Droom van mij

In Droom van mij zijn de hoofdrollen weggelegd voor Abby Ramsey en Colton Anders.

Abby

Abby en Kevin waren sinds de middelbare school samen. Dan overlijdt Kevin aan de gevolgen van een auto ongeluk en besluit Abby om terug te gaan naar de stad waar ze beiden op de middelbare school hebben gezeten.
Vier jaar later ontmoet ze Colton. Hij is de rechercheur die het moordonderzoek onderzoekt waarvan Abby getuige was.

Ik wist precies wie hij was.
Colton Anders.
O mijn god. Het was hem echt. Die hoge, krachtige jukbeenderen, die strakke lijn van zijn kaak, zijn volle lippen en die heldere, doordringende blauwe ogen die hadden geleid tot een beschamende hoeveelheid puberfantasieën.
God, ik was verschrikkelijk. Ik had de hele middelbare school een vriendje gehad – de jongen die uiteindelijk mijn man werd – maar Colton was er altijd geweest. Hij was de onbereikbare god op de middelbare school, de jongen voor wie je naar school ging en die je van een afstand begeerde, al was de kans om zijn aandacht te trekken nog kleiner dan de kans dat een ijspegel een dag zou overleven in de hel.

Colton

Colton is rechercheur en de broer van Reese, een van de hoofdpersonages in Val voor mij, het vierde deel in de Wait for You-serie

Colton was klassiek knap, net als zijn jongere broer Reece, en hij zag er meer uit alsof hij op weg was naar een fotoshoot dan dat hij bezig was met een moordonderzoek.

Conclusie

Ik hou van de Wait For You-serie Met veel plezier las ik Wacht op mij, Ga voor mij, Blijf bij mij, Val voor mij, Kies voor mij en Vertrouw op Mij. Zou Jennifer met Droom van mij mij net zo weten te boeien?
Nou reken maar van Yess! Ook dit is weer eentje om van te smullen. Naast de romance in Droom van mij nog een belangrijk thema. Namelijk de herkenbare onzekerheid van Abby betreffende haar uiterlijk. Deze onzekerheid ligt niet alleen aan Abby, maar wordt ook sterk door de buitenwereld gevoed.

Je zou Heel knap zijn, als je maar wat zou afvallen.

Deze diepgang maakt wat mij betreft het verhaal nog aantrekkelijker.

Ik zie je

Het verhaal begint met een geheimzinnige vertrek van hoofdpersoon Carol Brodie naar Frankrijk, zij is een bekende schrijfster die lijdt aan een writer’s block van dik vijf jaar welke veroorzaakt wordt door onder andere een depressie. Daarnaast heeft ze ook last van paniekaanvallen.

Wat zij teveel hebben heb ik te weinig. Bluf. Schrijven is ook een vorm van bluffen. Hallo allemaal, kop houden! Ik heb iets belangrijks te vertellen.
Wie niet in zijn verhaal gelooft, krijgt geen letter op papier. Daar weet ik inmiddels alles van.

Heb ik geen sporen achtergelaten? Niemand mag weten waar ik heen ga, Simon niet en moeder niet. En ook Joy niet, mijn agent, van wie ik al een jaar niets heb gehoord. Alsof ze de hoop heeft opgegeven dat er ooit nog een nieuw boek van mij zal verschijnen.
Niemand weet waar ik heen ga.
Alleen dokter Pachter.

Carol

Ze huurt een afgelegen huis met uitzicht op de Mont Ventoux. Ze wil rust. Zo hoopt ze haar writer’s block achter zich te laten. Snel raakt zij geobsedeerd door de overbuurvrouw. Die ze zelfs met een sterrenkijker begluurd.

Zou de vrouw nog aan het zwembad liggen? Het afgelopen uur ben ik twee keer gaan kijken. Nee, drie keer. Het heeft iets dwangmatigs. zoals ik in Londen in plaats van schrijven voortdurend het internet op vlucht om filmpjes en nieuwssites te checken zo moet ik nu voortdurend een blijk aan de overkant werpen. Wie is die vrouw? Is ze alleen? Wat doet ze voor de kost of hoeft ze niet meer te werken?
Vragen, vragen, vragen.

Door de hoofdstukken met terugblikken naar eerder, vooral de sessies bij haar dokter Pachter, ga je Carol leren kennen en aardig vinden. Alhoewel ik het niet altijd eens ben met de keuzes die ze maakt. Haar metamorfose van een onzeker vogeltje naar een sterke, zelfstandige vrouw is indrukwekkend. Het feit dat ze eindelijk, voor het eerst van haar leven voor zichzelf kiest geeft mij wel een Go Carol-moment waardoor je toch weer achter haar staat.

