrijfstijl van Guido Eekhaut. Deze komt bij mij afstandelijk over. Het raakt mij maar niet. Wat op zich erg jammer is, er blijft mij teveel onduidelijk. Erg jammer want ik blijf het een ontzettend interessant gegeven vinden

Ze gaat nergens naartoe.
Behalve dan naar het oppervlak, naar de meren. Naar de Kraken
We zullen zo meteen iets vertellen over de Kragen.
Maar nu nog even niet

JLA Release Party

Tijdens de gezellige JLA Release Party van Zomer & Keuning kregen we een waanzinnige goodiebag waar jaja The darkest Star in zat!

The Darkest Star is na de Lux-serie het eerste deel van de spin-off Origin. Je zou de series los van elkaar kunnen lezen, maar het leesplezier wordt wel vergroot met een feest van herkenning als oude bekenden voorbijkomen. Bepaalde grapjes en verwijzingen zul je dan overduidelijk missen.
Ik ben erg blij dat Uitgeverij Zomer & Keuning na lang beraad heeft gekozen om voor de Nederlandse versie de Engelstalige titels te behouden. De vindbaarheid, maar vooral de herkenbaarheid, van de serie is zo stukken eenvoudiger geworden.

The Darkest Star

Het verhaal begint op de typische Jennifer Armentrout manier: Je wordt door de eerste zinnen direct het verhaal ingezogen.

Mijn moeder kon maar beter niet weten dat ik op het punt stond om bij Foretoken naar binnen te gaan, want dan zou ze me wat aandoen. Echt waar. Als in: me vermoorden en mijn lijk wegstoppen in een diep, donker graf. En mijn moeder kennende had ze er nog de middelen voor ook.

Het verhaal speelt zich af, vier jaar na de invasie van de Luxen.
Hoofdpersonen zijn Evie en Luc. Natuurlijk ontmoet Evie Luc, die overduidelijk niet menselijk is, tijdens het verboden bezoek aan Foretoken en dan is de beer los!
De plottwist die zich tijdens het verhaal zich aandient maakt duidelijk dat er veel en veel meer aan de hand is dan alleen een crush.

Conclusie

Het is moeilijk om na de Lux-serie onbevangen en zonder verwachtingen aan The Darkest Star te beginnen. Vooral omdat de Luxen er een rol inspelen. Aan de ene kant was het niet helemaal wat ik verwachte, ja duhh schrijf lekker door over Daemon en Katy en de rest, aan de andere kant is Jennifer er absoluut in geslaagd om mijn aandacht trekken. Met compleet nieuwe karakters welke per boek, er komen er nog twee, zich vast een plekje in mijn hart weten te veroveren naast Daemon en Katy! Ik wacht met smart op deel 2: The Burning Shadow, welke acht oktober uitkomt.