Conclusie

Na Broertje was ik heel benieuwd naar het nieuwe boek van Michael Berg. Ik was vroeg mij af of hij mij weer zo zou weten te boeien. Aangezien ik het boek in één dag heb uitgelezen kan je stellen van wel. Ik kon het niet wegleggen en moest gewoon door blijven lezen. De wending die het verhaal uiteindelijk neemt was onverwacht en spannend.

Shadows is een prequel, van de Lux-serie Ik ben zo blij dat het verhaal van Dawson en Bethany vertelt wordt! Zelfs achteraf lezend verduidelijkt het veel. Als je begint met de Lus-serie, begin dan met dit boek!

Shadows

Hoofdpersonen zijn Bethany Williams en Dawson Black.
Shadows begint met een knal, namelijk een gevecht op leven en dood tussen Dawson en een Arum. Arums zijn aartsvijanden van de Luxen.

Dit was ontzettend oneerlijk.
Verdomme, als hij het er nu levend van af zou weten te brengen, zou hij écht gaan leven. Fuck deze shit. Hij zou hoe dan ook in leven blijven.
De Arum nam nog een diepe, zuigende teug en slikte, en Dawsons rug boog en kwam los van de grond. Zijn wijd opengesperde ogen zagen niets… Toen verlichtte ineens een sneller, feller licht, witachtig rood van kleur, zijn hele wereld. Het schoot tussen de stilstaande bomen door en kwam sneller dan het geluid op hem af.
Broer.

Dan komt er een nieuw meisje bij Dawson en Daemon in de klas, Bethany. Ze is met haar ouders verhuisd van Nevada naar West Virginia omdat haar oom ernstig ziek is.
Vanaf het eerste moment vliegen de spetters tussen Dawson en Bethany er vanaf!

Het meisje draaide haar hoofd om, sloeg haar wimpers op en keek hem in de ogen.
Op dat moment gebeurde er iets heel vreemds. Dawson voelde de jaren van zich af glijden. Jaren waarin hij keer op keer was verhuisd, vrienden had gemaakt en weer verloren. Jaren waarin hij soortgenoten om wie hij was gaan geven had zien sterven door toedoen van de Arum of het MvD. Jaren waarin hij zijn best had gedaan om zich bij de mensen aan te sluiten, zonder dat hij ooit echt een van hen had kunnen worden. Dat alles… viel ineens allemaal van hem af

Conclusie

Wat een heerlijk verhaal, en wat verklaart het een hoop zaken die in latere Lux-boeken gebeuren. Wat zijn ze lief samen: Dawson en Bethany.

Bethany lachte. Kun je… Kun je niet wachten tot zondag?
Verdomme, nee. Het valt niet mee om je te leren kennen als we steeds alleen maar een paar minuten kunnen praten voorde les. Na die woorden deed hij er het zwijgen toe, en zijn stem daalde ver genoeg om haar te laten huiveren. En ik wil jou echt graag leren kennen.

Ik zal eerlijk zijn: Ik ben een fan van Jennifer L Armentrout en van de Lux-serie. Laat ik vooral niet  de Origin Serie vergeten welke zich in hetzelfde universum als de Lux-serie afspeelt.
Hiervan las ik The Darkest Star en The Burning Shadow.

Laatste adem is alweer het vierde deel in deze serie. Eerder las ik De stalker in de nacht en Donker water

Laatste adem

Laatste adem begint, zoals je inmiddels al van Robert Bryndza gewend bent, met een knallend proloog waardoor je meteen op scherp staat.

Ze was zo mooi geweest, tot het einde aan toe – wat nog maar een paar uur geleden was. Huilend had ze hem gesmeekt, haar haren vettig en haar kleding besmeurd. Nu was ze nog slechts een slap voorwerp. Haar lichaam had geen enkel nut meer, niet voor haarzelf en niet voor hem.
In één vloeiende beweging tilde hij haar uit de kofferbak en legde In één vloeiende beweging tilde hij haar uit de kofferbak en legde haar languit op de zwarte zakken. Toen trok hij het deksel van de afvalcontainer weer dicht.

Inspecteur Erika Foster

Erika Foster is niet meer werkzaam in het moordonderzoeksteam. Aan het einde van De stalker in de nacht neemt Erika een onverwachte beslissingen stapt op. Sindsdien werkt ze, tot haar grote frustratie, op de afdeling als lid van het Projects Team in Bromley, een administratief baantje, waar zij al snel een bloedhekel aan had gekregen. Bij toeval komt zij als eerste op een plaats van delict aan, waar ze snel weggestuurd wordt. De vete met inspecteur Hudson sleept zich voort.

Je hebt me wel gehoord, Erika: flikker op! Je bent hier niet om te helpen: jij wilt alleen je neus in mijn zaken steken. Ik weet toevallig dat je een verzoek hebt ingediend om te worden teruggeplaatst in een van de moordonderzoeksteams. Hoe ironisch… je diende zo stoer je ontslag in toen ik in plaats van jou werd gepromoveerd.Erika keek hem aan. Ze wist dat hij haar haatte, maar tot nu toe hadden ze zich bij hun contacten altijd nog gehuld in een dun laagje beleefdheid. ‘Waag het niet om mij nog eens zo aan te spreken,’ zei ze dreigend.

Ondanks het feit dat het niet haar onderzoek of afdeling is bijt Erika zich erin vast en laat niet meer los.

Erika zocht in haar tas naar de aantekeningen, die ze na haar bezoek aan Doug Kernon in het mortuarium had gemaakt. Toen ging ze naar de misdaaddatabase van de politie en startte een zoekopdracht naar moordslachtoffers met een incisie bij de dijslagader, in combinatie met details als plaats delict, en leeftijd en geslacht van het slachtoffer.
Wat hier vervolgens uit rolde, deed haar naar adem happen.

Na een nare gebeurtenis wordt Erika alsnog aangesteld om het moordonderzoeksteam te gaan leiden en zijn Erika Foster, Moss en Peterson weer één team. Ze besluit om ook John vanuit Bromley weer toe te voegen aan haar team.

Ik heb toestemming om mijn eigen team samen te stellen, dus volgens mij zou dat geen probleem moeten zijn. Maar als het dat wel is, laat me dat dan even weten. En anders wil ik graag dat wel is, laat me dat dan even weten. En anders wil ik graag dat je je morgenochtend om negen uur op West End Central meldt

Conclusie

Het lijkt wel of deze serie met elk boek beter wordt, Erika wordt steeds menselijker en toegankelijker. Robert Bryndza heeft een geweldige schrijfstijl. Met zijn korte hoofdstukken houd hij je aandacht gevangen en moet je gewoon doorlezen.
Ik moet nu door gaan lezen want afgelopen september is Koud Bloed verschenen, waar ik echt naar uitkijk.

Meer Gelukkig dan niet is het debuut van Adam Silvera.
Eerder las ik Op het einde gaan ze allebei dood en Vroeger is alles wat ik van je heb. Geweldige boeken!

Meer Gelukkig dan niet

Het verhaal is verdeeld in vier delen, die je langzaam maar zeker steeds meer inzicht in het leven en het verhaal van Aaron geven.
Het eerste hoofdstuk heet Pijnlijke Herinneringen en begint eigenlijk meteen over de Leteo-behandeling, een behandeling die je dingen kan laten vergeten.

Op elke zender werd er wel een vertegenwoordiger van Leteo geïnterviewd, want iedereen wilde alles weten over hun revolutionaire techniek om herinneringen te wijzigen en te onderdrukken.
Ik vond dat ze allemaal complete bullshit uitkraamden.
Alleen weten we ondertussen dat het honderd procent echt is en nul procent bullshit, want een van ons heeft de behandeling zelf laten doen.

Vervolgens breekt mijn hart als mij duidelijk wordt dat Aaron, zo jong, een poging tot zelfmoord heeft gedaan, en ik ben dan pas op bladzijde drieentwintig!

Geweldig, zeg ik meteen brede grijns. Het spijt me dat ik je een bitch heb genoemd en dat ik heb gezegd dat je schilderijen waardeloos zijn en dat ik heb geprobeerd je-weet-wel te plegen. Het spijt me dat ik je dat heb aangedaan en het spijt me dat ik zo’n sufsukkel was die dacht dat hij geen reden had om gelukkig te zijn, want het is wel duidelijk dat jij me gelukkig maakt.

Conclusie

Adam Silvera is een schrijver die feilloos, schijnbaar moeiteloos, diversiteit in zijn boeken verweeft. Ook met Meer Gelukkig dan niet had hij mij heel snel te pakken, vooral toen ik mij realiseerde wat er precies met Aaron is gebeurd. Dan komt het voorwoord, achteraf, alsnog keihard binnen. Eigenlijk had ik het kunnen weten door de tekst en advertentie op de pagina erna.

Voor iedereen die ondervonden Heeft dat gelukkig zijn soms moeilijk is.

Kortom, een fascinerend, naar je strot-grijpend verhaal. Wat je verbijsterd achterlaat als je de laatste zin gelezen hebt.
Tip: lees vooral het nawoord!

De kleuren van schaduw

Na het lezen van De kleuren van magie was ik erg benieuwd hoe het verhaal verder zou gaan. Wel dat weet ik nu. Of toch niet?

Hoofdpersonages

Net zoals in deel 1, is er sprake van twee hoofdrolspelers: Kell en Lilah. Het verhaal wordt om en om vanuit hun perspectief verteld.

Lilah

Na een knallend intro gaat het verhaal verder. Het is inmiddels vier maanden geleden dat Delilah zonder omkijken wegliep bij Kell.
Op zoek naar nieuwe problemen.

Wat ben ik? Enig in mijn soort dat ben ik.
Dat zeiden ze ook van Kell.
De Rode boodschapper.
De zwartogige prins.
De laatste Antari.
Maar nu ze de vurige messen in haar hand liet ronddraaien, begon ze zich toch iets af te vragen …. Waren ze echt enig in hun soort, of waren ze met zijn tweeën?

Delilah Bard had nogal de neiging om problemen op te zoeken. Dat had haar altijd beter geleken dan de problemen naar háár te laten komen.

Ze monstert aan op de Nachtspits, onder het commando van Alucard Emery. Ook hij heeft zijn geheimen …

Kell

Zowel Kell als Rhy hebben moeite met het verwerken van de gebeurtenissen tijdens de Zwarte Nacht. Beiden hebben last van nachtmerries. En beiden gaan er op hun eigen manier mee om.

Hij zag de blik van de prins op het litteken vallen dat op zijn borst was getekend. Het spiegelbeeld van het litteken op Rhy’s borst. Een staaltje verboden, onomkeerbare magie.
Mijn leven is zijn leven. Zijn leven is het mijne. Haal hem terug.
Kell slikte. Hij was nog steeds niet gewend aan het symbool – ooit zwart, nu zilver – dat hen met elkaar verbond.
Hun pijn. Hun plezier. Hun levens.

Kell wordt steeds opstandiger, hij haat het leven wat hem door de koning wordt opgelegd.Hij voelt zich eerder een gevangene dan een lid van het koningshuis.

Meester Kell, waarschuwde Vis, die mee naar binnen liep.
Ik eis dat u ophoudt met…
Ik heb hem niet gedwongen om uit te gaan.
Maar u hebt het goedgevonden dat…
Ik ben zijn broer, niet zijn lijfwacht!’ snauwde Kell. Hij wist dat hij was geadopteerd om Rhy te beschermen en niet alleen om hem gezelschap te houden, maar het was zo langzamerhand wei erg veel gevraagd en had hij inmiddels niet genoeg gedaan?

Conclusie

V.E. Schwab heeft met De kleuren van schaduw een denderend vervolg op De kleuren van de magie geschreven. Het gevolg is wel dat ik nu met smart op De kleuren van licht, deel 3 zit te wachten.

Na The Darkest Star keek ik met vol verwachting uit naar het vervolg: The Burning Shadow.

The Burning Shadow

Hoewel The Burning Shadow verder gaat waar The Darkest Star geëindigd was, had ik dat persé niet nodig. Het verhaal lag mij nog vers in het geheugen.
Zowel Evie als Luc denken dat alles opgelost is, maar is dat wel zo?

Micah had niet toegegeven dat hij foto’s had meegenomen en hij had ook ontkend dat hij mijn klasgenoot Andy en dat arme gezin in de stad had gedood. Omdat hij wel had toegegeven dat hij Colleen en Amanda had vermoord, waren Luc en ik ervan uitgegaan dat hij had gelogen.
Stel dat dat niet zo was?

De ontwikkeling die Evie doormaakt is gaaf. Van angstig afhankelijk wezentje naar een zelfstandige dame die zich het kaas niet van het brood laat eten. De relatie met Luc is om te smullen. En dan de plot twists in het boek, die zijn wekelijk zo, dat ze je met open mond achterlaten, hallelujah!

Ik heb gelachen om de pseudoniem op het valse paspoort wat Evie vind.

In de envelop zat een keurig stapeltje bankbiljetten van honderd dollar. Dit moest in totaal minstens een paar duizend dollar zijn. Onder het stapeltje zag ik een dun boekje met een donkergroene kaft. Een paspoort. Ik haalde het uit de envelop en viel bijna om van verbazing.
Mijn eigen gezicht keek me vanaf de pasfoto lachend aan. Het was dezelfde als op mijn rijbewijs, maar de naam eronder luidde niet Evie Dasher.
En zelfs niet Nadia.
Het ongemak verspreidde zich steeds verder, als een lastig onkruid. Wie is in vredesnaam Stephanie Brown? Ik draaide me naar haar om. Dit is een vervalst paspoort. En dat geld?

Conclusie

Wat een boek, wat een verhaal, en wat een einde!
Ik ben totaal voor de wereld van de Origins gevallen. Het feit dat er veel oude bekenden in voorkomen, onder andere uit de Lux -serie, maakt het alleen maar leuker.
Jeminee, nu tot het najaar van 2020 wachten op The Brightest Night, deel drie in de Origin serie.